Mja. Op zijn wiskunde valt nauwelijks iets af te dingen, en zijn lezen is ook prima, maar dat schrijven, he. Vooral zijn slordigheid speelt hem parten: hij heeft echt hanenpoten, helaas.
365 – 5 juni
En toen mocht Merel tot haar grote ergernis het raam niet dichtdoen. Toen ging ze het maar barricaderen: “Voila mama, is nu ook toe!” Klein triomfantelijk mormel…
Een jaar bij ons
Jawel, onze grijze kater Gandalf is intussen een jaar bij ons. Ik zat net naar de posts van vorig jaar te kijken, en toen zag hij er nog zo klein en snoezig uit.
Ondertussen is hij flink uitgegroeid, is hij gesneden, en heeft hij een specifiek, serieus eigenzinnig karakter ontwikkeld. In veel opzichten is hij net een hond: hij bedelt aan tafel om stukjes en brokjes, likt alle borden uit, en is altijd in de keuken als ik aan het koken ben.
Hij heeft zijn eigen kattenluiken, maar soms durft hij die niet gebruiken: er zitten nogal wat serieus dikke katers in de buurt, en die durven hem al eens terroriseren. Dan zie ik hem al vechtend en krijsend over de grond rollen, maar blijkbaar is hij vooral een stuk sneller dan al de rest, want hij is nog nooit met schrammen of een gescheurd oor naar huis gekomen.
En is hij sociaal? Goh, eigenlijk wel. ’s Avonds, als ik in de zetel ga zitten, kruipt hij bij mij. Niet op mijn schoot, maar tegen me aan. Tot ik teveel wriemel naar zijn goesting, dan gaat hij een metertje verder liggen. En ’s morgens, wanneer ik aan mijn PC ga zitten, springt hij op mijn schoot, en dan wil hij uitvoerig gestreeld worden.
Alleen met de kinderen is er nog een haat-liefde verhouding: hij durft naar hen springen en bijten, zo compleet onverwachts, soms zelfs als ze gewoon rustig in de zetel naar tv zitten te kijken. Hij weet nochtans dat hij daarvoor streng aangepakt wordt, maar hij kan het blijkbaar niet laten.
Maar toch zou ik hem niet willen missen, mijn eigenzinnige straatversie van een Britse korthaar…
365 – 4 juni
Valt het op dat ik een sucker ben voor madeliefjes, en dat ik er rond ben gereden met de grasmachine?
Dagje vrij, toch voor de kinderen
En op zo’n moment komt mama to the rescue, want ik kan moeilijk de drie kinderen aan een haakje hangen, terwijl ik zelf aan het lesgeven ben.
Gelukkig begin ik op maandag maar om 9.20u, en ligt de school ook amper een kwartiertje rijden van ons ma. Deze morgen heb ik dus de kinderen afgezet rond kwart voor negen, en ze zagen het volledig zitten. Alleen Kobe had een opmerking: “Hoe, mama, is er daar geen wifi? Hoe moet ik dan op mijn iPad spelen??” Niet, dus :-p
Rond drie uur kon ik hen alweer ophalen, en ben ik vrolijk blijven kletsen. Ik heb nog hun computer eens in orde gezet, wat overbodige programma’s gewist, de nodige updates opgehaald, dat soort dingen. En koffie gedronken, en nog meer gekletst :-p
Daarna, aangezien dat dan amper nog vijf minuutjes is, zijn we nog even tot bij mijn grootmoeder gereden. De kinderen vinden dat om één of andere reden ook altijd leuk, ook al valt er daar voor hen niet veel te doen. Lang blijven we dan ook niet, maar we hebben elkaar dan tenminste eventjes gezien. Zo’n oma van 91,5, daar moet je zorg voor dragen.
Enfin, toch nog maar eens een dikke merci voor ons ma!
365 – 3 juni
Feestje voor Bo.
