Merel,
vandaag ben je vier jaar geworden. Aan de ene kant lijkt het aan geen kanten zo lang, aan de andere kant ben je al altijd in ons leven, en kan ik me eigenlijk niet meer voorstellen dat je er niet was.
Als ik je moet beschrijven zoals je nu bent, zou dat zijn: een lief, vrolijk maar koppig en eigenwijs prinsesje. Laat ik het je even uitleggen.
Je bent in de eerste plaats echt wel lief. Je komt knuffelen, maar je zorgt ook voor ons. Als je iets gekregen hebt, ga je spontaan delen met je broers, zonder bezitterig te zijn of zo. Dat is bij vierjarigen eerder zeldzaam, heb ik me laten vertellen. En je bent oprecht bezorgd als iemand van ons zich pijn heeft gedaan, of ziek is.
Vrolijk: je zingt en danst de hele dag door. Al bij het opstaan krijg ik een gigantische grote glimlach van jou, en dan huppel je naar de badkamer. Papa en ik moeten echt soms zeggen dat je eens eventjes moet zwijgen, wanneer je hier in de woonkamer speelt: je speelt met je poppen en je knuffels, maar eigenlijk zing je hen gewoon toe. Dat is best wel leuk, maar soms ook heel vermoeiend. En als je eens slechtgezind bent, of je bent kwaad op ons, duurt dat nooit lang. Voor we het weten, zit je alweer te lachen. En – je broers zullen dat beamen – je hebt de meest fantastische lach die er is: ongelofelijk spontaan en aanstekelijk. Als jij begint te lachen, kunnen wij niet anders dan met je meelachen. En geloof me, je kan gigantisch schateren, zelfs tot je erbij omvalt, letterlijk.
Koppig ben je ook, helaas. Als je iets niet wil, dan wil je het niet, en dan moet ik je desnoods gewoon laten staan. Of als je dan begint te brullen, gewoon in de gang zetten tot je gekalmeerd bent. Vooral over kleren ben je bijzonder gedecideerd, en daarin ga ik je ook niet forceren. Je krijgt kleren langs alle kanten, en je hebt dus keuze te over. Je wil bijvoorbeeld geen lange broeken dragen. Rokjes en kleedjes, in de winter met een kousenbroek, en dat is dat. Soms heb ik zelfs moeite je te overtuigen om een rokje aan te doen, want je hebt je zinnen gezet op kleedjes. Soms snap ik gewoon niet dat jij mijn dochter bent, zó hard ben je een meisje-meisje, met je roze, je kleedjes, je prinsessen, je diademen, je lange blonde haar, en je kleine maniertjes. De jongens lachen zich soms een breuk met jou, en als je dan verontwaardigd reageert, lachen ze zo mogelijk nog harder. Maar jij, jij kan hen eigenlijk gewoon alles laten doen. Je windt hen rond je kleine kokette vingertje als geen ander, en zij beseffen het, en vinden het geeneens erg.
Eigenwijs, dat hangt een beetje samen met het vorige, lieverd. Je weet verdomd goed wat je wil, en op welke manier je het wil, en desnoods ga je het ons met handen en voeten uitleggen. Hoe vaak ik op een dag hoor: “Maar mama, zo niet!” Dan roloog je heel hard, en doe je netjes voor wat ik moet doen.
En ik, ik kan je soms achter het behang plakken, maar nog veel vaker zou ik je gewoon kunnen opeten, met je grote blauwe kijkers en je prachtige haar. Ik zie je zo ongelofelijk graag, meisje, en weet je wat nog het leukste is? Dat ik er honderd procent zeker van ben dat dat wederzijds is.
Gelukkige verjaardag, prinses van me!