Geplaatst op

Tussendag

De kinderen waren eigenlijk echt wel toe aan vakantie. En toen was er het heerlijke, maar toch ook wel drukke weekend in de Ardennen. Dinsdag was ook al een tussendagje, gisteren was er de drukte van het verjaardagsfeestje.

Vandaag was het ook heel fijn weer, maar toch hadden de kinderen geen zin om buitenshuis te gaan. Het was al druk genoeg geweest, ze bleven liever een dagje gewoon thuis. Van mij niet gelaten, maar ze begonnen zich op een bepaald moment wel te vervelen. Ha! Dat was buiten het moederdier gerekend, dat nog een paar kilo’s modder en bladeren in de auto meezeulde, en die graag verwijderd zag.

Dus togen de drie naar buiten, gewapend met emmers, vodden, zeemvellen en vooral ook de stofzuiger. Het resultaat mocht er zijn, trouwens!

En toen had ik ook aan Merel beloofd om met haar koekjes te bakken. Zo geschiedde, aldus.

IMG_0163

Op die manier ging de dag gezapig en rustig voorbij, met nog wat verbeterwerk en zo, en vooral geen gedoe.

Geplaatst op

Kobes verjaardagsfeestje, eindelijk!

Het kind is verjaard eind juli, maar pas nu paste het echt om een feestje te geven. Er was elk weekend wel iets in de weg, maar bon.

Eén uitgenodigd vriendje liet niks van zich horen, maar alle anderen waren present, en hoe! Wolf zag het helemaal zitten, en had een uitgebreid spel voorbereid. Maar eerst werd er natuurlijk wel taart gegeten, compleet met kaarsjes. Maar als je zelf met de taart afkomt, kan je natuurlijk geen foto’s nemen. Tsja.

Daarna moesten ze in een lange rij gaan staan, en werden ze allemaal aan elkaar vastgebonden. Elke tweede werd bovendien ook nog geblinddoekt, en zo moesten ze samen de trap op. Boven moesten ze gaan zitten in de gang, tussen mijn was, en deed Wolf hen een paar raadsels oplossen. Als beloning werden ze enkel nog per twee vastgebonden, en werd de slinger op zich losgeknipt. Daarna leidde de ziende de geblinddoekte naar Kobes kamer, waar een model in duplo klaar stond. De duo’s moesten dat model namaken, maar: de ziende mocht zijn handen niet gebruiken, en moest de blinde met woorden uitleggen wat hij moest doen. Gegiechel en frustratie alom!

Als beloning mochten de blinddoeken af, maar werden de duo’s wel nog behouden. Samen gingen ze naar Merels kamer, waar een paar krukjes klaarstonden, en Wolf met zijn iPhone zwaaide: stoelendans! Aangezien ze in duo waren, moest de een op de ander zijn schoot zitten. Man, wat hebben ze gelachen! Zeker toen Rhune Yasmien van haar stoel duwde, en die samen met Merel tegen de grond ging.

Enfin, de duo’s werden losgemaakt, en per twee mochten ze in Wolfs kamer binnen, waar hij een parcours had gemaakt.

Blijkbaar vonden ze het allemaal fantastisch! Een dikke merci voor Wolf en al het werk dat hij er had ingestoken.

Samen hadden we ook nog een muziekpak gemaakt, met allemaal gekke opdrachtjes: verwissel een kledingstuk met iemand anders, spring op één been rond Kobe, trek een gekke bek, loop rond als een zombie, doe een blinddoek aan en voel wie voor je staat, speel een spelletje verstoppertje, dat soort onzin dus. Ook dit vonden ze prachtig!

Om af te sluiten waren er nog versgebakken oliebollen. Ze zijn allemaal met een grote lach op het gezicht naar huis gegaan, en de grootste lach stond nog op het gezicht van mijn Kobetje.

Nog eens gelukkige verjaardag, liefje!

Geplaatst op

Wat ruist er in het struikgewas?

Tijd om ook zelf een beetje de handen uit de mouwen te steken in de tuin: ik heb nu wel een mooie border, maar er staat niet echt veel in. Alhoewel, in de vroegere border staat het overvol. Dat kon ook niet anders: twee jaar geleden heb ik met mijn ouders een paar azalea’s japonica uitgegraven uit de tuin van mijn grootouders, als herinnering. Die zijn toen gewoon in de bestaande border gepleurd, om ze voorlopig toch érgens kwijt te geraken, maar alles stond er veel te dicht op elkaar. Daarnaast waren er ook nog de hortensia en vooral de magnolia die eerst vooraan stonden, en die de mannen met de graafmachine hadden uitgegraven en netjes opzij in de grond hadden gestoken, kwestie van ze te laten overleven.

Omdat mijn rug niet bepaald meewerkt in dit soort zaken, was het vooral Wolf die aan het werk werd gezet: putten graven, de planten uitgraven, en ze daarna netjes uitplanten. De magnolia werd aan het verlengde van het lange grasveld geplant, de japonica ergens halverwege, en de hortensia ter hoogte van de zandbak. De andere japonica’s, nota bene nog een verlovingscadeau van mijn oma, heb ik laten staan waar ze stonden, ze staan daar niet slecht. Op deze manier is er ademruimte gekomen. We zijn meteen ook een aantal zakken boomschors gaan halen, maar – zoals altijd – toch weer te weinig. Dat bijhalen zal voor de lente zijn, denk ik. Alles is intussen ook gewied, proper gezet, opgeruimd, en ook Kobe en Merel hebben keihard meegewerkt, al was het maar door alles op te vegen en proper te maken.

