Werken en plezier!

Ik was vast van plan om al vroeg in de tuin te beginnen werken, samen met de jongens, maar die waren net zo ongelofelijk mooi samen aan het spelen met hun zusje, dat ik het hart niet had om hen te storen. Het was dus iets later dan voorzien, maar bon, er werd gewerkt in de tuin, en hoe!

Ik wilde eigenlijk eerst de border vooraan afwerken, maar mijn oog viel op het compostvat dat ik eigenlijk dringend op zijn plaats wilde zien, maar daarvoor moest er wel eerst een haagboompje uitgedaan worden. Boompje is echt wel het juiste woord… De rest hadden ze uitgetrokken met de kraan, en Wolf en ik snapten al snel waarom. Ik ben beginnen graven, en heb er Wolf bijgehaald na verloop van tijd, om samen te graven, te trekken, te knippen met de takschaar, en zelfs de bijl erbij te halen. We zweetten ons te pletter, maar zijn allebei even koppig, en dus was op een bepaald moment het boompje eraan voor de moeite. Nog wat later waren de put en de hoop aarde geslecht, en stond mijn compostvat te pronken. Ik heb wat gras van eergisteren uit de container gehaald voor een bodempje, en het was al gloeiend heet, tot grote verbazing van de kinderen.

Terwijl ik daarna aan het eten begon, begonnen de kinderen aan de moestuin, en meer bepaald aan het ingraven van boordsteentjes. Een stevig werkje, maar het lukte wel.

Na het (late) eten moest er nog opgeruimd worden en fagot gespeeld worden, en dus was het bijna drie uur voor we richting Ronse vertrokken, in plaats van de voorziene twee uur. Tsja…

We reden fluks voorbij de straat van Omaly, en hielden halt een paar honderd meter verder om er een parkje te ontdekken dat ons nog nooit was opgevallen. Best mooi, en uiteraard met een fijn verstopte cache. Dat is net het leuke aan geocaching: je komt op plekjes waarvan je anders nooit het bestaan zou ontdekt hebben.

Tegen half vijf waren we dan bij omaly in het ziekenhuis, en ik moet zeggen, ze zag er zeker niet slecht uit! De heup viel best mee, zei ze, ze had veel meer last van haar arm en schouder. Daar had ze daarvoor al last in gehad, en door de val was het er niet op verbeterd. We kletsten genoeglijk wat, Merel at de helft van haar boterhammen op, en we genoten van de paaseitjes van de paasklok.

En toen wilden we nog wat caches zoeken in de buurt. We parkeerden aan de MUST (textielmuseum) en bewonderden er het mooie weefgetouw, maar vonden er helaas geen cache. Volgende keer beter. De andere twee caches op wandelafstand vonden we wel, maar toen begon het vrij hard te regenen, en deed Wolfs voet ook plots gemeen veel zeer.

Enfin, drukke maar fijne dag gehad. Ze gaan goed slapen, de kinderen.

M.I.A.T. en een ideaal plekje voor een geocache

Ze hadden haalbaar weer voorspeld voor vandaag, en dus zagen we het wel zitten om erop uit te trekken, samen met ons ma. Die wou dolgraag de email (lees eemaj, niet elektronische post) tentoonstelling in het M.I.A.T. zien, ofte het Museum voor Industrie, Arbeid en Technologie. Ons ma wilde wachten tot na haar middagdut, en dat was geen probleem voor ons. Ik sloeg aan het wieden in de tuin, samen met Kobe en zijn vriendjes.

Wolf knutselde intussen een nieuwe geocache in elkaar, in een oud pillenpotje, en met een magneet. Ik had namelijk wel een fijn ideetje…

Enfin, na het eten trokken we op ’t gemakje richting centrum, en we waren netjes samen met ons ma om kwart over drie aan de ingang.

We dronken iets in het cafetaria, en liepen daarna ook nog door de permanente tentoonstelling. En toen liet ik de kinderen los met het fototoestel…

Daarna gaven we oma een dikke zoen, en terwijl zij huiswaarts keerde, liepen wij een honderd meter verder naar de sluis op de Leie, om er een geocache weg te steken, onze tweede. Wolfs magneet werkte perfect, en ook de coördinaten zijn er blijkbaar klop op.

En het zotste van al? Thuisgekomen diende ik de geocache in, zo rond acht uur. Een dik uur later ongeveer was hij al goedgekeurd en stond hij online. Tien over tien kreeg ik een bericht: of de geocache al wel op zijn plaats lag, want de eerste was al komen zoeken met een lampje, en vond hem niet zo direct. Ik antwoordde bevestigend, en de cacher zocht verder tot hij hem vond, en een ‘First To Find’ op zijn naam mocht schrijven.

