Tempus fugit…

Zoals altijd stak ik Merel gisterenavond in bed. Ik kruip dan heel even mee onder de dekens, en dan praten we nog even over de voorbije dag, of over wat haar bezig houdt – net zoals ik eigenlijk nog altijd geregeld bij de jongens doe.

Ik weet niet meer precies hoe we erop kwamen, maar het ging plots over ouder worden. Het had wellicht te maken met het feit dat mijn vader vandaag 73 werd – gelukkige verjaardag, pa! – maar in ieder geval was Merel er heel hard over aan het nadenken. Dat mensen dus ouder worden, verslijten, dat alles niet meer zo vlot gaat, bijvoorbeeld opa’s oren die versleten zijn, en dat oudere mensen sterven. Zoals bompa.

En plots begon ze hartverscheurend te huilen, met lange uithalen. Dat ze niet ouder wilde worden, en dat ze niet dood wilde gaan.

Ik had de grootste moeite om haar te kalmeren, en ook Wolf kwam verschrikt aangelopen. Het hielp niet met te zeggen dat ze nog klein was en dus nog heel veel jaren voor de boeg had, ze wilde altijd klein blijven. En jong, en niet versleten. Maar ik vond dat ik haar nu ook niet moest wijsmaken dat zij nooit dood zou gaan, of dat zij nooit oud zou worden.

Uiteindelijk werd ze rustig. Maar ik moest wel beloven dat we snel samen op bezoek gingen gaan bij omoe van 102. Gewoon, zomaar.

Toen ze deze morgen wakker werd, was het trouwens ook weer het eerste wat ze zei: “Mama, ik ga nog lang niet oud worden, he? En jij gaat ook nog niet doodgaan, he?”

Ik gooide het raam wijd open, liet het zonlicht en de koude ochtendlucht binnenstromen, en gaf haar een stevige knuffel.

“Nee, meisje, wij gaan nog heel lang samen blijven!”

Dansend in haar roze slaapkleedje liep ze de badkamer binnen.

Vrije dag

In mijn lesrooster voor september heb ik de donderdag vrij. Da’s een van de duidelijke voordelen van 4/5 te werken, echt. Maar concreet betekende dat voor mij voor ’t eerst in twee maanden een dagje voor mezelf, helemaal alleen. Enfin ja, om half vier moest ik wel weer de kinderen ophalen, maar bon, lang genoeg om intens te genieten dus.

Ik hielp de kuisvrouw eerst met opruimen, deed wat administratie en dergelijke, at vroeg, en nam toen warempel de fiets richting Gent.

“Hoezo, warempel? Het is toch maar vijf kilometer?” (Ik hoor het u al denken.)

Ja, maar de weg van hier naar Gent is nu niet bepaald de gezelligste en veiligste om met de fiets te doen: ofwel moet ik langs de drukke Wiedauwkaai, ofwel via de Ferrerlaan, en da’s ook niet bepaald een cadeau. Tot eigenlijk een dik jaar geleden: toen kwam de Gaardeniersbrug erbij, en meteen ook het Gaardenierspad.

“Huh?” (U denkt wel luid, vandaag.)

De Gaardeniersbrug, da’s die nieuwe fiets- en voetgangersbrug aan de Tondelier, die parallel loopt met de Wondelgembrug. U weet wel, met die nieuwe trambrug erbij die nog niet in gebruik is, daar aan de Gasmeterlaan. Het resultaat is dat ik vanuit Wondelgem eerst een eindje langs de Morekstraat over de fietssuggestiestrook moet, maar dat ik dan kan afslaan naar dat Gaardenierspad (enkel voor voetgangers en fietsers), dat door de Wondelgemse Meersen loopt, uitkomt op die brug, en dat ik dan enkel nog de Blaisantvest moet oversteken, de Molenaarsstraat moet doorpeddelen, en uitkom op de Lievekaai. Vandaar is het eenvoudig langs het Gewad (amai mijn gat, die kasseien!) de Jan Breydelstraat in, brugje en Hooiaard over, en ik sta op de Korenmarkt.

Geen twintig minuten toe, ik zeg het u, met de auto haal ik dat niet!

