Luie dag, alweer
Het regenrisico was me vandaag net iets te dreigend, en dus riskeerden we ons niet echt om naar de Feesten te gaan. En gelijk hadden we, trouwens, we zouden nogal nat geweest zijn.
In de plaats daarvan werd het een rustige dag: lang slapen, Muizenvallen spelen, koken, opruimen, en vooral ook naar kantoor rijden, om daar de geleverde zandbak af te halen. Ginder had ik een sterke man om het ding in de koffer te laden, hier thuis hebben Wolf en ik hem er dan samen weer uitgehaald. Ik ben beginnen vijzen, maar omdat de gaten niet voorgeboord waren, had mijn kleine elektrische schroevendraaiertje er nogal wat last mee. Ik ben dan ’s avonds nog bij de buren gaan vragen of een van hen een schroefboormachine had, en jawel: opgeladen en al 🙂
Intussen was Wolf al opgehaald door zijn peter: foebal! Blijkbaar was er iemand van de vriendengroep wiens abonnement vandaag niet gebruikt werd, en dus kon hij mee. Helemaal in blauw en zwart gekleed, en met zijn sjaal die hij gekregen had de vorige keer: hij was er klaar voor! En ook doodop toen hij rond middernacht weer thuis kwam, maar bon, dat had hij er dan wel weer voor over.
Vakantie, quoi.
365 – 26 juli
En toen werd ook Kobe al zes jaar…
Hij kreeg bij het opstaan een dikke knuffel, mocht kiezen wat we gingen eten als ontbijt, koos ook het middageten, en wilde na de middag naar de Feesten gaan. Eerst kreeg hij nog zijn zelf gekozen cadeautje, zijnde ‘Muizenvallen’, waar ik zelf nota bene een half uur aan zitten knutselen heb om het in elkaar te zetten. Maar wel een wijs spel, dat wel. En tussendoor bakte ik een chocoladetaart voor de jarige.
Merel deed nog een stevige tuk, we maakten haar wakker, en trokken richting het centrum. Ook al had ik in gedachten van eens naar het Baudelopark te trekken met de jongens, Kobe koos resoluut voor de voorstellingen in het Europees Figurentheatercentrum, ofte het EFTC in de Trommelstraat. En dat is dus waar we naartoe trokken. De eerste voorstelling die we zagen, was op zijn minst bevreemdend te noemen: de poppenspeler vertelde op zijn heel eigen manier de inhoud van een aantal stukken van Shakespeare, maar dan wel met popjes gemaakt van kranten, schoenen, zijn eigen hemd, en in een tweede deel zelfs van varkensgebraad… Bizar, bij wijlen langdradig, maar bij wijlen ook bijzonder entertainend.
Het tweede was nog eens de Great Canelo Show, wat we zondag ook al gezien hadden, en waar vooral Merel nog eens met plezier naar keek.
Het was warm, maar het was een fijne dag. En gelukkig hadden de jongens niet echt last meer van die impetigo.
Zes jaar… Hij wordt groot, mijn kleintje.
365 – 25 juli
Krentenbaard
Net toen we begonnen op te ruimen, gisteren aan de vijver, begon Kobe te klagen dat hij zoveel jeuk had. Ik dacht dat hij, net zoals de meesten van ons, gewoon gestoken was door een daas. Maar hij beweerde dat zijn rug zo vreselijk jeukte, en daar was totaal niks te zien. Het werd ook snel erger: zijn hele lijfje begon te kriebelen en te jeuken, en hij begon er zowaar van te huilen. Ik liep met Annemie (de gastvrouwe) mee naar binnen en spoelde hem af met kraanwater, want wie weet reageerde hij op iets uit het vijverwater? Het beterde heel even, maar niet lang. Ik heb dus een huilende Kobe in de auto gezet, terwijl ik verder opruimde. En toen begon ook Wolf te klagen van jeuk, ook al was er bij hem evenmin iets te zien.
Hier thuis heb ik ze allebei onmiddellijk doen douchen met Eucerin hypoallergene zeep, daarna ingewreven met een kalmerende lotion, en rustig tussen de koele katoenen lakens doen liggen. Ik dacht aan een soortement zonne-allergie, maar er was totaal geen uitslag te zien. Ze vielen allebei in slaap met de belofte dat ik vandaag met hen naar de dokter zou gaan, als het niet beterde.
En toen werd het ochtend, en stonden ze allebei vol kleine rode vlekjes, een beetje zoals de windpokken. Dat kon het echter niet zijn, want die hadden ze al gehad, en vooral, die manifesteren zich niet plots na een nachtje met een stuk of vijftig tegelijk.
