Latijntweets april

Soms, als ik eraan denk en er die dag iets memorabels is gebeurd, zet ik op twitter en facebook een weetje over de Klassieke oudheid, in maximaal 140 lettertekens. Die van de voorbije maanden vindt u hier.

* Op 1 april vierden de Romeinen de Veneralia, ter ere van Venus Verticordia (de hartenveranderaar) en Fortuna Virilis (het mannelijke lot)

* Op 6 april in 49 AC vocht Caesar de slag bij Thapsus uit tegen Scipio en Cato Jr., de laatste grote slag waarbij olifanten werden ingezet.

* 12 april: vandaag werd de eerste dag van de Cerealia gevierd, een zevendaags festival voor de godin Ceres, met wagenrennen en theateropvoeringen.

* 14 april 43 AC: Marcus Antonius verslaat bij Mutina de troepen van consul Pansa, maar wordt daarop dadelijk verslagen door de andere consul Hirtius

In 69 verslaat Vitellius, aanvoerder van de troepen aan de Rijn, keizer Otho in de Slag bij Bedriacum, en grijpt daarop de troon. #Latijn

Een jaar later, in 70, belegert Titus, de zoon van keizer Vespasianus, Jeruzalem met vier legioenen: de start van nieuwe rijkdom in Rome.

* 15 april: vandaag hielden de Romeinen de Fordicidia, een festival voor de vruchtbaarheid van vee en gewassen. Er werd een drachtige koe geofferd.

* Op 16 april 69 pleegde Otho, tweede keizer uit het fameuze vierkeizersjaar, zelfmoord, om verdere oorlog te vermijden. Helaas…

* Een dag later, op 17 april 69, wint Vitellius de eerste slag bij Bedriacum, en wordt door de senaat als keizer geaccepteerd #latijntweet

* 19 april: vandaag, in 65 PC, verraadt de vrijgelatene Milichus het plan van Piso om keizer Nero te vermoorden. Allen worden gearresteerd, velen gedood

* 21 april 753 AC: de traditionele stichtingsdatum van Rome door Romulus en Remus. Gelukkige verjaardag, Rome!

* 23 april: de Vinalia Prima: het wijnfeest tev. Venus en Jupiter, waarbij de vorige wijn gezegend/geproefd werd, en een goede oogst gevraagd.

* 24 april 1184 voor Christus geldt traditioneel als de datum van de val van Troje. Jawel, die met Achilles, Hector en dat houten paard.

* 25 april 404 AC: de Spartaanse troepen van Lysander verslaan de Atheense, en beëindigen daarmee de tweede Peloponnesische Oorlog.

* Op 25/04 hielden de Romeinen de Robigalia: een festival met spelen en het rituele offer van een hond om graan tegen ziekte te beschermen.

* 28 april: vandaag begon in Rome de Floralia: speelse volksfeesten ter ere van Flora, godin van bloemen, planten en vruchtbaarheid. #latijntweet

 

365 – 30 april 2014 – loopfiets

365-120

Omdat Kobe nog steeds niet kan fietsen omdat hij zijn evenwicht niet vindt, ben ik zaterdag in Ledeberg een tweedehandsloopfietsje gaan halen. Het is wat klein voor hem, maar het werkt wel. Zodra hij hier lange stukken mee kan rechtdoor rijden, schakelen we weer over naar zijn echte fiets.

Oudercontact

Als leerkracht weet ik hoe vervelend het is om ouders op het oudercontact te krijgen, wier kinderen het eigenlijk zonder meer goed doen. Je bent al snel uitgepraat…

Ik informeerde dus even bij de onderwijzers van de onze of deze oudercontactronde eigenlijk wel nodig was. Meester Wim van Wolf wimpelde me grijnzend af: Wolf deed het meer dan prima, en als er ooit iets zou zijn, zou hij me wel contacteren. Idem eigenlijk voor Kobe: hij doet het zonder meer uitstekend. Het overgeslagen jaar is volledig verteerd: qua lezen zit hij nog steeds voor, qua rekenen loopt ook alles prima, en zijn schrijven is intussen ook op niveau. Meer dan een informele babbel hoefde het dus duidelijk niet te zijn.

Maar Merels juf zei me dat ze me toch graag wou spreken: er waren een paar dingen waar ze zich zorgen over maakte.

En dus stond ik daarstraks, enigszins bezorgd, bij juf Femke in de klas. De jongens waren te voet naar huis, Merel mocht met mij de klas binnen, kreeg een bakje grote stukken om een ketting te maken, en dat was dat.

Juf begon met te zeggen dat Merel zich toch precies wel goed voelde in de klas, altijd vrolijk speelde, en graag naar school kwam. Dat kon ik volmondig beamen.