Ik was oprecht verbaasd over dat nieuwe pad en de brug, genoot intens van de heerlijke zon, en reed naar de Cora Kemperman. Ha ja, want ik ben toe aan een nieuwe winterjas, en daar waren nieuwe modellen binnengekomen die me wel wat leken. Helaas, het viel toch nog niet zo mee als gedacht. Geen nood, ik fietste langs de stadshal en genoot even van de pianomuziek.

IMG_0725

Mijn dieet indachtig ging ik niet voor een ijsje van de Australian, maar stopte bij de Moochie voor een Frozen Yoghurt met verse aardbeien en mango. Man, dat smaakte dubbel zo lekker omdat het in verhouding zo mager is 🙂

IMG_0726

Ik ging nog even langs bij de Hema, kocht daar wat kleine spullen, stopte alles in mijn fietstassen, en fietste fluitend naar huis terug. Enfin, naar de kinderen.

Maar man, dit dagje heeft me deugd gedaan!

Rugby

Vandaag was er weer rugby, na twee maanden vakantie. De zon scheen, de kinderen hadden er zin in, en… Wolf mocht dus niet. Hij loopt zelfs nog op krukken, van rugby was er dus geen sprake. Het piekte, zei hij: hij wilde zo graag meedoen, maar dat ging uiteraard niet. Dus keek hij maar, en probeerde nog iets op te steken.
Ernest was er ook, het tweede zoontje van Gwen en Erik. Voetbal is niks voor hem, maar rugby hopelijk wel. Wel ironisch: in Zuid-Afrika is voetbal de zwarte sport, en rugby de blanke sport, en hun twee zonen doen het net andersom ^^

Merel amuseerde zich ook te pletter: er was namelijk Hasse, een ander hoogblond klein mormel wier broertje ook speelt, en met wie zij zich de hele tijd al giechelend heeft geamuseerd. Met veel dank aan de mama, overigens: die zag het zitten om met die twee meisjes een soort training op zich te houden. Fijn om zien!

IMG_1626

IMG_1623

IMG_1624

Jammer eigenlijk dat Wolf niet kan stappen, of we hadden er een heerlijke wandeling van gemaakt!

Nieuw schooljaar, nieuwe start

Eigenlijk is het vooral te danken aan de onvolprezen Kelly van Tales from the Crib, dat ik herbegonnen ben met Weight Watchers. Enfin ja, het was sowieso keihard nodig, want tegenover vorig jaar is er niet minder dan tien (10!) kilo bij. En ik die gezworen had nooit meer boven die tachtig te gaan. Tsja. Al mijn broeken spannen en mijn mooie winterkleedjes zijn waarschijnlijk niet echt bruikbaar momenteel. Maar bon.

Kelly zette op onze Facebookgroep dat ze een September Challenge ging starten. Ieder zet zijn eigen doelen, en we helpen elkaar om de ganse maand september vol te houden.

Mijn uitdaging? Terug te Weight Watchen, de ganse maand september, en hopelijk ook weer iets meer in beweging te komen. Want afgezien van voortdurend rond te crossen in huis, doe ik eigenlijk niks.

IMG_1607

Gisteren ben ik vol goeie moed gestart, en het lukt. Ik heb er geen idee van hoelang ik het vol zal houden, maar eigenlijk zou dat een pak langer moeten dan enkel september, wil ik mijn tien kilo er weer af. En hopelijk eigenlijk meer, om een gezond BMI te halen, moeten er nog twintig af. Zucht. Maar met die tien zal ik al content zijn, geloof me.

Eerste schooldag

En we zijn weer vertrokken!

De kinderen zagen het enorm goed zitten, ze hadden echt veel zin om hun vriendjes terug te zien. Ook zij hebben behoefte aan rust en regelmaat, de vakantie was een weekje te lang.

IMG_1493

Maar ze zijn niet alleen: ik loop over van de goesting om les te geven, om mijn leerlingen terug te zien, om twee klassen nieuwtjes aan mijn lippen te doen hangen, en ze te doen zuchten over de grammatica. Maar ik kijk er ook naar uit mijn vertrouwde leerlingetjes terug te zien, te weten te komen hoezeer ze zijn gegroeid, en hun sarcastische opmerkingen te kunnen counteren.
En vooral ook om Cicero en Vergilius weer aan de borst te kunnen drukken.

Discamus!