Filmavond

Sinds de kinderen en ik in de kerstvakantie een Lord Of The Ringsmarathon gehouden hebben, doen we nu vaak in het weekend een filmavond. Dan eten we om half zeven, gaan de jongens hun pyjama aantrekken, en nestelen we ons in de zetel onder een dekentje voor een film. Dat wil zeggen: een stuk op zaterdag en een stuk op zondag. Want een ganse film is te lang voor Kobe, en zou er sowieso voor zorgen dat ze te laat in bed liggen. Ha ja, want hoe dan ook zijn ze om zeven uur weer op, desnoods met een pesthumeur voor de rest van de dag.

Zo hebben we de film  Avatar al bekeken, en zijn we nu bezig met Star Wars. Het is ongelofelijk hoe de kinderen daarvan genieten, en hoe ze mee zijn met het verhaal. En ook: hoe lang dat in hun hoofd blijft spelen. Deze middag kwam Kobe me vragen: “Zeg mama, als Darth Vader eigenlijk Anakin Skywalker is, en dus de vader van Luke, wie is dan zijn mama? Weet jij dat?” Als ik dan antwoord dat hij moet wachten op de volgende reeks films, wanneer Anakin nog klein is, dan grijnst hij, en zegt: “Oké mama, daar kan ik wel op wachten. Lekker spannend!”

Of een paar weken geleden, toen ik hoorde dat ze in hun kamer aan het spelen waren dat ze Toruc Macto waren, uit een film die ze maanden geleden hebben gezien…

Welke films raad je ons nog aan? Liefst fantasy-sci fi, maar wel iets dat ook voor een vijfjarige kan. Dus geen Alien, bijvoorbeeld :-p. De Narnia’s staan ook nog op het programma, bijvoorbeeld.

Nood

Soms tref je een leerling in alle staten aan. Vaak merk je snel dat het een storm in een glas water is, doe je ze gewoon binnenkomen in de klas, en weet je dat het wel zal overgaan.Dat je ze gewoon even tijd moet geven, en met rust laten.

Soms merk je echter ook dat het menens is. Zie je de paniek in hun ogen. Dan stuur je je leerlingen naar binnen, neem je de leerling in kwestie even apart, en luister je. Meestal helpt dat al een beetje. Soms kan je hen ook goede raad bieden. Maar soms weet je ook onmiddellijk dat dit boven je hoofd gaat. Dat je maar een pedagoog bent, en geen psycholoog. En dat die paniek gerechtvaardigd is.

Gelukkig heb je dan een meer dan begrijpende directie, met dezelfde prioriteiten. Die, als je hen tegenhoudt wanneer ze eigenlijk al te laat zijn voor een vergadering, toch nog even luistert naar wat je hen snel te zeggen hebt. En dan ook diezelfde paniek detecteert, en toch even terug in het bureau gaat om eventuele eerste maatregelen en beslissingen te nemen. En dan later, midden in diezelfde belangrijke vergadering, besluit om toch even naar buiten te gaan, naar jou aan de telefoon te luisteren omdat het belangrijk is en eigenlijk niet kan wachten, en het nodige doet. En vooral er in slaagt om de betrokken partijen te doen luisteren en te kalmeren.

En dan, dan weet je, zowel als leraar als als leerling, dat je in goede handen bent.

Gelukkig.

Gratin van prei en zoete aardappel

Vrijdag zag ik in de Lidl plots van die hele grote, rozige aardappelen liggen: zoete aardappelen. Ik dacht dat dat hetzelfde was als bataten, maar blijkbaar zit daar nog verschil op. Soit, ik ga er niet van wakker liggen, ik wilde ze gewoon eens uitproberen. Toen ik er iets van zei vrijdagavond tegen Nathalie, zei ze dat ze daar een heel lekker recept uit de Colruyt voor had, maar dat zij er nog wel vlees zou bij doen. Ik heb er dan maar nog gebakken kip bij gegeven, en de kinderen (én Bart) vonden het heel lekker. Bij deze krijgen ook jullie dus het recept. Ik heb het niet met verse gember gemaakt, maar met enkel wat gemalen gember, want het is nogal een uitgesproken smaak, en soms nogal straf voor de kinderen. En helaas, macadamianoten, wat volgens Nathalie het lekkerste is van de hele schotel, had ik niet in huis. Tsja…

