Bonk.

Slaapkousen – ge weet wel, van die extra dikke in een soortement fleece met van die plastieken nopkes aan de onderkant – zijn toch nog gemeen glad, ondanks de nopkes. Het kan ook gelegen hebben aan het feit dat ik echt nog niet goed wakker was, deze morgen. Dat kan ook.

Feit is dat ik deze morgen op twee trappen van het einde gewoon uitgegleden ben en dus van de trap ben gedonderd. Gelukkig niet hals over kop, maar wel gewoon enthousiast achterover. En blijkbaar heb ik nog altijd de reflex uit de nin jitsu om een val af te kloppen. Alleen zijn houten traptreden nu niet de ideale ondergrond om op af te kloppen.

Resultaat?

Ik ben een volle vijf minuten gaan liggen zuchten op Wolfs bed, uit schrik dat ik ging flauwvallen. Mijn staartebeen is in excellente conditie, maar vooral op mijn linker onderarm tekenen zich nu twee diepblauwe strepen af, en ook mijn rechterpols vindt blauw wel een mooie kleur. Laat dat net nu de plekjes zijn waarmee je op je bureau steunt als je aan het typen bent. En computerverslaafde als ik ben, met net nog een pak extra schoolwerk…

Yup.

Enthousiast van een trap vallen, het is een kunst. Maar nu weet ik tenminste dat ik nog steeds de reflex heb om af te kloppen. Elk nadeel heb ze voordeel, of hoe was het ook weer?

Verjaardag nonkel Staf

Alweer een jaartje verder, en mooi om te zien hoe de kinderen ook alweer een jaartje groter zijn tegenover deze post.

We spraken uiteraard af bij Staf thuis, maar ons vertrouwde adres voor daarna, de Artichaud, was niet vrij. Maar het alternatief, ’t Raadsel, waar we ook al geweest waren, is prima: een zaaltje voor ons apart, zeer lekker eten, en een leuke tuin voor de kinderen om er te spelen, ook al was het behoorlijk koud.

En als afsluiter nam Wolf Margaux en Louis mee naar een cache een 200 meter verderop, en was Louis meteen verkocht voor het concept.

 

Peter Koen

Wolf had van zijn peter twee filmtickets gekregen (naast een serieuze geldsom in de vorm van een of andere belegging) en die mocht hij nu samen met hem opdoen. Als in: ik bracht hem deze namiddag naar Brussegem, en morgen ging hij tegen de middag dan wel meekomen met Koen en Else naar nonkel Staf voor diens verjaardagsdiner.

Hij zag het helemaal zitten, en dus reed ik na het middageten richting Brussel. We gingen eraf in Asse, en pikten in Bollebeek nog een cache mee. Het was echt wel de kleinste ooit, met nochtans een logboekje netjes opgerold erin. Het was daar pokkekoud, maar Wolf was apetrots dat hij het kleine dingetje toch had gevonden.

IMG_1702

Enfin, we tuften verder tot bij nonkel Koen, ik gaf hem een zoen, en reed terug. En stopte toch nog een klein beetje verderop om er in een prachtig landschap alsnog een cache te vinden. En koud, maat!

En Kobe en Merel? Die waren thuis prachtig aan het spelen!

Paalknuffel

Ik was net aan het koken met Xavier – ik moet geen les geven op vrijdagmiddag – toen de telefoon ging: de lagere school. Dat ze even wilden melden dat Kobe daarnet keihard tegen een paal was geknald, dat zijn gezichtje dik stond, en dat ze papieren voor de dokter gingen meegeven, indien nodig. Of ik hem moest komen halen? Ik hoorde Kobe in de achtergrond zeggen dat dat niet nodig was, dat het wel ging lukken.

Bon, dat was dat, dacht ik.

Tot hij tegen kwart voor vier thuiskwam, en ik toch wel wat verschoot. ’t Is dat een foto niet 3D is, want het was toch wel erger dan het op foto lijkt.

IMG_1698

Zijn lip stond helemaal dik, maar dat is het minste: een lip heeft niet veel nodig om op te zwellen.
Zijn linkerkaak stond ook helemaal dik, maar dat zie je nauwelijks op de foto, tenzij je echt begint te vergelijken met de andere kant, net zoals zijn oogkas.

Zijn neus had uiteraard stevig gebloed, maar wat me toch iet of wat zorgen baarde, was de bovenkant van zijn neus, daar waar een bril zou staan. Die stond namelijk ook helemaal dik, en dat zou eventueel kunnen wijzen op een interne bloeding. Dus toch maar richting dokter. En het eerste wat die zei, was: “Hmm, ik ga toch even in zijn neus kijken, want ik zou niet willen dat er daar een bloeding en vooral een zwelling ontstaat”. Gelukkig was er niks aan de hand, maar mijn zorg was dus niet onterecht.

Zij zei wel dat we hem, in het kader van een hersenschudding, elke twee uur moesten wakker maken, maar dat heb ik het kind niet aangedaan. Ik kreeg hem al met moeite wakker rond elf uur, en toen was hij behoorlijk grumpy omdat ik hem uit zijn slaap haalde.

Farfalle met halloumi

Ik probeer nog steeds een klein beetje mee te doen aan Dagen Zonder Vlees, en dus kocht ik dinsdag halloumi voor gisterenmiddag (en vandaag).
Man, dat is lekker! Ik zocht en vond een snel receptje op Libelle Lekker, en geef het u hier maar meteen mee.

IMG_1671

Ingrediënten voor 4 personen

  • 500 g farfalle
  • 2 rode paprika’s
  • 1 courgette
  • 1 ui (grote)
  • 1 teen knoflook
  • 2 takjes basilicum
  • 450 g haloumi
  • 800 g tomatenblokjes (blik)
  • 1 kl paprikapoeder
  • 1 kl kerriepoeder
  • olijfolie
  • peper
  • zout

Bereidingswijze

1

Maak de groenten schoon. Snipper de ui en de knoflook, snij de paprika’s en courgette in blokjes. Stoof ze samen even in olijfolie. Doe er de tomatenblokjes bij en breng op smaak met peper, paprikapoeder en kerriepoeder. Laat even garen.

2

Kook intussen de pasta beetgaar. Snij de haloumi in blokjes en bak ze vervolgens goudbruin in olijfolie.

3

Meng de pasta met de saus en verdeel alles over de borden. Werk af met de blokjes kaas en blaadjes basilicum.