Geplaatst op

Hmmm.

Daarnet was ik eigenlijk toch wel behoorlijk nijdig, geef ik toe.

Wolf heeft tweemaal per week muziekles, op woensdag tussen 13.30 en 15.00u, en op zaterdag van 8.30u tot 9.30u. Ik geef het toe, op een zaterdagmorgen vind ik dat niet evident. Hijzelf is wel altijd al wakker om zeven uur, en dus is die half negen geen probleem. Ik moet echter mijn wekker zetten om acht uur, en dan trek ik gewoon wat kleren aan, haal een borstel door mijn haar, en spring de auto in. Het is niet alsof ik moet uitstappen of zo, niemand ziet me.

Vanmorgen leek er me nogal wat volk op de parking te staan, dus ik wachtte even om te zien of er wel les was. En effectief, er brandde nog geen licht in het klaslokaaltje, wat vreemd was. Toen zag ik ook de juf op de parking staan: de deur was nog op slot, ze konden niet binnen!

Ze heeft wel een sleutel van de grote deur, maar dat slot is al een tijd kapot, en dus hangt er een ketting met een hangslot. Waar de secretaresse een sleutel van heeft, en ook de leraar gitaar. Die laatste was echter ziek, en de secretaresse was te laat, zoals meestal. En dus stond de juf al een kwartier in de vrieskou te wachten, en wij dus ook. Om 8.43u besloten wij (de ouders + een vijftiental kinderen) dat het welletjes was geweest, en de juf zei ook dat de secretaresse soms wel een half uur te laat was, en dat we dus echt niet langer moesten buiten wachten bij -2°. Net op het moment dat er al menig auto gestart was, kwam de secretaresse uiteindelijk toch doodgemoedereerd de parking opgereden, kon de deur open, en kon er lesgegeven worden.

Tsja.

Uiteraard heb ik een klachtenmail gestuurd om te zeggen wat ikzelf en alle ouders vonden, namelijk dat dat eigenlijk allemaal niet kon, zeker omdat het verder echt wel een goeie school is met fijne leerkrachten.  Ik vermoed dat het antwoord niet echt lang op zich zal laten wachten.

Geplaatst op

Weight Watchers

Jawel, ik weet dat het hier stilletjes is geweest rond de Weight Watchers. Ik was dan ook een beetje mijn drive kwijt.

Tellen en schrijven en wegen, het is echt een tijdrovend werkje, maar uiteindelijk is wel dat wat helpt, natuurlijk.

Maar ik kan wel zeggen dat ik door de WW al een zodanig andere kijk op eten heb gekregen, dat ik eigenlijk zonder veel moeite op mijn gewicht kan blijven. Dat is als ik niet toegeef aan koekjes, en uitgebreide rijkelijke restaurantbezoeken en zo, want als ik me laat gaan, ben ik op een mum van tijd toch weer een paar kilo’s bij. Zoals zo goed als iedereen, vermoed ik.

Maar bon, plots stond er toch weer 83 op mijn weegschaal, net door de feestdagen en alle bijhorende feest- en vreetpartijen. Helaas, ik heb echt niet genoeg karakter om dan nee te zeggen. En mijn broeken begonnen weer te spannen, dus werd het tijd om weer deftig aan de slag te gaan.

Ik heb helaas nog altijd niks opgeschreven, maar ik weet heel erg goed waar ik me moet aan houden, en dus stond er deze week toch alweer 80,1 op de weegschaal. Zonder honger, zonder een echt dieetgevoel, maar wel ’s avonds met een pak goestjes die ik op andere manieren moet zien op te lossen.

Maar mocht je twijfelen aan de effectiviteit van het programma: als ik het echt volg en opschrijf, ben ik gegarandeerd een halve kilo per week kwijt, en vaak meer zelfs. Alleen moet je het dus echt wel doen, natuurlijk.

