Geplaatst op

Sommige dagen…

Sommige dagen zijn het gewoon niet. Echt niet. Zoals vandaag. Stressen, lopen, vliegen, dingen laten vallen, niet echt geïnspireerd lesgeven, dat soort onzin.

Ik moet vanavond nog vertrekken naar een larp in Limburg, twee uur rijden. Bart had me al laten weten dat hij in de namiddag in Amsterdam moest spreken, en dus vrij laat ging terug zijn. Alleen had ik blijkbaar gedacht dat dat rond zeven uur ging zijn, terwijl zijn trein pas om half negen toekwam in het Dampoortstation. Tsja.

Mijn larpspullen had ik deze voormiddag al klaar gezet, ik moest na het lesgeven enkel nog mijn gewone kleren en slaapspullen verzamelen. De jongens konden terug meekomen met Elke van de rugby, ik had dus nog ruim tijd om de jongens te brengen naar de Blaarmeersen, brood te halen met Merel, en mijn gerief samen te rapen. Merel was zó teleurgesteld dat we niet eerst nog een wandelingetje gingen maken in het prachtige weer, dat ik toestemde: tijd genoeg. Maar we waren amper op weg langs het strand, toen er een smsje binnenkwam: dat ze zich misrekend had in het aantal kinderen dat al meereed, en dat de jongens dus níet mee konden. Hmpf. Streep door mijn rekening. Intussen was het half zeven, en was het eigenlijk niet de moeite meer om nog een kwartier naar huis te rijden, en dan na twintig minuten alweer aan te zetten. Ah, idee! Niet ver van de Blaarmeersen is er ook een Delhaize. Ik zou met Merel boodschappen gaan doen, sandwichen en kaas en salami kopen, en dan alsnog picknicken. Zo gebeurde… tot ik aan de kassa vaststelde dat ik Wolf thuis naar de apotheker had gestuurd, en mijn portefeuille niet opnieuw in mijn handtas had gestoken. Geen geld bij. Zucht, diepe zucht.

Met het schaamrood op mijn wangen legde ik de spulletjes terug, en reed alsnog naar huis, om daar bijzonder haastig snelsnel een brood te halen bij de bakker, en in sneltempo te eten met Merel. We gingen de jongens ophalen, en daar moesten we dan nog staan wachten, want Kobes training liep net vandaag een kwartier uit. Al bij al was het na acht uur tegen dat we weer thuis waren, stak ik Merel in bed, en moest ik nog mijn gerief beginnen samenzoeken.

Enfin, zodra Bart thuis komt, zet ik aan richting Antwerpen om daar een vriendin op te pikken, en dan door te rijden naar Meeuwen-Gruitrode.

En dan maar hopen dat de dag morgen gewoon beter is. Het zal in elk geval al een nieuwe zijn.

Geplaatst op

Rugby World Cup

Dat we hier thuis rugby hoog in het vaandel dragen, dat hoeven we u niet te vertellen.

Maar omgekeerd dan bij vele sportliefhebbers, is het hier een kwestie vooral van doen, en zelden van kijken. De jongens spelen hun toernooien, maar ze hebben nog nooit een volledige match in het echt gezien, of zelfs niet op tv. Zelf ben ik, toen ik nog speelde, ook eigenlijk nooit gaan kijken naar een topmatch. De mannen heb ik vaak zien spelen, gewoon omdat mijn broer meespeelde, maar – sorry heren – dat is in niks te vergelijken met toprugby.

Maar nu is er de Rugby World Cup. De Mundial, el Coppo, hoe je het ook wil noemen. Bijna nog populairder in de wereld dan voetbal, het zal in elk geval niet veel schelen. Alleen… Hier in Vlaanderen wordt de sport niet uitgezonden. Af en toe kan je een match meepikken op TF1, maar dat is het dan ook. BBC heeft namelijk de rechten niet verworven, die zitten bij ITV, hier alleen te bekijken via satelliet. In het clubhuis van Gent Rugby worden ze allemaal vertoond op groot scherm, kwestie van ambiance en een licentie :-p

Maar, gisteren heb ik zitten zoeken, en heb ik via via een online kanaal gevonden waarop je alles van ITV kan bekijken, inclusief de rugbymatchen dus. Gisteren hebben Wolf en ik naar Scotland tegen Japan zitten kijken, het kleine Japan dat rugbyreus Zuid-Afrika onder de mat veegde. Man, wat een match! Spannend – toch de eerste helft – en echt mooi rugby om naar te kijken. Heerlijk gewoon!

Vandaag stond de eerste helft – voor de tweede werd het echt te laat – van the All Blacks (Nieuw-Zeeland dus) tegen Namibië op het programma. Hoe leuk het ook is om de suprematie van de All Blacks te zien, en hoe prachtig die mannen ook spelen, het was een veel minder mooie match. Namibië was onder de indruk, en werd gewoon van de grasmat gespeeld. Jammer. Maar ik denk wel dat Wolf aan het bijleren is, en we genieten ervan. De kalender hangt in elk geval omhoog.

