Het werd nog even spannend deze morgen: toen Bart me belde, wist hij te vertellen dat hij vannacht nog koorts had gehad, en dat ze dus nog niet zeker waren of hij wel naar huis mocht. De stagiair van dienst durfde de beslissing niet nemen, ze gingen eerst de chirurg zelf contacteren. Bon, we moesten dus nog wachten.
Merel had intussen haar pakje van Omaly opengemaakt, en was vol plezier aan haar nieuwe puzzels begonnen. Mét resultaat!
Kobe had de smaak te pakken gekregen, en was ook een puzzel gaan halen, waar Merel ook een handje mocht helpen.
En toen ging de telefoon: Bart om te zeggen dat hij wel degelijk naar huis mocht, maar dat hij eerst nog zijn ontslagbrief van de dokter moest krijgen. Yay!
We kleedden ons aan, ruimden op, aten overschotjes, en net toen we aan tafel gingen, belde Bart: of we hem kwamen oppikken. Uiteraard!
Thuis ging hij onmiddellijk liggen: hij was uitgeput en misselijk, maar wél thuis, en ik genoot.
De kinderen puzzelden verder, we maakten broodpudding, en papa sliep.
En ’s avonds lagen ze alle vier naast elkaar in de zetel tv te kijken. Heerlijk gewoon. Dit is pas écht kerstmis voor mij.