Post-examina-catatonia

Eigenlijk heb ik er niet eens tijd voor, om plat te vallen. Want ik mag dan vandaag wel een vrije dag gehad hebben, ik zat op school van tien tot na vijven. Morgen is er namelijk de proclamatie, en het programmaatje ervan moest nog gelayout worden, en ook alle speciale prijzen gelayout, ingevuld, nagelezen, afgedrukt en gelamineerd worden.

Aangezien ik het eerder al op mij had genomen om de infobrochure en de affiche van KAM op zijn Kop aan te pakken en aan te passen naar de nieuwe huisstijl, moest ook dit nog gedaan worden. Er is meer tijd in gekropen dan ik verwacht had, ik geef het toe. En ik werk momenteel ook niet zo efficiënt meer als in het begin van het schooljaar, ook dat zal wel een rol spelen. Maar bon, het is af, en volgend jaar moet iemand anders het maar aanpakken en aanpassen. Serieus.

Van deliberaties, voetbal en barbecue

Het ene was al plezanter dan het andere vandaag, maar alle drie hadden ze wel met het werk te maken.

Na examens – oef! – komen dus deliberaties, en dat betekent wachten, sloten slappe koffie zuipen en bijbehorende koekjes fretten, kletsen met de collega’s, nog meer wachten, en als het dan eindelijk aan jouw klassen is, discussiëren, wikken, wegen, argumenteren, tegenargumenteren, notuleren, en uiteindelijk beslissen. Tsja.

Tijd om te eten was er niet, want ik wilde om 12.00u met twee leerlingen die iets spelen op de proclamatie, nog oefenen. De schoolpiano is eigenlijk steendood en had al lang begraven moeten zijn, en dus trok ik met de leerlingen in kwestie naar de pianist thuis, zodat we tenminste deftig konden oefenen. Het klinkt goed, echt wel. Ik repte me uiteindelijk terug naar school, net op tijd voor deel twee van de deliberaties vandaag.

In de late namiddag was er dan de leraren-leerlingenminivoetbal, waarbij de leraren, zowel dames als heren, nog steeds ongeslagen zijn tegen een team van achttienjarigen. En nee, ik heb niet meegespeeld – zijdezot! – maar wel foto’s genomen. Het verslag staat, mét foto’s dus, op de schoolwebsite.

Daarna ben ik even langs huis gegaan, en prompt naast Merel in de zetel in slaap gevallen. Iets te laat, maar wel met volle goesting ben ik dan naar de barbecue van de zesdes getrokken, en ik heb me echt goed geamuseerd. Ik heb eigenlijk niet eens met mijn collega’s gepraat, ik ben meteen tussen mijn zesdes gaan zitten, en heb ongelofelijk goed gelachen! Bende idioten! Maar ik ga ze wel missen, mijn zesdekes.

Vakantie?

Hmmm… Het begint er naar uit te zien dat we ons vakantieplannen zullen moeten wijzigen, of liever nog: schrappen. Helaas. Wat het weekje Kreta op het einde van juli betreft, moet het nog wel lukken. Maar Talinn in de tweede week van de vakantie? Twijfelachtig.

Het is nochtans allemaal geregeld: Bart en ik zouden vertrekken dinsdagmorgen heel vroeg, en terugkomen vrijdagavond laat. We hadden de max van een hotelletje gevonden, ik zag het helemaal zitten.

Wolf is de zondag al weg op kamp, Kobe vertrekt pas dinsdagmorgen, maar mag de maandagavond bij een vriendje gaan slapen. En Merel, daar was wat meer regelwerk aan, maar ook daar lukt het wel. Overdag is ze namelijk op danskamp, van negen tot half vijf met allemaal tweedekleuterklassertjes, en ook haar allerbeste vriendinnetje Lieze. Op maandag- en dinsdagavond mag ze bij Lieze gaan slapen, op woensdagavond bij Gwen (en dus Lena-Mare), op donderdag bij Elke (de mama van Kobes beste vriendje Sebastiaan en diens broertje Elias die bij Merel in de klas zit), en op vrijdag gaat Omaly Merel dan oppikken aan het kamp om ze mee te nemen naar Ronse. Wij moeten zaterdag sowieso naar daar voor de jaarmis van Jeroom. Heel wat regelwerk dus, maar Merel ziet dat zitten.

Mja.

Bart heeft echt veel pijn, en dat zal nog wel een tijdje blijven. Maar vooral: hij is snel moe, en wil vooral dat been plat leggen. Ik weet het, het is nog twee weken, maar ik zie het somber in. Jammer, want ik keek er zo hard naar uit, naar onze vier kinderloze dagen per jaar, en dus vier daagjes voor en met elkaar. Vorige jaren hebben we daar telkens zó hard van genoten…

Ach ja. We zien nog wel, het kan misschien nog, en anders, tsja, dan is het voor volgend jaar zeker?

Ziekjes

’t Is dus echt de moment niet om ziek te worden, maar ik denk dat ik ervan ga hebben. Ik loop inderdaad al twee weken zo mottig als wat door die allergie – of wat het ook moge zijn – en loop dus te snotteren, te niezen en naar adem te happen als een amechtige goudvis, met af en toe ook wel behoorlijke koppijn. Maar nu is het precies nog erger, en het reageert niet op de allergiemedicatie. Blah.

Dat het maar rap 13 juli is, dat ik naar de ORL kan. Ik vermoed dat het daar allemaal mee te maken heeft.

Maar bon, nog twee weekjes op mijn tanden bijten, het zal moeten.

Lastig…

En dan zijn er gelukkig nog van die ‘normale’ dagen, zo van die gewone zondagen waarop er niks gepland staat, en er niks hoeft.

Ik geef het toe, ik heb het nog nooit zo lastig gehad met verbeteren als nu. Gelukkig zijn mijn meeste examens mondeling, en daar kan je gewoon niet onderuit, die kan je niet uitstellen. Maar die schriftelijke examens van de vierdes, ik kan me er gewoon niet op concentreren. Als ik luister naar mijn collega’s van het vierde jaar, hoor ik hetzelfde verhaal. Hoe moet het dan niet zijn voor Vics klasgenoten, die moeten studeren momenteel? Ik voel zo hard met hen mee, en we hebben de school opengesteld zodat ze samen kunnen studeren, als ze dat willen.

Ik hou mijn hart vast voor de resultaten van de examens, en ik vrees dat het nog een moeilijke deliberatie zal worden. Tsja…