Foto’s september

Ik heb in september blijkbaar een massa foto’s genomen, en sommige horen niet echt ergens bij, maar vind ik wel leuk om hier te posten. Tien random foto’s dus, van afgelopen maand.

Random01

random02

random03

random04

random05

random06

random07

random08

random09

random10

Zee

Omdat ik blijkbaar niet zo goed reageer op een weekendje zwaar en veel eten, ga ik jullie de details besparen van hoe ik me voel vandaag, en nog meer vertellen over afgelopen weekend.

Rond vier uur waren we dus thuis van Boudewijnpark, en Bart en de twee kleintjes wilden rusten. Merel had al getukt in de auto, en wilde nu niet echt meer slapen, maar bon. Ik had me intussen gerealiseerd dat we maar een paar kilometer van de zee zaten (vier, om precies te zijn), en wilde in dat stralende weer toch even naar het strand. Enkel Wolf wilde met me mee, en het heeft een zalig moeder-zoon moment opgeleverd.

We zijn gewoon de grote baan tot het einde gereden, en kwamen uit in Zeebrugge Bad, naast de haven. Het was net compleet eb, en ik vermoed dat er meer dan een kilometer strand lag. Zo’n eind zeg! De donkere streep groen in de verte is wel degelijk de zee, op onderstaande foto…

zee01

Wolf wilde perse met zijn voeten in het water, en ik wilde foto’s nemen, dus we stapten maar tot ginder. Een goeie honderd meter voor de waterlijn lag er al een “tussenzeetje”, zo’n strook die onder water is blijven staan. Ze was veel te lang om te omzeilen, dus heb ook ik mijn schoenen uitgespeeld, al was het misschien amper vijf centimeter diep. Wolf vond het zeewater zalig, liep in zijn onderbroek, en begon een put te graven. Het water kwam echter zó snel opzetten, dat we eigenlijk moeten vluchten zijn. We hebben zelfs nog moeten grabbelen naar onze schoenen, de handdoek en de fototas, want plots, met één golf, kwam het water drie meter verder dan ervoor. En plots was ook het tussenzeetje verbonden met de echte zee langs de zijkant, en kwam ik zelfs tot mijn knieën in het water. Maar gelàchen dat we hebben, mijn oudste zoon en ik!

zee02

zee03

zee04

zee05

zee06

zee07

zee08

De offshore windmolenbank was heel goed te zien

zee09

Maar weet iemand wat dat ding is, dat daar staat?

zee10

zee11

zee13

Daarna is hij op zestien grote passen van de waterlijn opnieuw een put beginnen graven, en na een half uur was ook die eraan voor de moeite.

We zijn anderhalf uur aan zee gebleven, en hebben er intens van genoten, mijn Wolf en ik.

Boudewijnpark

Omdat we nu toch in de buurt van Brugge waren – vooral omdat het anders ùùren rijden is, nietwaar? – gingen we gisteren met de kinderen naar het Boudewijnpark. De oudjes zijn rustig thuisgebleven en genoten van het nietsdoen, maar wij wilden dus wel de dierenshows zien. Geloof me: die zijn de moeite!

Het Boudewijnpark zelf is op het eerste zicht een beetje vergane glorie: afgebladderde verf, toch wel wat verouderde dingen, dat soort dingen. Maar er zijn een pak meer attracties dan we eigenlijk verwacht hadden, en we hebben niet eens alles gedaan, ook al moesten we nergens echt lang aanschuiven. En met het weer hadden we eigenlijk ook dikke chance!

We waren er rond kwart over tien, toen het al een kwartiertje open was. Er was veel volk, maar dat lag blijkbaar vooral aan het feit dat het een bedrijfsdag was voor één of ander bedrijf met zowel Vlaamse als Nederlandse als Franstalige werknemers, te oordelen aan het taaltje.

Om half elf schoven we aan bij de dolfijnenshow in de overdekte hal, en man, ik wist dat dolfijnen intelligente dieren waren, maar ik had er geen idee van dat die zo getraind konden worden!

