Belgian Girl Geeks #1

logo-belgian-girl-geeksToen Clo na 63 edities ophield met het organiseren van de Brussels Girl Geek Dinners, vond ik dat doodjammer, maar zeer begrijpelijk: er kruipt serieus wat tijd in.

Groot waren dan ook mijn verbazing én vreugde, toen behoorlijk snel de Belgian Girl Geeks ontstond. Ik had geluk, ik was er snel bij, en kon vandaag dus vrolijk op de Antwerpse Meir gaan lopen. Dat was trouwens bijna niet gelukt wegens een vent in San Francisco en dus drie kinderen in het kielzog, maar ze mochten met de kinderen van een vriendin bij dier wederhelft en zijn ouders in Kruibeke gaan spelen. Zalig, gewoon! Zij een supertoffe dag, en wij eigenlijk ook.

De pop-up winkel – god wat haat ik dat woord! – van de Hello Bank gaf ons de locatie, en er was uitgebreid ontbijt voorzien. De mensen van Nexen hadden voor ons een hoop beacons opgezet, en het was de bedoeling om zo snel mogelijk alle tien de voorziene beacons op te sporen met je smartphone, je dan terug aan te melden op het hoofdkwartier, en hopelijk een van de vele prijzen in de wacht te slepen.

BGG

Helaas, driewerf helaas.

Die vermaledijde beacons wilden niet registreren bij mij, en zo te zien niet bij mij alleen. Mijn telefoon voldeed nochtans aan alle vereisten: zwaar genoeg, de juiste versie van de app, en ik heb zelfs ter plekke nog de allernieuwste versie van het OS gedownload, ook al was de vorige versie eigenlijk ook goed genoeg. Het mocht helaas niet baten: geen beacons voor mij 🙁 Annelies had een verouderd OS staan, en helaas niet genoeg plaats meer – haal al die foto’s er dan toch eens af, mens! – om ter plekke te upgraden. Het resultaat was dat we gefrustreerd rondliepen omdat we intussen wel al alle beacons wisten staan, maar er niks mee konden aanvangen. We hebben dan maar wat rondgelopen, winkels gekeken, en andere girl geeks geholpen met de nodige tips.

Na afloop – we deelden in de dolle pret en het gecross van de anderen – was er een heerlijke broodjeslunch voorzien met dank aan Weight Watchers, en kwam dus de prijsuitreiking. Een heuse smartphone van Samsung, twee overnachtingen met ontbijt en alle faciliteiten in het Crowne Plaza, en een hoop shopping bons, van 25 tot zelfs 200 euro: nog meer frustratie dus. Tsja.

Maar eigenlijk moet ik nergens over zagen: ik heb een hele fijne voormiddag gehad, met fijne mensen, lekker eten, en een hele positieve sfeer. Dank je dus, Kel! Ik kijk al uit naar de volgende!

San Francisco

Helaas niet voor mij, nee. Deze morgen om zeven uur heb ik Bart afgezet aan station Sint-Pieters, en ik zal hem volgende vrijdag pas behoorlijk laat terugzien, als alles goed gaat.

Hij gaat dus naar San Francisco, op uitnodiging van Google. Business class, all-in, en een druk programma. Al moet ik zeggen dat het af en toe toch serieus meevalt: de eerste namiddag gaat hij al gaan zeilen, en er wordt duidelijk ook afgesproken met de vroegere Netlashcrew die nu in Silicon Valley en omstreken zit.

Tsja.

Ik wou dat ik meekon, uiteraard. Maar ik ben vanzelfsprekend niet het targetpubliek voor Google, en daarbij, het is niet alsof ik vrijaf kan nemen. Leraar: mooi beroep met veel vakantie, maar ge kunt die helaas niet kiezen.

En dus tel ik de dagen tot hij terug thuis is, en warm ik me intussen aan een kersenpitje. Al knuffelt dat niet zo makkelijk.

Communie!

We waren er al weken mee bezig, keken er volop naar uit, en om half tien zaten we effectief in de stampvolle kerk, en popelde Kobe toch wel wat zenuwachtig. Maar alles liep voorbeeldig: Kobe las voor, Merel zat geduldig op mijn schoot – en anderhalf uur is lang voor een driejarige – en Wolf zat bij zijn vrienden. Oma en opa stonden achteraan in de kerk, er was helaas niet genoeg plaats. Maar Kobe werd voorbeeldig “een kindje van Jezus”, zoals hij het zelf uitdrukte, en was daar zeer blij om. En wij dus ook.

foto 3

Daarna reden we naar huis, waar de kookploeg al druk bezig was, en de gasten vrij snel arriveerden.

De kinderen kregen macaroni met hesp, kaas en champignons, op uitdrukkelijke vraag van Kobe, en vonden het ongelofelijk lekker.