Geplaatst op

Knippe de poeze

Het werd zo langzamerhand tijd: op 14 april wordt onze Gandalf een jaar, en eigenlijk had hij dus al veel eerder moeten gecastreerd worden. Maar bon, bij een vorige afspraak was ik ziek, en dat ging dus moeilijk. Intussen heeft hij al boel met zowat alle omliggende katten, en heb ik hem al vechtend en klauwend en krijsend door de struiken zien rollen.

Vandaag had hij wel degelijk prijs: knip, en weg.

Hopelijk verbetert nu ook zijn gedrag. Want bij mij is hij echt wel een lieve aanhankelijke poes, die vaak bij me op bureau ligt te slapen als ik aan het werk ben, en ook ’s avonds bij mij in de zetel ligt. Maar tegenover de kinderen is hij helaas een stuk minder aangenaam: hij stopt zich weg onder tafel, en als ze passeren, valt hij aan: hij klauwt of bijt in hun benen, en niet al spelend, maar echt gemeend. Merel durft gewoon niet meer passeren als ze hem ergens op de loer ziet liggen, en ook Kobe is er soms bang van.

Tips, iemand?

Geplaatst op

Schot in de zaak

Zoals jullie op de foto in de vorige post kunnen zien, is eindelijk de verkavelingsvergunning binnen! Yes!

Die moet nu 35 dagen ophangen, vooraleer we aan de verbouwingen kunnen beginnen, wettelijk gezien. Helaas, er is ook nog zoiets als bouwvergunning. De architecte is nu volop bezig met die vergunning, en heeft alles al naar Stedenbouw gestuurd om het na te kijken. Het zag er goed uit, alleen de regenwaterput, die wettelijk verplicht is, moet nog toegevoegd worden.

Zodra de bouwaanvraag is ingediend, is het wachten op het goedkeuren daarvan, en dat is ongeveer drie maanden, jammer genoeg.

Maar dat zou betekenen dat we in juni eindelijk aan de werken kunnen beginnen. Oef. Hopelijk zelfs vroeger.

De volgende stap voor ons is dan natuurlijk aannemers aanspreken, offertes vragen, en concrete plannen maken. En beginnen dromen over hoe die nieuwe keuken er zal uitzien.

Geplaatst op

Ziek – maar nu iets en iemand anders

Deze morgen, half acht – we zijn allemaal in diverse stadia van gekleedheid : “Mama? Ik voel me echt niet lekker! Ik heb buikpijn…” Wolf keek me met hondenoogjes aan, maar Bart beet hem nog toe: “Zeg maat, niet onnozel doen, ’t zal wel over gaan!”

Een tiental minuten en een halve hap van een boterham later zat Wolf met tranen in zijn ogen bleekjes te wezen. En nam ik hem wel degelijk serieus. Ik heb dan maar ons ma uit haar bed gebeld, vijf minuten later – al een chance dat voor een keer al mijn gerief al klaar stond van gisterenavond – zaten Wolf en ik in de auto, om tien over acht installeerde ik hem in Zomergem in de zetel, en stipt om half negen liep ik mijn klaslokaal binnen. Oef!

Een telefoontje over de middag leerde me dat het buikgriep was: hij had al een keer of tien naar het toilet gemoeten, en had ook al vier keer overgegeven, ’t ventje!

Enfin, ik heb dan maar met zijn juf besproken (ik moest toch Kobe ophalen) dat hij morgen ook ging thuisblijven: een half dagje school, waaronder een zwemles, en da’s nogal lastig als je je niet zo lekker voelt.

Hopelijk is het snel over, want hij was nogal zielig bij momenten. Andere momenten voelde hij zich dan weer kiplekker.

En het schattigste? Toen Merel thuiskwam, vertelde Wolf dat hij een beetje ziek was, en dat zijn buikje pijn deed. Waarop zij onmiddellijk, zonder woorden, hem aankeek, en over zijn buikje begon te wrijven. Met van die kleine zachte streeltjes.

(Allemaal in koor: awwww…)