Geplaatst op

Post-larp-blues

Het is echt ongelofelijk hoe zen je wordt van een weekendje larp, zelfs als daar een opendeurdag tussen zit. Ik heb het al eerder gezegd: zo’n weekend is het ultieme escapisme, en ik geniet er dan ook 100% van. De buitenwereld bestaat even niet meer, enkel nog de spelwereld, in dit geval de vikingwereld van Anir, en meer bepaald het Woud van Arduyn in Heimar.

En je weet pas echt dat het een goed weekend was, als je er maar niet over uitgepraat raakt. Als je terug wil naar die imaginaire vrienden, als je terug aan dat kampvuur wil gaan zitten, en als je dus blijft chatten met mensen van het weekend, hen quasi aanspreekt als hun personage, en de fotopagina maar blijft refreshen in de hoop dat er iets verschijnt.

Yup. Dit was er zo eentje. Zelfs als figurant.

Geplaatst op

Arduyn

Dat het goed was, Arduyn. Knap neergezet, grimmige sfeer, goeie gevechten, leuke roleplay. En ik heb het gevoel dat de meesten daar wel hetzelfde over dachten, ja.

Om maar iets te zeggen: op vrijdagavond heb ik tot vier uur aan het kampvuur gezeten. En op zaterdag duurde het wel even voor ik terug in het spel zat: ik had net anderhalf uur gereden, na een bijzonder lastige openschooldag, en de sfeer was er voor mij een beetje uit. En mijn benen deden echt zeer. Maar na een uurtje chillen in het spelkot en een fijne babbel met Bard, en een stevige spaghetti, zag ik het weer helemaal zitten. Ik trok het kostuum weer aan, en ging ervoor. En bleef ervoor gaan tot zes uur ’s morgens, no kidding. Ik heb me echt te pletter geamuseerd.

Ik heb meteen ook vastgesteld dat ik blijkbaar op een echte hoorn kan blazen, een koehoorn. En dat ik de Omenband nog steeds niet gezien heb, maar dat ik wel wil mee beginnen doen. En dat ik het nog wel heb, want toen ik een jonge gast zijn hoorn overnam met de woorden “I will toot your horn any time, darling!”, zakte spontaan zijn broek af.

Oh, en ik denk dat ik er ook wel een fijne vriend aan overgehouden heb, met wie ik samen wil zingen en lekker onnozel doen. Here’s to you, Lorre!

Geplaatst op

Openschooldag

Deze morgen zat ik dus nog in Limburg, in het fijne land der vikingen, en ik moet het toegeven: het was niet echt met mijn goesting dat ik richting Gent vertrok. Maar bon, wat moest, dat moest. Ik nam een douche, kreeg heerlijk eten van mijn ventje, grabbelde nog een gigantische hoeveelheid rommel samen, en vertrok naar school. En daar was er dus de OpenSchoolDag, waarvan ik eigenlijk op den bots het concept van bedacht heb, en uitgewerkt voor de infoavond. En waardoor ik ook nu dus wel min of meer in de organisatie zat.

Samen met mijn collega’s van Klassieke Talen hebben we van lokaal 2 een fantastisch fijn lokaal gemaakt: Lucie had zowat alle inrichting gedaan, Ellen stond met een hoop leerlingen hapjes te maken zoals gebakken Romeinse gehaktballetjes, gevulde dadels en verschillende soorten pesto, en ik hield de bar open met gekruide wijn, gekruid druivensap en verschillende soorten mede. Er waren massa’s leerlingen om te helpen, en ze zagen er fantastisch uit in de Romeinse kleren.

Bon, het was na zes uur tegen dat ik er weer buiten was, zonder mede, en met gigantisch zere voeten. Maar wel een zeer geslaagde OpenSchoolDag, zo blijkt, met heel veel oudleerlingen en een bijzonder warme sfeer, zo werd me verteld. En tegen half negen zat ik weer in Anir, in het Woud van Arduyn.

Het “officiële” verslag heb ik geschreven voor de schoolwebsite, met stapels foto’s. Hier zo.

Geplaatst op

Van kapotte glazen en deuren

Weet je nog, anderhalf jaar geleden, toen dat speciale blinde raam gesprongen was?

Wel, vandaag zijn ze het eindelijk komen vervangen. Niet dat het aan de firma lag, verre van, die hadden al eeuwen geleden een deftige offerte doorgestuurd. Maar Bart en ik, wij lieten het gewoon aanmodderen. Tot Bart plots de koe bij de hoorns vatte, en er werk van maakte. Niet dat we nog opnieuw zo’n Colorbel glas wilden, hoe mooi het ook is. Maar als het volgens de fabrikant normaal is dat dat zomaar springt na een paar maanden, dat dat gebeurt en dat dat geen fabricagefout is, nee dank u, dan willen we dat niet meer.

En dus zijn ze vandaag de plank komen vervangen door een aluminium plaat in dezelfde materie als de ramen. Ook proper, en het valt niet eens op. Oef.

Maar wat nog een veel grotere oef opwekte, is dat ik de mannen gevraagd had om te kijken naar mijn verandadeur die nog altijd niet deftig wil sluiten. Destijds hebben ze het klinkje vervangen en kon ik eindelijk de deur weer openen, maar ze staat wat bol, en zelfs de extra dikke isolatierubber kon niet verhelpen dat er gigantisch veel koude door kwam. Om eerlijk te zijn: ik plakte de deur gewoon af met duct tape.

Maar toen ik vandaag thuis kwam van het werk, sloot de deur perfect! Hij heeft gewoon ook in het midden van het raam een ijzertje geplaatst waardoor het sluitingsmechanisme zichzelf vast trekt. Ik ben echt ongelofelijk content! Serieus zeg…

Geplaatst op

Kringwinkelbuit

Naar de kapper gaan, da’s ook altijd een beetje gevaarlijk. Want op donderdagvoormiddag moet ik niet werken, en als ik dan een korte coupe heb, moet ik altijd nog passeren aan de kringwinkel, en kan ik het niet laten nog even binnen te wippen.

En wat heb ik dus mee vandaag? Een nieuwe handtas van Ghentmade, 35 euro, maar een heel mooi diep paars. En dan nog een vrolijk zomersjaaltje voor een euro, en een prachtige dikke wollen kleurrijke sjaal, ogenschijnlijk nieuw, van Olivier Strelli, voor 3.5 euro.

Tsja…

Shit happens, right?