Geplaatst op

Relax

Maandagavond hing ik – zoals wel vaker – met ons ma aan de telefoon. Ze wist te vertellen dat ze eigenlijk niet meer zo comfortabel in haar canapé zat, en of wij toevallig zo geen losse zetel staan, genre relax. Een nieuwe wilde ze niet kopen, want het ging toch niet voor lang zijn. Ik beloofde dat ik eens ging rondhoren, en belde naar mijn schoonma. Die was net zelf de zetel van mijn schoonvader beginnen gebruiken, nu ze zelf sukkelt met artrose in haar schouder.

Ik zette dus gisteren een oproepje op Facebook: wie weet was er wel iemand wiens ouders net in een rusthuis waren, en die er zo eentje op overschot had?

En jawel, Serge, een kennis van zowel Bart als mij, reageerde: in het huis van zijn moeder in Torhout stond er nog eentje, een elektrische, en die mocht ik gerust komen halen. Ik ben gisterenavond na het eten nog in mijn auto gesprongen en naar ginder gereden. Nog een chance dat ik een echt grote koffer heb: de zetel kon er gewoon in rechtstaan.

Deze namiddag ben ik dan, terwijl Kobe naar de muziekles was, met Wolf en Merel naar Zomergem gereden.

We hadden nog een klein beetje tijd over, en pikten eerst nog een cache op in Zomergem. De andere vonden we helaas alweer niet.

IMG_1675

In Zomergem had ik mijn broer, die een straat verder woont, opgetrommeld om de zetel naar boven te krijgen. Het kostte ons enige moeite, een hoop gezucht, gesteun en gezweet, maar hij staat waar hij moet staan. Oef.
En Merel, die nam intussen foto’s.

En de zetel, hij werd goed bevonden. Nog die chance!

Geplaatst op

Specht

Soms heeft ne mens ook niet veel nodig om de rest van de dag goed gezind te zijn.

Neem nu vanmorgen. Het regende eens niet, en dus ging ik met de kinderen te voet naar school, een frisse fijne ochtendwandeling. En in het terugkeren hoorde ik voor het eerst dit jaar weer de specht in de bomen van de schoolstraat.

Onmiddellijk verscheen er een glimlach op mijn gezicht en een warme gloed in mijn lijf. Zalig, toch, zo’n specht in de februarikou?

Ik liep naar huis, nam een stevige koffie, ging voor de computer zitten, en zag dat het goed was. Meer moet dat soms niet zijn.

Geplaatst op

Er zijn zo van die dagen…

Er zijn zo van die dagen dat ge mij eigenlijk gewoon beter met rust laat. Op zich ben ik niet slecht gezind, maar ik heb niet veel nodig om te bijten. En hoe merkt ge dat? Awel, er zijn zo wel een paar indicatoren.

  • om half negen ’s morgens een drilboor in mijn tuin, dat is het niet. Ook al is het om eindelijk mijn plantenbak te installeren.
  • een pipo die om negen uur ’s morgens zonder waarschuwing mijn internet platlegt. Ab-so-luut niet goed voor mijn humeur. Maar bon, die mens kon er ook niet aan doen, het ging niet lang duren – duurde effectief niet lang – en ik heb hem dan maar een kop koffie gegeven toen hij me kwam zeggen dat het weer in orde was. Alsof ik dat nog al lang niet had gemerkt :-p
  • Smartschool dat apetraag is. Serieus mensen, als half Vlaanderen op uw servers moet zijn en daar zwaar voor betaalt, dan kunt ge tenminste voor deftig gerief zorgen! Ge moogt altijd eens uw licht gaan opsteken bij openminds.be, die kennen hun vak. Want op een dag als vandaag moogt ge content zijn, daar bij Smartschool, dat ik u niet door mijn scherm kan trekken om u eens goed in uw persoonlijke servers te schoppen.
  • als ik mijn ‘goed gezind’-lijst op Spotify aanzet, kan dat twee redenen hebben. Ofwel ben ik écht goed gezind en loop ik dansend door het huis, ofwel heb ik het nodig. Hard nodig.
  • als ik een deurklink wil vastzetten en net die éne 2.5-inbussleutel verdwenen is…
  • als ik een hoodie aanheb om naar school te gaan. Ene waar ik zo bijna gans kan inkruipen. Géén goed teken.
  • als het buiten compleet schijtweer is en blijft.

