Moe

Niet ik, deze keer (enfin, toch niet meer dan anders), maar wel Merel. Ze verteert het nieuwe ritme moeizaam.

Ze gaat gelukkig dolgraag naar school, en elke morgen is ze daar ook weer vrolijk over. Ze vindt haar juf fantastisch, en blijkbaar heeft ze ook wel al een paar speelkameraadjes. Maar die vermoeidheid, he. Ja, ze zou kunnen een dutje doen over de middag in het klasje van haar juf, maar daarvoor is ze dan weer te koppig: er valt veel te veel te beleven.

En dus is ze hondenmoe wanneer ik haar ga afhalen, en huilt ze vaak als ze me ziet. Meestal gaat dat onmiddellijk over met een dikke knuffel, en soms valt ze al bijna in slaap in die paar minuten auto, of de wandeling met de buggy (niet dat dat er al vaak van gekomen is met dat hondenweer, maar bon). Doorgaans gaat het dan wel weer wat beter van zodra ze iets gegeten heeft, en hier thuis tot rust kan komen.

Vandaag hadden we weer een dieptepunt: ze wilde zelfs geen vieruurtje, ze wilde meteen slapen, en dus lag ze om vijf voor vier alweer in haar bedje, tot zo’n half zeven. Probleem is: als ik haar dan wakker maak, is ze helemaal van slag en huilt ze. Eigenlijk… dat geldt ook als ze vanzelf wakker wordt: ook dan huilt ze en komt ze maar met moeite op haar plooi.

Ach ja… Het zal wel beteren, zeker?

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *