Laboratorium

“Goh”, verzuchtten de jongens, “hadden wij maar een labo, een plekje waar we kunnen experimenteren met de nieuwe stiftenmaker, of met klei of andere dingen, en dat we dan alles gewoon kunnen laten staan zonder elke keer alles te moeten opruimen en de volgende keer weer van nul te moeten beginnen…”

Hmm, dacht ik, daar zit wat in. Ik heb namelijk een larpkot boven: een stukje van de vroegere zolder, naast onze kamer, dat eigenlijk nog niet is afgeslagen of afgewerkt. Er ligt een vloer in van OSB-platen, en het schuine deel van het dak is min of meer geïsoleerd met de overschot van de rest van de zolder, maar dat is het zowat. De rest is blote, ongeïsoleerde buitenmuur, en er zijn geen vensters, alleen maar veel stof. Er ligt vooral heel veel rommel: drie tafels, vol met computeronderdelen, dozen stofresten om larpkleren te maken, kabels en larpgerief, en er staat een kledingrek met larpkleren. Oh, en nog een rek met larpgerief ook. Vandaar uiteraard de naam “larpkot”, want ik heb in die twintig jaar vooral heel veel gerief verzameld.

Er mocht wel eens in opgeruimd worden, ja.

Vol goeie moed togen we aan het werk: eerst de zolder ontdoen van alle lege dozen van spullen waarvan de garantie inmiddels overschreden is, en dan de computerdinges uit het larpkot naar de zolder. Verder alles opruimen, opkuisen, stofzuigen, leegmaken, van plaats verhuizen, nog eens afkuisen, nog eens stofzuigen, de tafels nog eens afkuisen, tapijt leggen, stofzuigen, en een staande lamp installeren, samen met een klein elektrisch vuurtje.

Het resultaat na een paar uur stof eten, weg van het daglicht, mocht er best zijn:

De jongens zijn content, ik heb ze al een paar uur niet gezien, er is een hoop speelgoed al naar ginder verdwenen, en ik heb lang verloren gewaand larpgerief teruggevonden. Man, maar ik heb kostuums zeg!

Enfin, iedereen content.

365 – 26 december 2015 – soksneeuwman

Op 16 december zette Bart het volgende op zijn Facebook:
“Eet voort! Kleedt u aan! Maar ik heb geen zin in boterhammen. Maakt uw boekentas! Ik moet vandaag een zak rijst en een witte kous meebrengen. Eet dan cornflakes! Ik vind mijn schoenen niet. Hier, rijst en een kous. Mag ik een liedje zingen voor u? Uw schoenen staan nog boven in de badkamer! Ik ben vergeten dat we vandaag gaan zwemmen. Ja schat, da’s een mooi liedje. Maak dan eerst uw zwemzak!
En eet voort!
Nooit een gebrek aan ambiance ’s ochtends ten huize De Waele.”

Een en ander resulteerde in dit:

365-dec26

Kerstdag

Ik had gehoopt dat ze allemaal behoorlijk wat langer gingen slapen, maar helaas. Ietsje, dat wel, maar Merel was toch alweer om kwart voor acht beneden. Tsja… Gelukkig laten ze ons wel slapen.

Kobe moest meteen met zijn nieuwe cadeau spelen: de Crayola Marker Maker, waarbij je zelf kleurstiften maakt. Hij heeft nu al bronzenbloedrood, kikkerbillengroen en paddengroen, horizonoranje, en elandenbruin. Kleuren die je niet meteen in een standaardpakket vindt dus. Hij vindt het zalig!

En Wolf had een set walkie talkies gevraagd, en daar hadden ze gisteren al gans Jeroens huis mee onveilig gemaakt.

Maar al vrij snel werd iedereen weer in propere kleren gehesen en in de auto gestoken: kerstdag in Ronse bij Omaly!

Er waren opnieuw cadeautjes, lekker eten en goed gezelschap, en dat is precies het juiste recept voor kerstdag!

Maar tegen een uur of zes waren we weer thuis, trok iedereen zijn pyjama alweer aan, stak ik de haard aan en een massa kaarsjes, en keken we samen onder een dekentje naar Inside Out. Da’s nog zo’n heerlijke kersttraditie aan het worden!

Enfin, alweer een fijne dag dus. Dank je, iedereen!

Kerstavond

Als je een plechtige-communicant in huis hebt, dan moet die ook wel af en toe naar de catechese en/of de mis. Ik vind dat eigenlijk ook maar logisch.
Een tijdje geleden kregen we via mail de oproep om naar de kerstviering te komen, en of Wolf of ik ook iets wilden doen in de kerstvertelling. Ik gaf eerst Wolfs naam door, maar die is blijkbaar ergens tussen de plooien gevallen. Daarna heb ik ook mezelf opgegeven als verteller: ik blijf het graag doen, en ik ben er ook voor opgeleid. Tsja.

Jammer eigenlijk voor Wolf: al zijn vriendjes deden wel mee, van hem wisten ze het blijkbaar niet. Maar zelf heb ik wel een leuk complimentje gekregen: een oudere dame vroeg me of ik misschien een actrice was. Ik grijnsde tegen wil en dank, denk ik.

Enfin, tegen dat we thuis kwamen, stond alles al netjes klaar aan de voordeur: een mand met cadeautjes, de hapjes, wat speelgoed, jassen. We waren namelijk tegen half zeven gevraagd bij mijn broer, en de viering was om half zes. Beetje nipt dus, maar het viel allemaal bijzonder goed mee.