{FTF}
Toch twee keer goed moeten kijken alvorens ik de snoodaard in het vizier kreeg.
Bedankt voor deze nachtelijke expeditie naar de sluis op de Leie. Meteen mocht ik aan den lijve ondervinden hoe oorverdovend zo’n stuw kan zijn. Hoewel dit eerder aan een uitzonderlijk stille Gentse binnenstad kan gelegen hebben …
Ik wil alvast de CO feliciteren met een zeer geslaagde eerste hide. De coördinaten zijn spot on en de cache zit goed verstopt. Zo heb ik ze graag!
Proficiat met je eerste en nog veel cache plezier!

Een goed half uur later kreeg ik bevestiging dat hij opnieuw gevonden was, rond half twaalf ’s nachts:

Lampke mee, onderbroek aan, fietssleutel tussen de tanden, tijd voor een bezoekje aan deze kersverse cache!

En ja hoor, voor het eerst in mijn cacherscarriere, SECOND TO FIND! 😀

Een geslaagde cache, op een vree wijs plekske, merci!

Ik kijk al uit naar de volgende! 😉

TFTC!

Blijkbaar was deze samen met een vriendin:

Kom ik thuis van de cinema, check ik mijn mails, zie ik dat er een nieuwe cache in de buurt is. Charmical uit haar Pocahontasbui getrokken en samen naar de buiging van de stroom getrokken.
Zelden zo snel gefietst 🙂 En kleine adrenaline-rush als resultaat. De eerste podiumplaats in mijn cacherscarrière. Yupla! (ik begin ze te verstaan die FTF-hunters. Haha).
Prachtige locatie inderdaad!

Bedankt voor de cache!

 

 

Er zijn nog zotten in de wereld, zoveel is zeker.

Actie-reactie

Plots waren de kinderen weer alle drie verdwenen naar boven, maar aan de geluiden te horen, zaten ze niet in het lab.

Iets later kwam Wolf me om een gewichtje vragen, en nam hij een schaar en een touwtje. Tiens?

Bleken ze een actie-reactieketting te maken, en lukte niet altijd alles even goed. Maar een tijdje later kwamen ze me toch vragen om te komen kijken en te filmen. Wat ook niet even goed lukte, want halverwege werd ik de pas afgesneden door Kobe en Merel, en bleef ik ook nog haperen in een plant. Maar bon, al bij al wel een wijs gegeven!

Paasperikelen

Gisterenavond ging plots de telefoon: mijn schoonmoeder in complete paniek! Ze was gevallen, had zich bijzonder veel zeer gedaan, en had zich met serieuze moeite naar de telefoon gesleept om haar vrienden een paar huizen verder te bellen. De zoon bleek thuis, en die was haar komen oprapen. Nu belde ze dus naar Bart om haar te komen helpen, want het bleef zo veel pijn doen. Bart raapte zijn spullen samen om desnoods te blijven slapen, en reed naar Ronse. Alwaar hij de situatie in ogenschouw nam, en de ziekenwagen belde om naar de spoed te gaan. Zelf kon hij zijn moeder echt niet optillen of in de auto zetten zonder haar gigantisch veel pijn te doen, vandaar. Verdict enige tijd later: gebroken heup, morgen wordt ze geopereerd. Terechte paniek dus. Enfin, ze is tenminste in veilige handen daar in het ziekenhuis.

Streep door de rekening voor ons paasmaandagetentje dus, maar bon. Mijn ouders kwamen nog steeds, en Bart zag het nog steeds zitten om te koken, al wilde hij wel vroeg eten zodat hij tegen een uur opnieuw naar Ronse kon rijden.

Ik maakte boursinsoep, Bart had een fantastische rosbief met boontjes en kroketjes en vooral een verrukkelijke saus, en daarna was er een gigantische fruitsla en nog een fruittaartje. Bart vertrok, en wij installeerden ons in de zon, terwijl de kinderen in hun laboratorium doken en het hier dus heerlijk rustig was.

Fijne dag, echt waar.

De geneugten van een laboratorium

Pasen, en heerlijk stil in huis. Net toen ik het volgende op mijn twitter zette:

labo

verzuchtte Bart ongeveer letterlijk hetzelfde. Dat het inderdaad een schitterend idee was geweest in de kerstvakantie, dat lab op zolder.

De kinderen hebben namelijk zowat de hele dag daar gezeten, met een heel fijn resultaat. Ze waren namelijk boefje aan het spelen, en hebben een kluis gemaakt met daarin allemaal verschillende soorten gif, en natuurlijk overal een tegengif bij. En een afsluitbare serumkluis, uiteraard, met daarin de gevaarlijkste giffen en een ultrageweer waarin ze de tesseract bewaren, jawel.

Het was eigenlijk ook de bedoeling dat vandaag Omaly en mijn ouders gingen komen eten, maar blijkbaar had Nelly al andere plannen. Ze komen dus morgen, en ik kijk er al naar uit.
En als resultaat hebben we vandaag een fantastisch fijne, rustige Pasen gehad, waarop ik alles heel erg op ’t gemakje heb gedaan, in de tuin gewerkt, gewied, viooltjes geplant, grondankers gestoken, dat soort onzin. Oh, en heel erg veel blogposts voor school heb geschreven, dat ook.