Ingrediënten voor vier personen

  • 3 stengels preien
  • 2 cm gember (vers)
  • 4 zoete aardappelen
  • 80 g geraspte emmentaler
  • 2 eetl. boter
  • 5 dl melk
  • 3 eetl. macadamianoten
  • 2 eetl. bloem
  • 1 koffiel. mosterd
  • 0.5 koffiel. komijn
  • 0.5 koffiel. paprikapoeder
  • 1 mespuntje nootmuskaat
  • peper en zout

Voorbereiding

– Snij de prei in fijne ringen.
– Schil de zoete aardappelen en snij in fijne schijven.
– Schil de gember en rasp fijn.
– Hak de macadamianoten fijn. Meng onder de geraspte emmentaler en kruid met het paprikapoeder.

Bereiding

(20 min. + 20 min. in de oven)

1. Kook de preiringen en de schijven zoete aardappel gedurende 5 min. in lichtgezouten water. Giet af en laat goed uitlekken.
2. Smelt intussen de boter in een kookpot en bak de komijn samen met de geraspte gember tot die glazig is. Roer er de bloem onder en laat even drogen op het vuur. Roer er de koude melk onder tot u een gladde, gebonden saus krijgt.
3. Kruid de saus met nootmuskaat, peper en zout. Roer er de mosterd onder en laat nog even doorkoken.
4. Schik de gekookte groenten in een ovenschotel en verdeel er de witte saus over.
5. Bestrooi de ovenschotel met het mengsel van emmentaler en macadamianoten. Zet 20 min. in een op 180 °C voorverwarmde oven. Zet de laatste 3 min. de grill aan voor een mooie goudbruine korst.

Een aanrader!

Kinderschoenen

Dat is dus een van die dingen die ik niét graag doe: gaan winkelen met de kinderen. Eigenlijk bedoel ik winkelen tout court, ik doe dat dus niet graag, ook niet voor mezelf. Maar vandaag hadden de jongens schoenen nodig. Kobe zat gewoon door zijn stevige Clarksbottinen met zijn tenen, en ook Wolfs schoenen hadden hun beste tijd gehad. Voor sandalen is het nog te vroeg, dus zomerschoenen.

We zijn naar Lochristi gereden omdat je daar zes schoenwinkels langs dezelfde baan hebt. Brantano: niks. Shoe Discount: Kobe was wild van een paar Woeffies, en dus kreeg hij ze. Ze zijn nogal bleek, dat wel, maar bon, dat nemen we er dan maar bij voor veertig euro.

Avance, Torfs, Bent: niks. Of zoals Wolf het zelf verwoordde: ‘Goh ja, mama, vroeger durfde ik het eigenlijk niet echt zeggen als ik een paar schoenen niet zo mooi vond…” En toen bleek er nog een Berca te zijn, en jawel, een paar stevige mooie schoenen naar zijn goesting, voor een redelijke prijs.

Erger dan een wijf, dus, die oudste van me. Maar het is tenminste wel zijn goesting. Enfin, denk ik toch, want misschien durfde hij na vijf schoenwinkels geen nee meer zeggen in die zesde…

Cocktails

We gaan al jaren af en toe samen weg, mijn twee middelbareschoolvriendinnen en ik.

Vroeger gingen we op WWW, op Wilde Wijven Weekend, met nog een aantal vriendinnen. Later werd dat omgezet in samen gaan eten. Maar nu was het gigantisch lang geleden, en gingen we gewoon samen iets drinken. In The Old Fashioned, u krijgt nog wel eens een bespreking van me.

Ik dronk er een cocktail, een heuse cocktail met alcohol en al. The Cuberdon, geef toe, ik kon er toch écht niks aan doen? En hij was lekker. Prijzig, dat ook, elf euro voor een klein glas, maar wel lekker.

cocktail

Het werd, zoals altijd, een fijne avond. Dat is zo met mensen die je al dertig jaar kent, en aan wie je dus niks meer uit te leggen of te bewijzen hebt. En die het na dertig jaar toch nog altijd de moeite vinden om eens af te spreken.

Here’s to you, girlies!