Mijn schoonzusje had bijzonder lekker gekookt: een voorgerecht met Sint-Jacobsvruchten op gekaramelliseerd witloof en een schijfje bloedworst, en als hoofdgerecht hazenrug met een fantastische saus bij. Het dessert was er bijna te veel aan, maar ook bijzonder lekker: kerstbuche, de ene met moka, de andere met chocolade.

De kinderen hadden intussen de tijd van hun leven: we zagen hen enkel wanneer ze wat chipjes kwamen stelen, of toen ze aan tafel moesten. Ja, Merel heeft even ruzie gemaakt met Marie-Julie, maar dat is quasi onvermijdelijk. Het was dan ook weer snel bijgelegd.

Een en ander, maar vooral de gezelligheid, leidde ertoe dat we pas tegen middernacht thuis waren. Ik had dat al een beetje voorzien, en Merels slaapkleedje en kamerjas meegenomen, samen met haar tandenborstel. En ja, ze was uiteraard in slaap gevallen in de auto. Ik nam een klein warm lijfje in mijn armen, en droeg haar voorzichtig naar boven. Toen ik haar neerlegde, protesteerde ze even: “Mama, mijn kamerjas! Dat is veel te warm om te slapen!” Ik trok hem glimlachend uit, waarop ze zich nestelde onder haar donsdeken. “Je bent nu misschien wel wakker, muisje, maar je bent toch wel al helemaal slapewarm he”, zei ik. Haar ogen gingen nog eventjes half open, en ze schonk me de meest dankbare, warme glimlach: “Dank je, mama!”

Dat zijn zo van die dagen waarop je helemaal warm wordt van binnen. Serieus.

Weba en andere onzin

Ons ma had al een paar keer gezegd dat ze nieuwe kussens wilde voor in haar zetel, en dat ze bij iemand zo schoontjes had gezien, zo van die limoengroene, en dat die van de Weba kwamen, en of ik daar niet ne keer kon omgaan. Probleem van kerstcadeau meteen opgelost, zou ik zo denken.

Ik laadde tegen een uur of elf de drie kinderen in de auto, nam de afmetingen van onze huidige zetel mee, samen met een vouwmeter, en we reden richting Weba. Onze zetel is intussen twaalf jaar oud, en eigenlijk toch wel stilaan aan vervanging toe. ’t Is de max van een ding, met ideale afmetingen, maar hij begint er echt wel versleten uit te zien – plekken en zo – en aan de verbinding tussen de twee zetelhelften zit er een balkje dat nogal voelbaar wordt.

Ik heb een drietal zetels in aanmerking laten komen, maar eigenlijk feitelijk heb ik mijn goesting gevonden, maar dan wel omgekeerd qua opstelling en in het donkergrijs. Heel erg gelijkend op onze huidige zetel, eigenlijk feitelijk.

IMG_0769

We dronken er iets terwijl ik aan een verkoper alle gegevens vroeg, en gingen daarna op zoek naar de bewuste limoengroene kussens. Gelukkig moest ik enkel nog snel puree maken thuis, want intussen hadden de kinderen wel honger gekregen.

Na het eten werd er wat gelummeld, en tegen drie uur moest Wolf nog maar eens naar de kinesist. Ik nam nog eens alle kinderen mee, want ik had gezien dat er in de buurt twee geocaches waren: eentje heel ingenieus weggestoken in een voortuin, en een andere heel ‘smerig’ weggestoken langs de parallelweg van de R4.

Helaas was intussen Merels humeur omgeslagen, zodat ze aan het brullen gegaan was. Heel gezellig, heel leuk, zodat we maar gewoon terug naar huis reden. Maar bon, we hadden op zijn minst toch een klein beetje buitenlucht gehad en een kort wandelingetje gemaakt.

Een dag vol vriendschap

Sommige dagen zijn zo gezellig goed gevuld ^^

Ik sliep lang, hielp de kuisvrouw wat mee links en rechts, deed boodschappen, en tegen elf uur stond Annick hier. We kletsten uiteraard, maakten samen hespenrolletjes, een aantal met witloof en voor de kinderen ook een reeks met prei, al begint Wolf nu ook al witloof te eten. Bart kwam ook eten en verdween weer, en Annick en ik kletsten verder in de zetel met een grote kop latte en een stuk versgemaakte bananenbroodpudding.

Tegen een uur of vier verdween ze, en ik ruimde nog verder op met de kinderen, en begon voor de rest alles in orde te zetten voor Sepp, Sofie en de kinderen. We hadden hen al lang niet meer gezien, en ik was sowieso van plan geweest om hen in de vakantie uit te nodigen. Nu bleken ze ook nog Romeinse kledij nodig te hebben voor hun kerstfeest in thema, en uiteraard heb ik hier wel wat liggen.

Met andere woorden: om zes uur werd er geaperitiefd, en meteen ook een pak kledij uitgeprobeerd. Een uurtje later zaten we aan tafel, een uitgebreide kaasschotel met een keur aan broodsoorten. Dik in orde dus. De kinderen begonnen daarna gezelschapsspelletjes te spelen, wij bleven gezellig praten bij ons glas wijn. Al bij al werd het niet echt laat, maar aangezien we echt wel vroeg begonnen waren, was dat eigenlijk nog mooi meegenomen ook.

Een warme dag, voorwaar.