Door alle mogelijke hoepels gesprongen en in bochten gewrongen

Morgen vertrekt Wolf voor drie dagen naar Frankfurt, voor een rugbytoernooi. Hij kijkt er al dagen naar uit, en blijkbaar had hij al een paar keer tegen Bart gezegd: “Kijk, papa, over drie dagen zit ik op dit uur al in Duitsland!”.

Veel had het vandaag nochtans niet gescholen, of hij mocht niet mee. Ik voelde me ongelofelijk schuldig, en heb echt alles op alles gezet om hem toch mee te krijgen. Wat was er nu aan de hand?

Wel, ik was vandaag dus al een paar dingen aan het verzamelen, en stelde tot mijn ontzetting vast dat zijn Kids ID verlopen was. Zijn identiteitskaart, die hij nodig heeft om de grens over te mogen. Eigenlijk was ik ervan overtuigd dat hij nog een reispas had – we zijn in 2012 naar Tunesië geweest – maar ik kon die niet vinden, hoe hard ik ook mijn kasten overhoop haalde (en meteen dan ook maar opruimde). Ik vond die van mij, die van Bart, en die van Merel, maar dus niet die van de jongens.

Wanhoop.

Ik reed alsnog naar het dienstencentrum in Mariakerke om een verklaring van ouderlijke toestemming naar het buitenland te laten afstempelen, en daar wisten ze me te vertellen dat de jongens nooit een reispas hadden gehad, alleen een Kids ID, want dat was voldoende voor Tunesië. Ik dacht dat die reis in 2013 was geweest, en toen waren die ID’s al niet meer geldig. Zucht, ik had dus voor niks mijn kasten omgekeerd…

Nog steeds wanhoop, want dus geen geldig identiteitsbewijs voor Wolf. “Goh, Duitsland, dat is Europa, Schengenakkoord en al, wat is het probleem?” hoor ik u denken. Wel, wij hebben ooit zo met school eens aan de Franse grens gestaan, waarbij ze van alle leerlingen de identiteitskaarten hebben opgevraagd en gecontroleerd, en waarbij ze op de bus iedereen kwamen tellen. Misschien was het een stiptheidsactie, misschien ook niet. Ik zou als organisatie in elk geval niet zomaar een minderjarige zonder zijn ouders en zonder geldig ID op mijn bus laten als ik de grens over moest, je weet maar nooit. Want als ze je tegenhouden, staat de hele bus stil voor uren, tot de betreffende ouders zijn gearriveerd.

Ik belde dus naar de groepsverantwoordelijke van Wolfs rugbyteam, en zij oordeelde hetzelfde, volledig begrijpelijk, ook na overleg met de clubvoorzitter.

Wanhoop.

Tot ik eraan dacht dat Eriks ouders, Ernest zijn grootouders dus, ook naar Frankfurt gingen, maar dan wel met de auto. Zij gingen ook niet in tenten slapen, maar hadden er een hotelkamer vlak in de buurt gehuurd. Misschien kon Wolf wel met hen mee? Gewone personenauto’s worden eigenlijk nooit gecontroleerd, en dan zeker ook niet de ID’s van de passagiers. Ik zocht Frans zijn telefoonnummer op, legde de hele situatie uit, en Wolf mocht met hen mee.

Opluchting!

Hij zou wel vanavond al mee moeten, want zij gingen eerst nog bij Frans’ vader langs in Limburg, gingen daar blijven slapen, wat in de tuin en het huis werken, en dan van daaruit doorrijden. Bon, dat moest dan maar, dat was ook het probleem niet. Oef! Tot Frans terloops vroeg hoe Wolf dan zou terugkeren. Ha ja, want zij maakten er meteen een weekje Frankfurt van, een vakantie.

Wanhoop.

Ik probeerde de groepsverantwoordelijke te bereiken, maar die nam niet op. Bon, ganse scenario’s in mijn hoofd: zondag zelf naar Aachen rijden, er een daguitstap van maken, en op die manier Wolf oppikken. De trein was geen optie, voor een elfjarige alleen. Of…

Ik kon de groepsverantwoordelijke bereiken, en die zei: “In het terugkeren gaan ze zeker niet controleren, we nemen hem gewoon mee op de bus. En in de hele kleine kans dat hij tóch tegengehouden wordt, wacht ik wel met hem tot jij ons komt ophalen”.

Opluchting. Yes!

“Alleen moet de toerverantwoordelijke nog akkoord gaan.”

Aaah! Stress!

Ik belde die mens, en die kon me pas na een kwartier terugbellen. Geen enkel probleem, vond hij, Wolf mocht gerust mee terug met de bus.

Opluchting!

En toen belde ik Frans nog eens, en zei die dat ze besloten hadden om toch pas morgenvroeg door te rijden naar Limburg, en dat ik dan Wolf moest afzetten tegen negen uur in Zottegem.

Oef! Oef oef oef!

Dit soort dingen is gewoon slecht voor mijn bloeddruk. Gelukkig staat die standaard toch te laag, maar toch… Maar Wolfs gigantisch blije gezicht, en zijn stevige armen rond mijn nek, zeiden voldoende. Ik heb een ongelofelijk blij kind dat morgen gewoon naar Frankfurt gaat. Misschien in het doorgaan dan niet bij zijn vriendjes, maar dat maakt niet uit. Hij gaat naar Frankfurt, rugby spelen. Als hij nu maar niks bezeert… Maar da’s dan weer een andere kwestie.

Poeh.

 

Snelle hamburgers

Op woensdag moet het snel gaan, en dit is blijkbaar wel een voltreffer bij de kinderen, ja.