Nu waren de jongens vrijdag van sportkamp thuisgekomen met een briefje dat een van de kinderen daar ‘krentenbaard’ had, een vrij onschuldige maar besmettelijke ziekte waarbij er zich allemaal vlekjes ontwikkelden die blaasjes konden worden. Ik had er nog nooit van gehoord, en googlede het dus even. Het blijkt beter gekend onder de naam ‘Impetigo’, maar ook dat was me onbekend. Het is dus een stafylokokkeninfectie, op zich niet ernstig, maar veroorzaakt wel serieuze jeuk.
Ik dus met hen naar de dokter, en die bevestigde het vermoeden. Hij heeft hen meteen een specifiek antibioticum voorgeschreven, en iets tegen de jeuk. Intussen staan ze nog meer vol met vlekjes, maar is de jeuk perfect beheersbaar, en zolang ze de blaasjes niet openkrabben, is het eigenlijk niet erg.
Enfin, ’t is weer mooi dus. Vandaag hebben we dan maar een rustdagje ingelast, iets wat we eigenlijk sowieso van plan waren, omdat de jongens doodop zijn. Niet dat Merel wilde slapen, maar ze heeft deze morgen wel tot tien uur geslapen, en dat wil ook wel wat zeggen.
Ze hebben rustig gespeeld, en toen waren Merel en Kobe plots verdwenen, richting ons kamer. Ze hielden wel contact met Wolf hier beneden via de telefoon, want ze hadden plots de interne lijn ontdekt. Na een tijdje werd Wolf te nieuwsgierig, en trok hij ook naar boven. Haaa, rust!
Ze bleken een feestje te hebben georganiseerd. In ons kamer hadden ze een stuk vloer vrijgemaakt, het salontafeltje omgetoverd tot bar (Wolf was me netjes komen vragen of ze ananassap kregen), en de radio aangezet.
Na een tijdje moest ik komen kijken, en ik heb dan maar drie kommetjes chips meegenomen, tot grote vreugde van het gebroed. Ze lieten een netjes ingestudeerd dansje zien (zelfs Merel deed dapper mee), en hielden een ‘gitaarconcert’. We hebben zelfs nog samen staan dansen ^^
Enfin, rustdagjes zijn prima voor de creativiteit. Zelfs als ze verstoord worden door rode vlekjes.
365 – 24 juli
Non-Stop
Omdat Gentse Feesten voor mij gelijk staan aan optredens en cultuur, nam ik Wolf mee naar de Scala in Sint-Amandsberg voor een avondje musical. Toegegeven, het was op uitnodiging en met de bedoeling om een verslag te schrijven voor Gentblogt, maar dan nog.
We hebben er allebei van genoten, van ons avondje uit. In de pauze is Wolf voor ons drankjes gaan halen, en hebben we samen op het terrasje buiten gezeten, en gekletst. Wij kunnen dat, mijn oudste zoon en ik. Soms ernstig, maar meestal nogal gekscherend en onnozel doend, zoals een beetje in de familie zit. Hij wordt zo snel groot, die zoon van me…
Voor het verslag van de musical moet u hier klikken, ik heb geen zin om het alsnog hier te zetten, vooral omdat er nogal wat foto’s in staan.
Mijn eigen kleine paradijsje
Om eerlijk te zijn: het is niet van mij, maar van de beste vrienden van mijn ouders. Ik ga er al zolang ik me kan herinneren, het is gewoon een stukje van mijn jeugd. De hele uitleg kon je vorig jaar al lezen, toen ik er ging picknicken met Vallery en Bo.
Vandaag had ik al een tijdje vastgelegd om door te brengen met Gwen. We gingen het laten afhangen van het weer: bij goed weer samen naar de Gentse Feesten, bij regen bij een van ons thuis. We hadden niet gerekend op zowat de warmste dag van het jaar, om eerlijk te zijn. En toen ik dus gisteren belde met het voorstel om naar de vijver te gaan, zag ze dat meteen zitten. Voor een picnic zijn onze dametjes nog wat te klein (de dag zou te lang worden) maar een uitgebreid vieruurtje behoorde dan wel weer tot de mogelijkheden.
En zo stonden we rond half drie in Zomergem, ik met mijn drie kinderen, Gwen met haar drie jongste, een vriendje van Ernest, en diens zus. Iets later kwam ook nog mijn ma toe met de twee kinderen van mijn broer, en waren we dus met tien kinderen tussen twaalf en twee. Ik had een parasol en wat dekentjes mee, strandspeelgoed en stapels handdoeken. We hadden allemaal uitgebreid fruit voorzien, er waren koeken, ik had cake en donuts mee, en er was voldoende water. In elk opzicht.
365 – 23 juli
