Vuurwerk

Persoonlijk ben ik redelijk zot van vuurwerk, maar ik heb een hekel aan menigtes, en dus hou ik me altijd ver van die openbare toestanden.

Bart is daar blijkbaar ook nogal wild van, want eerder deze week was hij naar Nevele gereden, naar een klant, om daar vuurwerk te kopen. De jongens waren mee, en waren wildenthousiast.

Tot puntje bij paaltje kwam. De jongens waren gaan slapen rond half tien, met de belofte dat ik hen moest wakker maken om middernacht voor het vuurwerk. Om vijf voor middernacht haalde ik twee slaapkopjes uit bed, trok hen hun dikke winterjas aan, en ging met hen buiten staan, aan de overkant van de straat. Bart stak een voor een de voorpijlen en -pakketten aan, en liep telkens op veilige afstand.

Maar blijkbaar was het allemaal te dicht, te luid, te veel voor de jongens. Kobe stond te bibberen, en duidelijk meer van de schrik dan van de kou. En Wolf? Die vroeg op een bepaald moment aan Bart om te stoppen, want het was veel te gevaarlijk. Toen ik daarop met hen naar binnenging, barstte hij in huilen uit. Het was allemaal wel heel mooi, maar zo’n groot vuurwerkspektakel, dat was toch iets helemaal anders, dat was hoog, en ver, en niet zo luid, en daar was geen gevaar bij voor papa en voor ons huis, en, en, en…

Het arme kind was helemaal overstuur. Kobe ging probleemloos slapen, maar Wolf was tegen dan ongecontroleerd aan het huilen, en we kregen hem niet rustig. Pas toen ook buiten de knallen langzaam wegstierven, kalmeerde hij, en kon hij opnieuw naar bed.

Niet zo’n beste start van het jaar, dus. Maar zelf heb ik er echt van genoten. En Merel? Die sliep er gewoon doorheen.