Deze voormiddag zat ik op hete kolen: ik liep rond in een examenlokaal, maar wist dat intussen mijn ventje geland was op Zaventem, de trein nam naar Gent, en dan de taxi naar huis. Gelukkig kon ik dat volgen via Twitter, want je moet stil zijn in zo’n examenlokaal, maar je kan wel heel af en toe eens je telefoon checken.
Enfin, om kwart over twaalf de laatste leerling buiten gezet, en richting Wondelgem gevlamd, om daar mijn liefste in de armen te vallen, en dan iets te gaan eten in de buurt. Ha ja, want quasi aansluitend reed hij naar Mechelen om daar deel te nemen aan een debat, en hij ging pas tegen een uur of acht terug thuis zijn. Doodop wegens de verregaande jetlag.
Hij heeft dus in de zetel in mijn armen liggen slapen.
Maar morgen na de middag trek ik erop uit naar Poort, tot zondagmiddag. En volgende week is hij quasi elke avond weg 🙁
Veel gaan we elkaar ook weer niet zien dus. Maar ik ben al dolblij dat ik ’s nachts, als ik wakker lig, zijn zachte adem naast me zal horen. Ik heb dat gemist, echt.
Heel herkenbaar