Weete? Laat mij met rust vandaag, en ik laat u met rust. Beloofd.

Geplaatst op

Marokkaanse tajine met kikkererwten en couscous

Ik had zin in een vegetarisch stoofpotje, en zocht even links en rechts op het internet. Ik kwam uit – vrij logisch, eigenlijk – op de website van EVAvzw, dé vereniging voor vegetariërs hier in Vlaanderen. En jawel, de Marokkaanse tajine zag er zeer uitnodigend uit. Ik geef wel toe dat ik te lui was om alle groenten – inclusief pompoen – in stukken te snijden, en ik heb ze allemaal door de keukenmachine gedraaid.

Maar het resultaat was superlekker, en zelfs voor de kinderen zeker voor herhaling vatbaar.

IMG_1623

Ingrediënten voor 4 personen

Bereiding

Verwarm de olie in een pan op een middelhoog vuur. Voeg courgette, ui, wortel en look toe. Bak vijf minuten. Giet de groenteboullion erbij en voeg rozijnen,kruiden, kikkererwten en tomaten toe. Breng aan de kook.

Dek af, zet het vuur lager en laat 8 tot 10 minuten sudderen tot het gaar is. Roer af en toe.

Bereid ondertussen de couscous: breng het water aan de kook en giet over de couscous. Dek af en laat 5 minuten staan. Serveer samen met het stoofpotje

Geplaatst op

Rustige zaterdag

Donderdagvoormiddag ging de telefoon: Merel was beginnen overgeven, of ik haar niet kon komen ophalen.

Bart kon gelukkig overnemen in de namiddag, en dat was dat, dacht ik. Want meestal is zo’n buikgriepje een eendagsaffaire, en is ze de volgende dag weer helemaal in orde.

Helaas. Dat bleek dus niet het geval, want toen ze ’s morgens opstond, nam ze één hap van een boterham, en ging daarna terug naar de zetel. En het glas water dat ze daarna vroeg, was goed voor een impersonatie van ‘The Excorcist’. Helaas was ze net op mijn schoot gekropen, en mocht ik dus zowel de zetel, het parket, Merel als mezelf schoonmaken. Een goeie douche later voelde Merel zich duidelijk wat beter, maar nog echt niet in orde. Hmpf. Geen les dus voor mij.

Tegen ’s avonds voelde ze zich echt wel pakken beter, en dus gingen we picknicken. Ik lette er wel op dat het niet te ver en niet te lang was, en tegen kwart voor zeven waren we al in het clubhuis. Waar ze een soepje dronk, wat foto’s nam, gigantisch blozende kaken kreeg, en tegen half acht half lag te slapen op een paar stoelen.

Reden te meer om deze morgen Merel niet mee te sleuren richting Schaarbeek voor de rugbymatchen van de jongens: Bart was niet thuis, en om dan een paar uur in de kou te gaan staan met een half zieke kleine, nee bedankt. Ik gooide de jongens af op het clubhuis rond acht uur, en Wolf stond te glunderen: zijn eerste match van het jaar! Nog wel onder sterk voorbehoud en maximaal vijf minuten per keer op het plein – gelukkig zijn er onbeperkt spelerswissels bij de rugby – maar toch wel al match. En daarna mocht hij mee met Ian, Amy en vooral Stijn naar de rugbymatch België-Nederland in de Heizel, en dat vond hij minstens even leuk. Ik had hem gelukkig wel pijnstillers meegegeven, en dat was blijkbaar ook nodig.

Enfin, een en ander zorgde dus voor een heerlijk rustige voormiddag met enkel Merel, en in de namiddag er enkel nog een even rustige Kobe bij. En wat doet ne mens dan in een opwelling? Vanillewafeltjes bakken, en een stapeltje ervan inpakken als bedanking voor het meenemen naar de rugbymatch.

Om kwart over zes ging ik Wolf oppikken, pikte thuis dan de rest van de familie op, en reed richting lagere school voor de Culinaire Wereldreis. Veel te veel wijze leuke kleine hapjes gegeten, en vooral ook heel enthousiaste kinderen moegespeeld in hun bed gestoken.

Fijne dag, en ik had vooral de rust eens nodig.