Simpel: hamburgers. Maar dan wel met lamsburgers, wit bagnatbrood, gebakken champignontjes, sla, kerstomaatjes, schijfjes wortel, augurk, en een sneetje kaas. Snel klaar, en met zeer veel smaak naar binnen gespeeld, dat was hier wel duidelijk.

IMG_5024

Kloven

Ik weet niet hoe het komt, maar ik ben dus bijzonder kloofgevoelig.

Ik vind het ook vreselijk om in de zomer dames te zien lopen in prachtige sandalen, met dan van die zwarte kloofstrepen op hun hielen. Maar helaas, ik krijg die kloven niet onder controle: ik smeer elke avond mijn hielen netjes in met speciale crème (Podexine, Scholl, Vögel, you name it), en om de twee dagen haal ik er de eelt af onder de douche, en toch blijven de kloven. In de zomer kunnen ze zelfs zodanig diep zijn dat ze bloeden en ik loop te strompelen. Het moet iets genetisch zijn, want zowel mijn vader als mijn grootmoeder hebben dat ook.

Helaas, ik heb het dus ook aan mijn handen tegenwoordig. Als ik veel met mijn handen in het water heb gezeten – koken, afwassen, schilderen en dus vaak handen wassen, kindersnoetjes afkuisen, tafel even schoonvegen, natte was ophangen – kan ik er donder op zeggen dat er naast mijn nagels zo van die kleine, diepe kloofjes ontstaan die bijzonder pijnlijk zijn. En ja, ik smeer elke avond voor het slapen gaan mijn handen in met een extra rijke crème, en ook overdag smeer ik regelmatig. Wat kan ik anders doen? Ik begin nu meer en meer handschoenen te gebruiken, bijvoorbeeld om te tuinieren en dus met mijn handen in vochtige aarde te zitten.

Met andere woorden: wie extra raad heeft voor mij: graag. Maar een bepaald merk smeersel aanraden heeft geen zin, vrees ik, want ik heb al zowat alles dat je gewoon in de winkel of apotheek kunt kopen, uitgeprobeerd. Ook Neutrogena en dergelijke, jawel.

Hmpf.

 

Charlie Mag

Ik had het al een paar keer zien passeren, Charlie Mag. Niet te verwarren met Charlie Hebdo, het Franse magazine dat slachtoffer werd van terreur.

Charlie is eigenlijk een online magazine, door vooral vrouwen, al is bijvoorbeeld ook Thomas Siffer erbij betrokken. Charlie is vooral bijzonder eigenzinnig, en alles wat Flair of Libelle niet is. Met andere woorden: geen dieettips of recepten, geen lezersbrieven of make overs, maar echte artikels. Over hoe het soms echt niet fijn is om een mama te zijn. Hoe het leven als alleenstaande kan zijn, niet alleen in relaties en eenzaamheid, maar ook hoe je dan de eindjes aan elkaar moet weten te knopen. Hoe mode soms echt is, dat soort dingen.

Ik had van Bart het papieren magazine gekregen, een eenmalig papieren feestnummer, omdat hij hen gesteund had bij hun crowdfunding. Wel, ik heb het van a tot z gelezen. Elke pagina, jawel, en dat gebeurt zelden. Al was het maar omdat in andere magazines altijd reclame staat, en in dit bookzine, zoals ze het zelf noemen, niet.

Ik vond het vooral… eerlijk, verfrissend, en echt. Zoals ze zelf beweren: bullshit-free. En eigenlijk dekt dat toch wel volledig de lading, ja.

Vanaf nu zit het dus in mijn feedreader, het Charlie Mag. Gewoon, omdat het zo goed is.

U moest al aan het lezen zijn.

Appelroosjes

Ik heb al veel vraag gekregen naar hoe je die appelroosjes, zoals op de vorige post, nu eigenlijk maakt. Wel, eigenlijk zijn ze poepsimpel. Ik zag ze passeren via de FB van een vriendin, uitgelegd in een kort Engelstalig filmpje. Recepten in filmpjes van drie minuten kunnen altijd op mijn aandacht rekenen :-p

IMG_5009

Maar het is echt, maar echt niet moeilijk. Wat heb je nodig voor zes stuks?

* twee rode, liefst echt volledig rode appels
* een vierkant vel bladerdeeg (bv. diepvries bij Aveve)
* beetje abrikozenconfituur
* citroensap
* poedersuiker voor de afwerking

– Je halveert de appels en prutst er het klokhuis uit. Dan snij je ze, dwars op de uitsnijding, in dunne, dunne plakjes zodat je halve maantjes krijgt.
– vul een kom met water, doe er het sap van een halve citroen bij, en kook daarin je appelschijfjes drie minuten in de microgolf. Laat grondig uitlekken. Let op: laat ze niet nog even in het water staan, of je bent je rode kleur kwijt (heb ik ondervonden)
– rol je vel bladerdeeg nog net iets dunner uit, en snij in zes gelijke repen.
– leg een streepje confituur in het midden van de reep, schik de appelschijfjes netjes op de rand, half overlappend, en zorg dat het rood mooi uitsteekt boven het bladerdeeg
– vouw de repen dicht over de rand van de appeltjes zodat ze vast zitten, en rol op. Zet in een cupcakevormpje, of nog beter, een rammequin, zodat ze wat breder uitstaan.
– zet 40 minuten in een voorverwarmde oven van 190°, maar zet liefst de heteluchtfunctie uit, want anders verbranden de randjes.
– laat een beetje afkoelen, en bestrooi met poedersuiker.

IMG_4976

Het filmpje vind je hier: