Vandaag was het voor Bart en mij de eerste nacht zonder kinderen in vijf jaar, sinds we naar New York gingen.
De zonen werden uitbesteed aan een rugbyvriendje: ik heb hen om zes uur aan de training afgezet, en de papa van Yako heeft hen dan meegenomen, compleet met tas vol spullen. Ik weet niet wie er het meest naar uitkeek: Wolf, Kobe of Yako :-p
Merel werd daarna vakkundig afgedropt bij oma en opa, die dat ook volledig zagen zitten. Merel iets minder, toch de eerste vijf minuten na mijn vertrek. Daarna kwam ze er volledig door, en heeft ze oma en opa de oren van het hoofd gekletst.
En dus was ik tegen zevenen (man, wat had ik het verkeer op een vrijdagavond onderschat zeg! Staan aanschuiven op de Watersportbaan, staan aanschuiven op de R4…) weer thuis, pikte wat kleren en een echtgenoot op, en reed naar de Frentlife Suite, een appartement bij het complex van Grand Hotel Reylof in de Hoogstraat. Het principe achter die suite krijgt u nog in een aparte post volledig uitgelegd, maar voorlopig moet het volstaan met de mededeling dat ik er als redactielid van Gentblogt een nachtje mocht slapen met mijn liefste. Daarbovenop kregen we nog een bon voor een diner van 70 € in het restaurant Lof, het uitgebreide hotelontbijt, en de mogelijkheid om gebruik te maken van het wellnesscomplex van het hotel. Oh, en een welkomstcocktail, maar omdat we zoveel honger hadden, hebben we die overgeslagen. We gingen die houden voor na het diner, maar toen waren we zodanig puf, dat we dat ook maar gelaten hebben. Het is nochtans een machtige cocktailbar…
Enfin, we hebben heerlijk gegeten, zijn naar het appartement teruggewandeld, hebben heel even van de wifi gebruik gemaakt, en zijn toen gewoon in bed gekropen, veel te moe (op vrijdagavond gebeurt dat wel meer) om nog te genieten van cocktail of wellness.
Maar het idee dat er gewoon geen kinderen waren, dat we dus vrij waren van die verantwoordelijkheid, en dat we vooral zonder meer rustig gingen kunnen uitslapen, wel, dat alleen al was zalig.
Ik zie mijn kinderen doodgraag, maar ik kijk echt al uit naar het moment dat ze allemaal samen op kamp zijn of zo, zodat Bart en ik wat tijd voor ons tweetjes krijgen. Want dat, dat durft er al eens bij inschieten.