Nachtkronieken, de non

Ik had het er al eerder over, over de larp Camarilla.

Afgelopen zaterdag mocht ik weer figurant gaan spelen, een blijkbaar vaste rol. Er was jammer genoeg niet echt veel volk, maar ik heb me wel goed geamuseerd. Al was het maar omdat ik aan mijn outfit heb gewerkt, en er nu nog veel meer uitzag als een kloosterzuster dan de vorige keer.

Oordeel gerust zelf (en nee, u hoeft uw lachen niet in te houden):

IMG_0761

IMG_0760

Tandarts

Eigenlijk wil ik om het half jaar bij de tandarts langsgaan, maar ook al stuurt ze me een mailtje, ik wacht doorgaans toch te lang. En dat zal ik deze keer geweten hebben.

Merel, Wolf en ikzelf waren prima in orde. Wolfs hoektanden komen netjes uit waar ze moeten, de tandentrekkerij heeft dus duidelijk geholpen.

IMG_0766

Maar Kobe, die poetst blijkbaar op een verkeerde manier, want zijn tanden waren behoorlijk vuil – ook al had hij de avond voordien nog gepoetst – en vooral, er zaten vier gaatjes in! Het dutske kreeg meteen wat uitleg, een spuit in zijn mond, en één opgevuld gaatje. Hij gaf geen krimp, en echt pijn zal het ook niet gedaan hebben, maar gaatjes laten vullen is nooit leuk. De tandarts vond het daarna welletjes voor vandaag: één gaatje was voldoende om te beginnen, het is per slot van rekening allemaal nieuw voor hem, en zo lang stilzitten is ook niet vanzelfsprekend.

De andere gaatjes zullen we laten vullen in de herfstvakantie, in twee keer. Op die manier moet het wel lukken, denkt de tandarts. In elk geval heb ik Kobe intussen nog eens een poetslesje gegeven, en poetst hij nu alsof zijn leven ervan afhangt. Poeh.

Knal!

Deze namiddag, terwijl de jongens naar de scouts waren en Bart een tukje deed, zat ik met Merel buiten in de tuin. Eerst deden we onnozel in de Fatboy, daarna zaten we gewoon gezellig met zijn tweetjes in de paarse ligzetel, wat verderop. En toen hoorden we een knal. Een luide. In die mate zelfs dat Bart buiten kwam kijken.

Ik wist eerst niet wat het was, hoorde enkel een zacht getik en gekraak. Tot ik naar omhoog keek, en zag dat het blinde raam, het zwarte geharde glas tussen beide badkamers, gesprongen was. Zomaar. Als er een vogel tegen gevlogen was, had ik het beestje wel gevonden, maar niet dus. Gewoon zomaar gebarsten, zonder directe aanleiding. Ik vermoed dat de warmte en de quasi loodrechte zon op het raam er iets mee te maken heeft.

Het zag er behoorlijk indrukwekkend uit, en vooral ook dat het elk moment naar beneden kon komen, vond ik. Ik stuurde Merel dus onmiddellijk naar binnen, en zocht een groot zeil, zodat niet alle glas in het gras zou terechtkomen.

IMG_1993

IMG_1998

IMG_2001

En toen begonnen er inderdaad kleine stukjes naar beneden te komen. Ik ben benieuwd hoe lang het nog zal duren. Ik hoop alleen dat ze het snel kunnen herstellen, of tenminste het glas gecontroleerd naar beneden halen, want nu ben ik echt niet op mijn gemak.

IMG_2002

Wie dat wel is, is Gandalf. Die vindt de beschutting van dat zeil ronduit prachtig, en wil er dus niet van onder komen. Tsja, als het glas naar beneden komt, zal het in alle geval niet op hem zijn ^^

IMG_2006

Nieuw rugbyseizoen

Het nieuwe seizoen is van start gegaan begin september, en we zijn dus al aan de eerste matchen toe.

Ik heb met open mond staan kijken naar de match(en) van de U12, Wolfs ploeg. Die mannen hebben ongelofelijk veel progressie gemaakt, spelen eindelijk als een team, en staan niet meer zomaar wat te prutsen, maar brengen écht rugby. Compleet met een begin van scrum (zonder duwen) en inworp, maar dus ook met prachtige rucks en moles, platte lijn, diepe lijn, mooie tackles en vaste posities. Wolf is scrumhalf (spelverdeler), en is daar beretrots op. En ik ook wel een beetje, ja.

DSC_0876 DSC_0860

DSC_0844

DSC_0841

DSC_0809

DSC_0796

DSC_0791

IMG_1960

Ook Kobe speelde zijn eerste matchen, en ik zag hem eindelijk tackelen, en voor de bal gaan, waar hij vroeger er meestal maar wat op stond te kijken. Veel vooruitgang bij beide jongens, dus!

IMG_1947

IMG_1968

IMG_1974

IMG_1975

IMG_1976

IMG_1980

 

Auw

Gisterenavond, diep in gedachten verzonken, liep ik van mijn bureau naar de zetel. Onderweg zag ik een kousje van Merel liggen, en werktuiglijk bukte ik me om het op te rapen. Blijkbaar zonder veel na te denken, want ik knalde keihard met mijn kop tegen de hoek van de livingtafel. Ugh. Zo eentje waarbij je even gaat zitten, en toch eens voelt of het niet aan het bloeden is.

Gelukkig niet, maar ik was toch even versuft. Maar dat was dat, vond ik.

Vanmorgen voelde ik me dan eigenlijk ronduit mottig. Serieuze koppijn, maar ook misselijk. Ik durfde dus niks tegen die koppijn te nemen, omdat ik vermoedde dat het er dan wel eens even snel ging uitkomen als dat het erin ging. Zo misselijk dus. En steenkoud, ook al had ik een dikke wollen vest aan, en was het 21° hier binnen.

Ik hoefde maar om elf uur les te geven, maar ik ging toch eerst even langs het secretariaat; lesgeven kon twee effecten hebben: ofwel voelde ik me beter, ofwel ging het helemaal de mist in. Er lag vervanging klaar, voor moest het nodig zijn, maar het viel al bij al nog mee, dat lesgeven.

Straks nog naar de rugby. Ik ben benieuwd hoe het dan nog afloopt met de koppijn. Ik ga alvast me gewoon rustig houden, denk ik. Misschien toch een brokke van een hersenschudding, of zo? Hoe slim kunt ge zijn, zeg.