We waren ze keer op keer vergeten: de vuurspatters liggen hier zeker al een jaar in de kast. Normaal gezien steken we ze af op oudejaarsavond en zo, maar deze keer had blijkbaar niemand eraan gedacht. Tot vandaag. Ze lagen nochtans ook alweer een aantal dagen op de kast in plaats van erin, en dan nóg waren we ze telkens vergeten.
Maar de kinderen vonden ze zalig, en dan vooral Merel. Geef toe, zo’n snoetje…
haar gezichtje is inderdaad onbetaalbaar