Tradities

Er zijn zo van die tradities die in ere moeten gehouden worden, ik schreef het eerder al. En sommige moet je gewoon in het leven roepen.

Zo gingen we vorig jaar op oudejaarsnamiddag wandelen in de Bourgoyen, en was ons dat ongelofelijk meegevallen. En dus gingen we ook vandaag wandelen, het was prachtig weer. Maar eerst moest er soep gemaakt worden van de pompoen die al weken – maanden – op onze keukentafel ligt, en zou beginnen rotten. Ajuinen zorgen trouwens nog steeds voor traantjes.

IMG_0910

Ik maakte meteen ook nog een pompoentaart, stak die in de oven, en we vertrokken op wandeling.

We pikten eerst nog een geocache op, een raadsel. Ik dacht dat die begon in het park Claeys-Bouüaert, en daar stonden we dan ook, maar de berekende coördinaten brachten ons een eindje verder naar een pad langs een stukje vijver.

Daarna reden we effectief naar de Bourgoyen, en zowel Wolf als ik trokken er foto’s van het prachtige licht. We vonden er ook nog een cache, dat ook ^^

En toen belde ik – veertig minuten te laat, eigenlijk – even naar huis, of Bart wel degelijk de taart uit de oven had genomen. Hmm. Juist ja.

IMG_0974

Maar hij was wel al aan het snijden begonnen voor de hapjes en vooral voor de zelfgemaakte pizza.

Geheel volgens traditie keken we eerst naar een tekenfilm – The Minions – aten we pizza, speelden met vuurspatters, en staken we Merel in bed. En toen volgde een tweede film – The Maze Runner – met soesjes en iets om te drinken.

Rond tienen zaten ook de jongens in bed, en Bart en ik speelden gewoon nog wat Diablo, om eerlijk te zijn. Met een dikke knuffel en veel liefde om middernacht.

En dat, lieve lezertjes, was 2015.

 

 

Ertvelde en omstreken

De ochtend was helemaal zonder speciale gebeurtenissen, al hielpen de kinderen wel mee om te koken. En na het eten deden we eigenlijk ook eerst niet echt veel. Maar tegen drie uur moest Wolf nog eens naar de kinesist, en dus maakten we ons allemaal nog eens op om ergens te gaan rondlopen. We gingen nog wel zien. En toen bleek dat ik me compleet van uur vergist had, en dat we er niet om drie uur moesten zijn, maar wel om zeven uur. Ah bon, juist ja. Hmpf. En ’t stond nochtans juist in mijn agenda.

We lieten het niet aan ons hart komen, en reden wat verder naar Kluizen om er wat geocaches op te pikken. En toen nog wat verder. En toen waren we in Ertvelde dorp met een hongertje, en kochten we ons een paar koffiekoeken om die op te eten bij de volgende cache. En toen zaten we aan een reeksje, en deden we maar nog wat verder, tot het plots toch te donker was om nog te zoeken. En zaten we plots tien caches verder.

Maar weete? We hadden een fantastische namiddag!

Vakantie

Ik slaap eigenlijk al de hele vakantie echt lang uit elke morgen, vaak tot na tien uur. Zalig gewoon! Ook vandaag bleef ik lang in bed liggen, maar na het ontbijt schoten we allemaal in gang: een Chantalleke doen! Chantal is mijn kuisvrouw die momenteel met vakantie is – ze heeft groot gelijk – en dus moeten we zelf alles een beetje binnen de perken zien te houden. Maar allemaal samen lukt dat bijzonder goed, blijkbaar: de kinderen ruimden op, deden de afwas en stofzuigden, terwijl ik de rest van de keuken schoonmaakte, vuilbakken leegde en al dat soort onzin. Na anderhalf uur was onze woonkamer volledig opgeruimd en proper, maar was het intussen wel al half een, en moest ik nog boodschappen doen en koken. Mja… gelukkig was het iets dat snel klaar is: hamrolletjes opgevuld met verse spinazie en ajuin, in een licht roomsausje met puree. De vorige keer vonden alle kinderen het lekker, nu moest Merel er echt niet van weten. Als in: zelfs een half rolletje ontlokte haar een immense huilbui van toch wel zeker twintig minuten. Ze moest van mij aan tafel blijven zitten, en bleef maar krijsen. De jongens gingen boven spelen, ik ruimde intussen op, filmde haar zelfs eventjes, en ging toen rustig aan de computer zitten. Na een klein half uur kalmeerde ze wat, en kreeg ze blijkbaar toch een paar happen binnen, zij het met wurggeluiden en veel water.

Uiteindelijk ging ik naar haar toe, verzekerde ik haar dat ik haar écht niet wilde vergiftigen, en dat ze nog haar puree moest opeten. Wat ze deed, waarna ze bij me op mijn schoot kwam gekropen en zich helemaal opkrulde. Nog wat later kwam ze me, zonder woorden, een pluche hartje geven. Die dochter van mij, ik ga daar nog wat mee tegenkomen, ik zeg het u.