Boudewijn01

Boudewijn02

Boudewijn03

Boudewijn04

Boudewijn05

Boudewijn06

Boudewijn07

Boudewijn08

Boudewijn09

Boudewijn10

Na een tiental minuten heb ik mijn fototoestelletje gewoon weggelegd, en ben blijven kijken. De dieren sprongen, tuimelden, gooiden hun trainers de lucht in, voerden ze rond, duwden ze verder, speelden voetbal, zwommen ondersteboven, achteruit, stonden op hun staarten in het water en gingen op die manier vooruit, en zoveel meer. Wijs om zien!

Merel was maar matig geboeid door de dolfijnen, maar vond de roofvogelshow dan weer mateloos interessant: thuis kijkt ze ook altijd naar elke vogel die passeert.

Boudewijn11

Boudewijn12

Boudewijn13

Boudewijn14

En toen werden er voze frieten gegeten met koude volauvent, moest er druk op de speeltuin gespeeld worden, werd op paardenmolens en gewone molentjes gezeten, ging ik met Wolf in de rollercoaster (en kwam ik er misselijk terug uit, schuld van de frieten), zagen we de zeeleeuwenshow, zat Wolf met zijn nonkel op de botsauto’s, liepen we nog wat te genieten van de heerlijke zon, keken we naar de diertjes op de kinderboerderij, en gingen de mannen (alle vier) op de waterglijbaan. En toen was het half vier, en vonden vooral de kleine meisjes dat het welletjes was.

Boudewijn15

Boudewijn16

Boudewijn17

Boudewijn18

Bootjes, gigantisch wiebelende en draaiende attracties hebben we wijselijk overgeslagen. En het treintje zat overvol.

Maar eigenlijk was het wel een fijne dag, ja.

Lissewege

Elk jaar gaan we op weekend met de schoonfamilie: omaly, bompa, Barts broer Koen, diens vriendin Else en hun dochtertje Liv, en wij dus. Het is al vanalles geweest: Oostende, De Panne, Nederland in de buurt van de Efteling, Center Parcs Frankrijk, een bungalow in de Ardennen, een hotel in Luxemburg

En dit jaar waren we uitgenodigd in een luxe B&B in Lissewege. Koen had meteen ook gereserveerd in de plaatselijke restaurants, want met de peuters wilden we wel telkens vroeg eten.

Luxe Bed and Breakfast, er zijn vaak gelegenheden die zichzelf die naam toedichten, maar die toch nog te wensen overlaten. Deze B&B in een volledig opgeknapte boerderij had zijn naam meer dan verdiend. Onze familiekamer was echt wel luxueus, met een groot bed beneden, een ruime badkamer, en een mezzanine met een tweede groot bed voor de jongens. Merels reisbedje kon er nog probleemloos bij. Het thema was overigens ‘koe’, maar dan op een luxueuze manier die aan geen kanten meer aan stallen of zo deed denken. Het enige jammere was dat de kamer nogal donker was door de zwarte muren, maar anderzijds had dat ook wel iets. Oordeel zelf:

Lissewege01

Lissewege02

Lissewege03

Yep, wel degelijk Le Corbusier…

Lissewege04

Lissewege05

Lissewege06

Lissewege07

Lissewege08

Lissewege09

Lissewege10

Ook de andere kamers waren zeer in orde. Mijn schoonouders hadden de suite genomen, omdat we daar dan ’s avonds altijd nog samen zitten om rustig te kletsen en een glas te drinken, terwijl de kinderen in bed liggen.

Lissewege11

Lissewege12

Lissewege13

Van de derde kamer, de junior suite waar mijn schoonbroer zat, heb ik geen foto’s genomen, maar ze was wel vergelijkbaar. Dik in orde dus.

Van zomerweer was er geen sprake meer, al hadden we zeker niet te klagen. Maar ik kan me voorstellen dat het er in de zomer zalig buiten zitten is, temeer omdat het zwembad verwarmd is.

Lissewege14

Lissewege15

Lissewege16

Lissewege17

Lissewege18

Lissewege19

Ze zijn alleen duidelijk niet voorzien op kleine kinderen, maar dat zeggen ze dan ook op hun website. Maar verder was alles prima!

Mereltje toch.

Dat wij nog wat gaan tegenkomen met dat kind, ik zeg het u!

