Toen ik een brief kreeg van de lagere school met de vraag om mee te gaan op ‘culinaire wereldreis’, fronste ik de wenkbrauwen: het ging weer wat zijn, zeker?
We moesten een maand op voorhand inschrijven: voor twaalf euro kreeg je een kaart met vijf af te vinken vakjes, en voor elk vinkje kreeg je een royale hap naar keuze. Met vijf van die kleine porties had je meer dan genoeg, zo werd ons verzekerd. De bedoeling was om ook ouders van andere culturen te ‘activeren’, en ons kennis te laten maken met typisch voedsel.
Awel: het was een doorslaand succes!
Ik wist niet goed wat ik moest verwachten, maar het viel enorm, enorm mee! Verspreid in de eetzaal en turnzaal stonden een hoop standjes van verschillende landen, waar je telkens een drietal dingen kon proeven. De aankleding was schitterend: vlaggen overal, zo van die standjes met een luifeltje, en op een krijtbordje wat er te krijgen viel. De meeste mensen waren ook min of meer in klederdracht van het betreffende land. Merel heeft een stukje quiche gegeten uit Frankrijk, een hamburgertje uit de USA, en een soortement broodje opgevuld met feta uit Marokko. Dat laatste was ook een grote hit bij de jongens, die er nog een hot dog aan toevoegden, en Wolf ook nog een portie waterzooi, en Portugese visgerechtjes.
Zelf ben ik langsgegaan bij Portugal voor die baccalhau (of hoe je het ook schrijft, verbeter me maar, ma), bij Polen voor een heerlijke stoofpot, in India voor een behoorlijk pikante… allez zeg, ben ik toch wel de naam kwijt, een opgevuld gefrituurd hapje, heb ik geproefd van een Indonesisch gerecht met pindasaus, en ben ik uiteindelijk bij de nagerechten geëindigd met een speculoosmousse en een Portugese flan, met een muntthee bij.
De kinderen hebben voortdurend rondgelopen, amuseerden zich kostelijk, en vonden het idee ook de max. Alleen was er eigenlijk te weinig zitplaats om goed te zijn, en was vier kaarten voor ons vieren toch wel wat te veel. Ik heb de rest dan ook doorgegeven, en dat werd in dank aanvaard.
Ik wil eigenlijk niet weten hoeveel werk ze eraan gehad hebben, maar chapeau! Enorm goed idee met prima uitwerking, en een hoop ouders die ik nu voor het eerst zag. En eigenlijk ben ik stiekem toch wel jaloers, want zoiets op ons school, dat zou ik al helemaal prachtig vinden! Tsja…