Maar ze maakte zich toch wel wat zorgen over het feit dat Merel de kleuren nog altijd niet kende. Mijn wenkbrauwen schoten omhoog: Merel benoemt alle basiskleuren en zelfs een hoop tussenkleuren (doorgaans terwijl ze ruzie maakt met Kobe over de stiften, maar kom), dus dat verwonderde me hogelijk. Ja, zei juf Femke, de zorgjuf had haar er zelfs eens voor apart genomen, maar ook daar kwam ze niet verder dan rood en geel. Waarop ik Merel terloops even aansprak, haar een complimentje gaf over het feit dat ze zo mooi aan het spelen was, en vroeg met welke kleurtjes ze bezig was. “Oh mama, kijk, twee gele, twee rode en twee blauwe, en er zitten ook nog groene in de bak!”

Femkes gezicht was kostelijk. Ik zag haar iets denken in de trant van “Oh de kleine rosse!” maar dat zei ze gelukkig niet luidop ^^ Femke vroeg toen even casueel: “Zeg Merel, mijn vestje dat daar hangt, welke kleur is dat?” De kleine keek op van haar spelletje, en zei prompt: “Oranje, met zo precies van die witte strepen”. Juist ja.

Femke maakte meteen een aantekening dat Merel de kleuren wél kon, maar zei toen dat ze uiteraard geen hoogte kon krijgen van Merel op die manier. Blijkbaar zegt ze vaak dat ze iets niet kan, zit ze te wachten tot haar boezemvriendin Lise met een opdracht begint om die dan na te doen, of begint ze gewoon hartverscheurend te huilen als er haar gevraagd wordt iets te doen of te antwoorden. Motorisch is ze inderdaad niet sterk, getuige haar pogingen tot het tekenen van ventjes, of het feit dat ze niet op een lijntje kan knippen. Dat motorische was ook bij Wolf een probleem, herinner ik me, maar daar was het cognitieve duidelijk wél al heel sterk, en komt dat bij Merel niet tot uiting omdat ze niks zegt. Hmm.

Wellicht behandelen we haar hier thuis te veel als het kleintje, en nemen we haar te snel dingen uit handen, waardoor ze onzeker wordt en denkt dat ze effectief niet veel kan. Want aan veel andere dingen laat ze dan wél weer merken dat ze absoluut niet dom is. In de klas geeft ze nauwelijks antwoord en klapt ze dicht, waardoor je je vanzelfsprekend begint af te vragen of er niet iets scheelt.

Maar bon, ik ga morgen eens spreken met de jongens dat we haar echt niet meer mogen betuttelen, en hopelijk betert het wat. Want dat ze niet dom is, daar ben ik zeker van. Dat ze soms verlegen is, dat ook. En dat ze zo leep is dat ze anderen dingen voor haar laat doen omdat ze te lui is om ze zelf te doen: oh ja.

We gaan er nog wat mee tegenkomen, met die dochter van ons ^^

365 – 29 april 2014 – Disney

365-119

Merels contente gezichtje toen ze een onverwacht pakketje kreeg van Disney: een turnzakje, een brooddoos en een fietsbel van Prinsesje Sofia, en dan nog een wandklok van Mickey Mouse en een set potloodjes. Nog eens bedankt, Endimi!

Imkeren

Mijn vader heeft jarenlang bijen gehouden. In onze tuin, in de bossen, bij een bevriend fruitkweker… Als kind gaf ik dan ook vaak  op de vraag: “Hoeveel huisdieren heb jij?” het antwoord “80.002”. De laatste twee onze hond en kat dus.

Ik heb nog kasten gekuist en nieuwe raampjes voorzien van ijzerdraad en dan met stroom opgewarmd om er de wastafels op te smelten. Mijn pa maakte namelijk zijn bijenkasten zelf, vandaar. Ik heb nog suiker staan roeren in warm water, zodat ze smolt tot een mooi suikerwater, en dan voederbakken op de kasten gezet. Ha ja, als je de bijen hun eten in de vorm van honing afneemt, dan moet je ze iets in de plaats geven, natuurlijk.

Ik heb nog bijenramen uit de kast genomen, met een veer alle bijen er afgeveegd tot ze weer in de kast vielen – werksters vallen niet aan, tenzij je hen echt platknijpt -, alle honingraten van hun dekseltje ontdaan, het raam in de slinger gezet, en me een halve lamme arm gedraaid aan de zwengel, zodat de honing in dikke droppels naar beneden zakte langs de kanten van het inoxen vat.