Bon, toen dat afgehandeld was, trokken we weer allemaal schoenen en jassen en zo aan, en gingen we nog voor een laatste keer gratis naar het Gravensteen. Vanaf overmorgen moeten ook Gentenaars betalen, al blijven kinderen wel gratis. Maar het is dus niet zo dat we gelijk wanneer op den bots nog een keertje gaan binnenwandelen daar.

Het was er druk – het was sowieso druk in ’t stad – maar het kasteel was wel mooi aangekleed met lichtjes en kerstbomen, en vintage speelgoed.

En tradities zijn er om in ere te houden: we gingen een ijsje halen – Wolf een warme wafel – om dat op de Graslei op te likken. Dat hoort gewoon zo.

Daarna was het welletjes, en reden we terug naar huis.

Ik moest namelijk nog weg: ik ging eindelijk eten in Antwerpen met Linus. We hadden dat een paar weken geleden al gepland, maar toen was ik zo ziek als een hondje en was dat geen goed idee. Vandaag echter bleek dat een bijzonder goed idee. Stipt om zeven uur pikte ik hem op aan zijn studio, we reden naar het eilandje, en parkeerden aan de Waagnatie. Een fijne wandeling langs het MAS later kwamen we bij het Felix Pakhuis, waar we bijzonder lekker gegeten hebben, en vooral bijzonder veel gekletst hebben. Want, ik geef het u op een briefje, Linus kan nog meer tetteren dan ik. Ik had in elk geval een heel erg aangename avond die ook heel erg voor herhaling vatbaar is. Tegen half twaalf gooide ik Linus weer af ter hoogte van zijn studio, en reed naar huis, om daar nog even de koffie te laten uitwerken.

Maar wat een fijne vakantiedag alweer!

 

Rondje Malem

Zomaar doelloos gaan wandelen, da’s niks voor de kinderen. Maar in dit weer wilde ik echt niet binnen blijven zitten. Ik was eigenlijk gisteren al van plan geweest om rond te gaan lopen, maar Wolf werd opgepikt door Quinten, en ook voor Kobe stonden er plots vriendjes aan de deur die hem mee op sleeptouw namen. Merel had geen zin om het huis uit te gaan, dus bleef ik ook maar thuis.

Maar vandaag zette ik hen allemaal in de auto, met een goeie jas aan: op naar het “eiland” Malem in Gent, voor een rondje geocachen. Het parcours is amper een goeie twee kilometer, maar je bent wel buiten, met een doel, en het is amusant ook nog.

We parkeerden aan het rond punt en liepen het hele eiland rond.

De bedoeling is normaal gezien dat je onopvallend cacht, maar soms is dat niet mogelijk. Zo moesten we aan het bovenstaande rode brugje – een onderdeel van de nog aan te leggen fietsverbinding – gaan zoeken, maar stond er een tiental hangjongeren van een jaar of zeventien, tsja, rond te hangen. Ik lachte vriendelijk, stapte voorbij, en legde uit dat we een spel aan het doen waren, een soort schattenjacht, en dat we dus op zoek waren naar een klein kokertje ergens in de buurt. Prompt sloeg ongeveer de helft van hen mee aan het zoeken, en het was dan ook effectief een van hen die het bewuste kokertje vond. En glunderen!

Er moest dus duidelijk ook op de speeltuin gespeeld worden, en ook al zie je het niet echt op de foto’s, het was behoorlijk donker aan het worden.

Al bij al vonden we vier van de vijf caches, en was de vijfde blijkbaar al een tijdje verdwenen. Tsja.

Thuis werd er warme chocomelk gedronken en maakten we brownies in een mok, en voelde het echt aan als vakantie. Zalig, toch?

Yule

Ik ben geen sociaal mens, en vaak kan je me geen plezier doen met feestjes. Recepties zijn al helemaal mijn ding niet.

Maar veel hangt af van de mensen die er aanwezig zijn, en ik zeg nooit nee tegen een uitnodiging van Xavier, want zijn vriendenkring is minstens even maf als ik, en staat altijd garant voor een fijne avond. Ik tufte dus rond half acht naar Niel, voorzien van een klein cadeautje en een quiche.

Er was een fantastisch haard-, enfin, kachelvuur, veel te veel bijzonder lekker eten, en de verwachte geschifte mensen. Er werd gekletst, gelachen, en cadeautjes uitgedeeld, waarbij ik bijzonder blij was met wat ik toevallig in handen kreeg: een kerstsweater, maar dan een heel erg foute, een witte met een kalkoen met een kerstmuts op. Op Barts kantoor is er elk jaar een foute-kerstsweaterdag, en tot hiertoe was hij eigenlijk altijd opgelucht dat hij dat niet had. Tsja. Pech dus :-p

We speelden een behoorlijk fout en hilarisch spel Cards against Humanity, terwijl we genoten van de desserts, waaronder een toch wel redelijk fantastische kaastaart.

Enfin, het was kwart over twee toen ik vertrok, en ik was dan nog de eerste, maar met nog drie kwartier auto voor de boeg, was dat nog niet eens zo vroeg.

Al bij al: fijne winterzonnewende gewenst!