Ze was zondag dus behoorlijk ziek als in: serieus wat overgegeven, maar verder had ze de hele dag flink gespeeld. Maandag heb ik ze dan ook gewoon naar de creche gebracht, want ze gedroeg zich normaal, speelde en taterde zoals anders, en moest niet meer overgeven. Alleen was ze niet in haren eet: dat kind kan ongelofelijk eten, vier grote boterhammen ’s avonds zijn geen uitzondering. Haar fles melk van 300 ml had ze uitgedronken, maar boterhammetjes had ze afgeslagen. Soit, ik hield mijn hart vast en mijn GSM binnen handbereik, maar de creche belde niet. Alleen wist Cindy ’s avonds wel te vertellen dat Merel vrijwel niks had gegeten de hele dag.

Idem dinsdag en woensdag, en dinsdag ook nog een heel, heel erg lopende kakbroek. Maar geen koorts, geen extreme hangerigheid of gezaag, gewoon een beetje kalmer en lustelozer dan anders. Hmm.

Toen ik Merel donderdagmorgen ging afzetten, kreeg ik de volle laag van de creche. Dat het niet verantwoord was en getuigde van weinig respect naar de andere kinderen dat Merel nog steeds kwam, dat het kind ziek was, en dat ik ze thuis moest houden. Uhhuh. Ik kan wel geen verlof pakken in ’t onderwijs, en ik kan ze thuis ook moeilijk aan een haakje hangen. En voor een oppas van het ziekenfonds moest ik een doktersbriefje hebben, maar de dokter ging écht niks verkeerds vinden aan mijn vrolijk taterend en spelend kind. Die bovendien de avond voordien drie stevige boterhammen had binnengespeeld, en bij mijn weten een min of meer normale stoelgang had.

Enfin, ik kon de dame van de creche kalmeren en overtuigen om Merel toch aan te nemen (die al vrolijk gaan spelen was, overigens), maar mocht er weer zo’n vreselijke waterkakbroek zijn, ging ze me verwittigen en zou ik mijn leerlingen wel richting studie sturen. En ik beloofde ook om Merel tegen half vier of zo af te halen.

Soit, geen telefoontje gehad, alles bleek in orde, en ik haalde Merel dus op. Vandaag, vrijdag, ging ik haar thuis houden: ik moest niet lesgeven, had wel een vriendin op bezoek, maar het ging wel lukken, en we vertrokken toch op weekend rond vier uur.

Bon, Merel sliep dus tot een uur of negen, ging daarna onder luid protest in bad, en was maar kalm te krijgen door de belofte dat ze dan mee mocht naar de winkel en in de kar mocht zitten. Merel dus mee naar de Delhaize, helemaal vrolijk en opgewekt. Tot we daarna terug de garage indraaiden, ik de motor aflegde, en vrolijk uitriep: “We zijn thuis!” Ze keek me verschrikt aan, schudde heftig het hoofd, en riep: ‘Nee! Nee, mama, nie tui!” Toen ik haar uit de autozetel plukte, begon ze hartstochtelijk te huilen. Ik begreep maar niet wat ze wilde, maar in de keuken nam ze opnieuw haar jas, en begon tegen de garagedeur te duwen. Toen ik die opende, ging ze naar de garage, en bleef ze daar staan huilen aan de auto. Pas na enig denkwerk stelde ik haar de vraag: “Mereltje, wil jij soms naar Cindy?” Waarop een langgerekt en opgelucht: ‘Jaaaah!” volgde. Toen ik haar probeerde uit te leggen dat dat geen optie was, bleef ze hardnekkig in de garage staan huilen, en ging ze er uiteindelijk zelfs bij zitten. Ik heb na tien minuten dan toch de telefoon gepakt en naar de creche gebeld en de situatie uitgelegd. Cindy toonde begrip, en ik mocht Merel alsnog brengen, met de belofte dat ik haar ging komen halen als ze lastig werd.

En dus ging een opgeluchte, door haar tranen heen lachende Merel even later trots de creche binnen, naar haar speelgoed en haar vriendjes. En had ik een bijzonder rustige, fijne middag met mijn vriendin, en kon ik vooral rustig koken.

Man man man. Wat een karakter!