Ik heb nog enthousiast als achtjarige of zo rook staan blazen in de kast, tot alle verdedigers groggy op een of andere tak “No woman no cry” zaten te zoemen. En dan maar ramen uit de kast nemen, tot je de koningin zag kruipen. En dan geïntrigeerd kijken hoe mijn pa met een minipincetje een schildje van twee millimeter doorsnee op dat beest haar rug plakte.

Ik heb vooral ook nog, toen we door de brandweer waren opgeroepen om een bijenzwerm uit een boom te halen, met een bang hartje en een clichébijenkorf omgekeerd in de armen onder de boom gestaan, tot mijn vader die zwerm gewoon naar beneden trok en in de korf liet vallen. Of, nog beter: een warme, zoemende bal bijen in mijn blote handen gehad, en die dan zachtjes naar beneden geduwd, tot hij losliet en in de korf in mijn vaders handen viel. Dat gevoel ga ik mijn leven lang niet meer vergeten.

Mijn vader imkert niet meer.

Het onderhoud vraagt veel werk, en er zijn gigantisch veel ziekten waar de beestjes aan bezwijken. Het werd hem te veel, en dus stonden de kasten en al het materiaal werkloos te verstoffen.

Tot een vriend van mij op Facebook iets zette over beginnen imkeren, en ik hem het gerief aanbood. Mijn vader ging akkoord, maar enkel in bruikleen. Wie weet wil hij zelf ooit nog herbeginnen… Enfin, gisteren stond Tim vanuit Limburg hier, en doken we samen de spinnenwebben in: twee kasten, de slinger en een hoop extra materiaal, ideaal voor een beginner. Hij ging het opzij zetten om het in de loop van volgende week schoon te maken, maar daarnet hoorde ik dat hij het toch niet had kunnen laten, en dat hij deze avond nog alles heeft schoongeborsteld, tot en met een verschot in zijn rug.

Ik hoop dat het lukt, Tim. Ik kijk ernaar uit dat iemand weer met passie voor die beestjes gaat zorgen, en het immense gevoel van voldoening leert kennen als je eerste potje honing uit het kraantje van de slinger loopt.

Succes!

Passie

Terwijl ik vandaag de gordijnen voor Wolfs kamer aan het maken ben – gisteren in Ledeberg prachtige blauwe gabardinestof gevonden – geniet ik nog na van gisterenavond.

Na heel veel geplan en gedoe is het namelijk eindelijk weer eens gelukt: het jaarlijkse Griekjes-etentje. Eentje woont momenteel in Noorwegen, en eentje had een optreden met zijn nieuwe Ska-punkband en was alles aan het klaarzetten, maar de rest tekende present.

En het valt me telkens weer op hoeveel zelfvertrouwen ze uitstralen. Mooie verhalen over “moodcourts” waarbij er gepleit (en gefeest) werd, of stages in Namibië die worden voorbereid; studeren in  Zweden, surfvakanties zonder surfen, de ‘nerd’ van de hoop die nu stage geschiedenis doet bij ons op school en dat bijzonder goed doet, dat soort dingen.

Ik genoot.

Als leraar laat je je leerlingen los wanneer ze achttien zijn. Dankzij Facebook hou ik de laatste jaren meer contact met hen dan vroeger het geval was, en zie ik wat ze doen, wat ze bereiken, waar ze van dromen. Maar je bent geen leraar zonder passie, en die passie houdt ook in dat je meeleeft met je leerlingen, ook al zien zij dat niet altijd in.
Ze zijn weg van onder mijn vleugels, die kleine jonkies nog zonder pluimen die ze waren toen ze de school binnenrolden. En ik zie welke vlucht ze nemen, en hoe ze vol vertrouwen door de lucht scheren. Hiervoor ben je dus leraar: ze voorbereiden voor het leven dat ze zullen leiden. En geloof me, dat heeft totaal niks met leerstof te maken, en al zeker niet met Latijn.

Vlieg maar. Wij kijken toe.

Rugbytoernooi voor Wolf

Kobe was op scoutsweekend, dus ik kon zonder zorgen mee met Wolf naar Tervuren, voor een toernooi bij British School Brussels, ofte BSB.

Vorig jaar werden ze nog genadeloos afgedroogd door de beter spelende BSB, deze keer hielden ze manmoedig stand, en zag ik een paar knappe staaltjes van samenspel en techniek. Goed gespeeld, jongens, een verdiende 2-2!

Helaas hadden ze er niet op gerekend dat, door het wegvallen van een andere ploeg, ze onmiddellijk een tweede matchke moesten spelen, en toen zakte het niveau als een pudding in elkaar. Jammer!

Maar ze hebben in elk gevallen gigantisch veel progressie gemaakt, en ze spelen goed, ook al hebben ze de drie volgende matchen verloren.

IMG_9137

IMG_9145

IMG_9150

IMG_9165

IMG_9182

IMG_9189