Mooie liedjes duurden in dit geval lang genoeg: het was heerlijk in Kreta, maar ons eigen bedje klonk verrukkelijk, al ging daar nog een fijn dagje aan vooraf. We stonden zoals altijd op rond negen uur, gingen ontbijten, en ik begon de valiezen in te pakken. De kinderen gingen dan maar Big Pirate spelen op het terras (als je goed kijkt, in het midden. Getrokken vanuit ons kamer).
Na een tijdje ging Bart bij hen zitten, en toen alles netjes ingepakt was, ging ook ik met hen Uno spelen, tot we tegen 12.00u onze koffers aan de receptie gingen zetten. Na het middageten mocht er nog een beetje gelummeld worden in de lounge, en daarna gingen we een laatste keer zwemmen.
Er werd nog even lekker onnozel gedaan op de waterglijbanen, en Wolf gebruikte zijn ‘souvenirtje’, zijnde van die onderwaterspeeltjes waar je naar moet duiken, volop.
We bleven nog een tijdje in het grote zwembad, aten een ijsje, en tegen half zeven kregen we een ‘douchekamer’, een kamer waar blijkbaar alle gasten die al tegen de middag hun kamer hadden moeten leegmaken, nog even konden douchen. Aan de gigantische berg handdoeken te zien, waren we ongeveer laatste in de rij.
Er volgde nog een avondmaal, en kwart over acht werden we opgehaald, om vijf kilometer maar pas drie kwartier en zeven hotelstops later in de luchthaven aan te komen. Man, was me dat daar druk zeg! Door Barts krukken mochten we via de VIPlijn inchecken, en staken we ook vlotjes voor aan paspoortcontrole en douane. ’t Had voor een keertje nog voordelen :-p
En toen moest er drie kwartier gewacht worden. Ook aan het boarden mochten we voor, en dat was eigenlijk maar goed ook, want Bart begon toch wel last te krijgen van zijn heup en dij. Intussen was het bijna elf uur, en Merel was doodop. Ze is dan ook bij het taxiën in slaap gevallen, en heeft van gans het opstijgen niks gemerkt. Ze heeft zelfs niks geweten van het eten dat werd geserveerd, en werd een kwartier voor landen nogal verontwaardigd wakker dat ze nog niks te eten had gekregen!
Het landen hebben we allemaal redelijk goed overleefd, ik was misselijk maar niet meer dan dat. Buiten was het gelukkig heerlijk fris, toen we als laatste uit het vliegtuig stapten en Bart assistentie kreeg in de vorm van een rolstoel en later zo’n karretje. Merel was intussen volledig wakker, en genoot ervan om op Barts schoot te kunnen zitten. Maar best ook, want het was echt een gigantisch eind stappen…
Doordat we als laatste waren uitgestapt, hoefden we ook niet te wachten op onze knalgele koffers, en stond ook het luchthavenvervoer netjes op ons te wachten. Oef. Een vlotte, zachte rit later stonden we thuis, lagen de kinderen binnen de drie minuten in bed, en lag ik zelf ook om drie uur in bed. En dat was dat.