IMG_9307

IMG_9308

IMG_9309

IMG_9310

IMG_9311

Wij kregen iets meer en iets verfijnder, en eigenlijk ook bijzonder lekker. Vond ik toch.

IMG_9313

IMG_9314

Er kwam uiteraard ook een toost op de communicant:

foto 1

En intussen hadden we ongelofelijk veel chance met het weer, en werd er warempel buiten gezeten en gestaan, zowel voor het aperitief (met massa’s hapjes) als voor het dessert.

IMG_9312

IMG_9317

Er werd enthousiast een ijslam geslacht, dat helaas aan het smelten was, en niet alleen de kinderen wilden er een stukje van. Maar de ‘grote mensen’ kregen ook nog een “kolonel”: sorbet met wodka en citroen. Blijkbaar ook zéér lekker.

foto 2

En toen had Bart zelfs nog voor taart gezorgd, waarvan er, zoals altijd, veel te veel over was.

De kinderen amuseerden zich rot, vooral eigenlijk met de fatboy.

IMG_9316

IMG_9315

En Dirk nam even een gezinsfoto. Of twee.

_DSC0894

_DSC0900

Het was dik na zessen toen iedereen naar huis was, en dat zegt eigenlijk al bijzonder veel. Jawel, het was een fijn feestje.

Koppig zijn doet geen zeer.

Nog een chance.

Morgen is het Kobes communie, en dus was ik deze middag tafels naar beneden aan het halen, in elkaar aan ’t zetten, en schikken. En merkte ik, dat ik eigenlijk totaal niet nagedacht had over een tafelkleed. Op onze vierkante tafel past perfect een rood tafelkleed, maar ik heb die niet voor de andere tafels, en dat gingen dus grijze moeten worden, of witte. En om eerlijk te zijn: het had totaal geen zicht. Meh.

Toen dus tegen vijf uur – Bart was al thuis van drieën om te helpen – al de rest klaar was, kon ik het niet laten: ik sprong op de moto en reed naar de stoffenwinkel in de Sleepstraat. En jawel, ze hadden prachtige witte stof van dubbele lengte. Mijn tafelconstructie was iets meer dan twee meter in ’t vierkant, dus drie meter stof zou ideaal zijn. Content als een katjen reed ik terug naar huis, en merkte ik twee dingen op. Eén: de vouw in het midden van de stof, waar ze op de grond had gestaan, was behoorlijk vuil, en twee: een halve meter overschot aan alle kanten was er serieus over, dus ik zou beter een stevige boord inleggen.

Bon, de stof vloog in de wasmachine en droogkast, en ik haalde de naaimachine boven. Een boord van 30 cm rondomrond, dat ging me 20 cm overhang opleveren, en dat was ideaal. Ik begon ijverig na te meten, in te spelden, af te boorden en te stikken. En dat duurde eigenlijk alweer allemaal veel langer dan gepland, maar bon. Om elf uur kondigde ik trots aan dat het klaar was, en dat het in orde ging zijn!

Tot ik het tafelkleed op de tafel legde. Teleurstelling en ontgoocheling was mijn deel! Die stof was blijkbaar behoorlijk wat gekrompen in de lengte, in die mate zelfs, dat ik amper een paar centimeter op overschot had! Man man man…

IMG_9305

Maar ik zag het echt niet zitten om de naden nog los te maken en te herbeginnen. Dan maar zo… Het was nog altijd beter dan het oorspronkelijke grijze en rode. En voor een volgende zitting leg ik het dan wel uit.

Zucht.

Zal me leren om niet nog eens na te meten!

Enfin, mijn bloemstukje was tenminste toch gelukt. En met een deftige tafelschikking zag het er toch nog redelijk uit.

Juist ja.

Kijk, ik kom vandaag thuis van een lastige dag op school – die laatste weken voor de examens, da’s extra druk – en heb nog een half uurtje voor mezelf, voor ik de kinderen moet ophalen. Het is muisstil in huis, ik schuif het venster open, zet de computer aan, en loop naar de keuken, diep in gedachten verzonken. Diezelfde examens, weetuwel, en wat ik nog allemaal van leerstof wil zien. Op automatische piloot steek ik de ontbijtborden in de afwasmachine en zet ik de koffiemachine aan. Ik haal een tas uit de kast en de melk uit de ijskast, schenk een grote tas melk in om een latte te maken, en, nog steeds in gedachten verzonken, zet ik de melk in de microgolf, en duw op de knop.

En nét op dat exact zelfde moment trekt de overbuur zijn slijpschijf op gang.

Exact.

Ik zat zowat ín mijn afwasmachine van ’t verschieten.

Serieus, maat. Wie doet er nu zoiets?