Het is niet omdat een baby niet gedoopt wordt, dat er daarom niet met de familie kan gegeten worden. Dat vonden mijn schoonbroer en -zus ook, en dus gingen we vandaag aperitieven bij mijn schoonouders, om daarna in ’t Genot op den Berg te gaan eten.
We hadden eigenlijk vooral veel geluk met het weer: net niet warm genoeg om zonder vestje of in korte mouwen rond te lopen – al leek Kobe het daar niet mee eens te zijn – maar wel heerlijk om op het met een parasol overdekte en van zijramen voorziene terras van het restaurant te zitten.
Van daaruit heb je een prachtig uitzicht op de deelgemeenten van Maarkedal, en gelukkig ook op het grasveld en de speeltuin waar de kinderen speelden.
Het eten mocht er zijn, het gezelschap ook, en het werd een bijzonder aangename dag.
En speciaal voor mijn schoonvader, die er helaas niet bij kon zijn: de menu en de wijn en zo :-). Ik heb niet van alles foto’s, Jeroom, omdat ik het gewoon vergeten ben. Maar het was lekker!
Bloemkoolsoep, spekreepjesof3 oesters Gillardeau nr. 5
~~~Salade van Oosterscheldekreeft, tomaat, zeewier, rijstwijn, basilicumolie
~~~Filet van jonge Franse duif, gekonfijte pootjes, jonge erwtjes, aardappelkroketjes
~~~Fris meloensoepjeofkaasdessert
365 – 2 juni
Wolfs prachtige petekind.
Gigantisch drukke dag
Al moet ik toegeven: hij begon zalig rustig. Rond een uur of acht zijn we opgestaan, wat gelummeld en gedoucht, zodat we tegen negen uur aan hotelbuffet zaten. Ik moet zeggen: het was in orde, en meer dan dat ook.
Om nog te wellnessen gingen we ons moeten haasten – we moesten om elf uur het pand verlaten – zodat we dat maar overgeslagen hebben, en even tot aan M.A.R.T.H.A. gewandeld zijn, om daar te kijken naar een nieuw set trouwringen. Bart vond ze toch niet helemaal zijn goesting, helaas. Enfin, om elf uur waren we weg, richting de Visserij, om de jongens op te pikken. Van daaruit reden we door naar Zomergem, om ons dadelijk naar het plaatselijke Chinese restaurant te reppen. Ha ja, want om nog zelf te koken en eerst boodschappen te doen, ging het te krap worden: om twee uur begon het schoolfeest.
We hebben er lekker en gezellig gegeten, de hele familie heeft met Bakugans zitten spelen (moet kunnen, op restaurant), en we hebben onze ouders er achtergelaten. Voor een dessert hadden we helaas geen tijd meer, zodat we gewoon afgerekend hebben, en mijn ouders de restjes opgegeten of meegenomen hebben.
Om half twee waren we thuis, net op tijd om ons om te kleden – de jongens waren nogal vuil van in Yako’s tuin te spelen – , Merel een zwarte outfit aan te trekken, en door te gaan. We hebben de jongens aan het werk gezien in hun verschillende workshops,
en Merel heeft een ‘dansje’ gedaan, als raafje in Fabeltjesland. Eigenlijk heeft ze meer van pure vermoeidheid staan huilen dan wat anders, maar bon :-p
We hebben de jongens nog wat bonnetjes in de handen gestopt voor de rest van hun workshops en het eendjesvissen en zo, en zijn met Merel na haar optreden naar huis gegaan, want ze moest echt wel in haar bed, het arme kleintje.
’s Avonds was ik uitgenodigd voor een barbecue, maar ik was nog steeds zó volgevreten dat ik die maar heb overgeslagen, en pas tegen negen uur naar ginder ben gegaan. Een dessert, a.k.a. een pannenkoek met een bolletje ijs, ging er wel nog in, tussen de zeer fijne en vooral bizarre gesprekken door.
Enfin, om één uur was ik thuis, behoorlijk moe. Hoe zou dat nu komen?
365 – 1 juni
