Het was een bizar gevoel vandaag: de kinderen hadden pedagogische studiedag, en begonnen dus een dagje vroeger aan hun vakantie. Ik moest wel degelijk nog lesgeven, maar ook maar van 9.20 uur tot 12.05 uur. Ik kon dus ook nog heerlijk slapen tot acht uur, en was nog mooi op tijd. Om twaalf uur haastte ik me naar huis, want Bart had een vergadering in de namiddag, en moest dus afgelost worden, maar hij had wel nog gekookt voor ons. Heerlijk, om zo thuis te komen.
En toen, toen ben ik in een hoopje gevallen. Ik ben moe. Niet fysiek moe als in: ik leg me neer, en ik slaap, maar wel psychisch moe. Het is te druk geweest de voorbije weken, te veel, te veel extra’s, te veel zorgen links en rechts om voeten en tuinhuizen en onderzoekscompetenties en recruteringsmogelijkheden en kanker, dat soort onzin.
Dus ja, vakantie. Het is nodig.