Geplaatst op

Digital detox

Daarnet was mijn dierbare echtgenoot, maar ook de kinderen (en ik heel even) te zien op Koppen. Ze wilden een reportage maken over ‘Digital Detox’, en hoe sommige mensen echt verslaafd zijn aan internet. Bart staat erom gekend zo goed als altijd online te zijn, en dus hebben ze hem twee weken gevolgd, compleet met een totaal internetloze zondag. Ik vermoed dat ze op dramatische resultaten hadden gerekend, maar helaas. Ook de ‘digitale diëtiste’ had een aantal tips voor Barts mensen bij Wijs, maar verklaarde dat ze Bart zelf eigenlijk bitter weinig kon leren. Het is een feit dat Bart en ik allebei niet zonder internet kunnen, maar voor ons is dat ongeveer hetzelfde als zonder elektriciteit: een heel pak toestellen werkt erop, en ons leven is erop afgestemd. Zijn jullie daarom verslaafd aan elektriciteit? Op dezelfde manier wel als wij aan internet, denk ik, als je weet hoe je je voelt als een paar uur de elektriciteit uit ligt. Het is voor ons alomtegenwoordig, maar daarom niet continu, en het eist ook niet alle aandacht op. De GSM gaat niet mee in de slaapkamer, niet in de badkamer, niet aan tafel, en ik heb het ding bijvoorbeeld vaak niet eens bij. Maar als ik thuis ben, staat mijn PC aan. En ligt het internet uit, dan voel ik me niet comfortabel.

Maar bon, we hebben hier dus een avond een filmploeg over de vloer gehad, en zelfs een ochtend bij het ontbijt. ’t Is ne keer wat anders dan de krant bij de cornflakes.

Het resultaat kan u hier bekijken.

 

Geplaatst op

Pizza’s en gezelligheid

Al maanden probeerden we af te spreken, de vriendinnen van het middelbaar en ik, maar eerst was de ene op vakantie, dan de andere, en ga zo maar door. Deze week leek perfect uit te komen: Kims man zit in India, en dus was het ideaal voor haar om met ons te gaan eten. Eindelijk.

Ik pikte de dames op rond half een, en we twijfelden nog even of we niet te voet zouden gaan. Het feit dat de hemel aan de ene kant hemelsblauw was, maar aan de andere kant donkergrijs, deed ons toch maar de auto nemen. Die stond toch voor de deur, dus waarom niet? Wij naar pizzeria da Toto, aan de Albertlaan, daar waar vroeger de cocktailbar Old Fashioned zat: Kim vond het een aanrader, en wij konden haar geen ongelijk geven. Voor het terras was het toch wel te koud, maar binnen was het gezellig, en de bediening vrolijk Italiaans.  Nathalie en ik namen pizza, Kim ging voor de lasagne, en alles kwam eigenlijk behoorlijk snel op tafel. Alleen jammer, eigenlijk, dat pizza altijd zo snel koud wordt. Dat vind ik net zo handig aan afhaalpizza: je kan een stuk nemen en de rest in de isolerende doos laten zitten. Maar bon, afgezien daarvan was de pizza echt wel lekker: knapperig, vers, ruim bestrooid met groenten, niet te veel olie, en in het begin ook vingersbrandend heet.

We hadden met opzet geen voorgerecht genomen om ons toch maar een dessert te kunnen permitteren, en ook daar hadden we precies geen foute keuze gemaakt. Kims sabayon was overheerlijk, en de stukken tiramisu die Nathalie en ik kregen, waren er om u tegen te zeggen.

Koffie hebben we daar niet meer genomen, het was intussen welletjes voor Kim. En de rekening herinner ik me niet echt meer, maar ik geloof dat ik voor de pizza, het dessert en een half litertje water iets boven de twintig euro zat. Dik in orde.

Pizzeria da Toto
Handbalstraat 1A9000 Gent

Geplaatst op

Catechese

Roeland vroeg het me zaterdagavond op het trouwfeest van ons nichtje nog: “Catechese? Serieus? Waarom in hemelsnaam?”

Tsja.

Wij zijn indertijd voor de kerk getrouwd omdat ik dat wilde. Ik zou mezelf niet katholiek noemen, maar toch ergens wel christelijk. In elk geval antiklerikaal, maar er waren niet echt andere opties, destijds. De kinderen zijn ook gedoopt, en ze hebben ook hun eerste communie gedaan.

Wolf doet in mei zijn plechtige communie, uit eigen vrije wil. Ik heb het er met hem over gehad, en dat hij anders ook een lentefeest kan krijgen, als het hem om het feest zou te doen zijn. Maar nee, hij kiest er bewust voor om zijn communie te doen, en dus christelijk te zijn.

Het gevolg was dat we gisteren om half tien in de mis zaten – na een trouwfeest, amai – en blijkbaar de enige van de communicanten waren. Ha ja, de catechese was na de mis, om half elf, en blijkbaar vond niemand dat je dan ook naar de mis moest. Tsja. Ik kon niet blijven op de catechese, wat blijkbaar wel de bedoeling was, want ik moest Merel en mezelf nog aankleden, de boel opruimen, en helemaal klaar zijn tegen dat Wolf thuis kwam, en we onmiddellijk naar het familiefeest reden.

Catechese dus. Het zal me benieuwen. Het was in elk geval wel al met beamer in de kerk, en een Youtubefilmpje van een flashmob. Ik geloof dat het nog zo erg niet zal zijn :-p