In elk geval ziet het er alweer helemaal anders uit. Nu nog wat siergrassen, bloemen en bollen, en we beginnen ergens te komen.

Geplaatst op

Luie maandag, of toch niet helemaal

We stonden op met de wekker, want om half negen bracht ik mijn liefste naar het station van Vielsalm: hij had om twee uur een afspraak in Gent, waar hij niet onderuit kon.

Buiten had het licht gevroren, ik moest mijn ruiten afkrabben, maar het zag er wel prachtig uit, de zon op dat laagje rijm.

Enfin, er werd ontbeten en opgeruimd, tegen tien uur moesten we in principe het huisje verlaten. Ik geef u wat foto’s van het huis mee, helaas niet in zijn propere en opgedekte staat, maar wel na het opruimen. Ons kamer, waar de kinderen sliepen, met een kleine schoendooskamer waar Bart en ik sliepen (en dus rustig konden doorslapen nadat zij wakker waren) en met een eigen badkamer.

Ons ma en pa zaten nog een verdieping hoger, met eerst hun bedden, en in dezelfde heldere ruimte een badkamer. Onder het schuine, lage stuk van het dak, was een kinderspeelkamertje gemaakt, maar de meisjes hebben daar eigenlijk nauwelijks gezeten. Ik kan me voorstellen dat het anders is, als het een gans weekend regent…

Beneden waren er nog twee slaapkamers, een badkamer, twee losse toiletten, een kaartkamertje en een overloopje, naast uiteraard de ruime keuken en de zitkamer. En een lange gang met lage balken :-p maar ongelofelijk veel plaats voor natte laarzen.

Enfin, tegen half elf zaten we in onze respectieve auto’s, en reden we richting Troisponts om nog een wandeling te maken.

We reden door naar Troisponts zelf, maar omdat oma het om half twaalf nog veel te vroeg vond om al op zoek te gaan naar een restaurantje, deden we eerst nog van geocache.

Troisponts was op zich niet veel soeps, maar we vonden er wel een pizzeria, en hadden toch tegen kwart over een ons eten.

Aansluitend namen we afscheid van oma en opa, en reden Roeland en ik nog door naar Remouchamps, om er met de kinderen de prachtige grotten te bekijken. Ik was eigenlijk nog behoorlijk blij dat de oudjes niet mee waren, want al die trappen, dat zou te veel van het goede geweest zijn.

Op de terugweg duurde het niet eens zo lang voor ze op de achterbank lagen te slapen, door alle files heen. Wolf bleef wakker en hield me gezelschap, en tegen acht uur waren we in Wondelgem. Merel wilde zelfs geen eten meer, ik heb haar gewoon van de achterbank geplukt, naar boven gedragen, slaapkleedje aangetrokken, en in bed gelegd. Ze vond dat zalig.

Maar hier thuis was de tafel gedekt, brandden de lichten, waren de gordijnen gesloten, en was het gezellig. En vooral: mijn liefste was er.

Geplaatst op

Heerlijke zondag

Echt lang sliepen we niet, met al dat leven in het huis. Maar onze kinderen zijn meesters in het geruisloos opstaan, in tegenstelling tot die van Roeland. Toen ik beneden kwam, was met andere woorden het ontbijt al volop bezig, was Roeland al om verse koffiekoeken en brood gegaan, en geurde het naar koffie.

Mijn pa, Roeland en de drie jongens reden na het ontbijt naar La Glaize voor een pracht van een oorlogsmuseum. De vrouwen zagen dat niet zitten, en in de plaats daarvan gingen we met ons vijfjes eerst om extra boodschappen, en daarna heerlijk wandelen in de bossen. Bart bleef liever thuis, in alle rust – en ook wel om zijn knie een beetje te ontzien – en kookte intussen spaghetti. Fair deal!

Het bos was betoverend: perfecte kleuren, een lichte nevel tussen de bomen, en een heldere herfstzon.

Thuis was het ronduit fantastisch weer om buiten te zitten, en dat deden we, met een aperitiefje in de zon, terwijl de kinderen op de speeltuin speelden.

Na het eten was het algemeen tuktijd. De kinderen keken in alle rust naar een film, ons ma kroop in haar bed, ons pa probeerde nog wakker te blijven maar kroop toen ook in een willekeurig bed (om ons ma niet wakker te maken), Roeland legde zich languit in het gras, en ik nam een stoel en ging bij Sarah in de zon zitten.

Een koffie en een stukje taart later zetten we alle grut terug in de auto, en reden een heel eind verder om opnieuw te gaan dammen. Het duurde even tegen dat we een goed plekje vonden, maar het bleek subliem afdambaar te zijn.

Het werd stilaan donker, tijd om terug naar het huisje te gaan en de kinderen te laten opwarmen, en rustig te eten. Roeland sneed nog een pompoen, de kinderen mochten nog even op de schermen, en dat was dat. Fijne dag, echt wel fijne dag.