Ik geef toe, ik zat laat in mijn bed – half vier, dat ben ik niet meer gewoon – maar slapen tot elf uur, dat overkomt me eigenlijk nooit, zelfs niet als ik zo laat ga slapen. Ik moet echt wel hondemoe geweest zijn. Bart had me laten slapen, en als ik nu nog naar de winkel moest, moest koken en zorgen dat Kobe om twee uur op een verjaardagsfeestje was, ging het echt wel stresserend worden. Dat had Bart ook gezien, en hij stelde voor om op restaurant te gaan. Hier in de buurt was er niet echt iets deftigs open – ik wilde eigenlijk een grote salade met alles erop en eraan, lekker en gezond – en dus reden we naar ’t stad, rolstoel in aanslag, om naar het Lepelblad te gaan. We laveerden met Bart tussen de mensen door, en installeerden ons in het restaurant. Jongens, ik heb hier echt van genoten! Gewoon met mijn gezinnetje dat ik afgelopen week nauwelijks had gezien, en lekker rustig. Heerlijk gewoon.
En in de namiddag heb ik eigenlijk niet veel anders gedaan dan de boodschappen en de was. Dat was eigenlijk al meer dan genoeg, voor een lekker luie zaterdag. Poeh.