Puf.

Dat het een beetje zwaar was, de laatste dagen.

Donderdag na het werk naar huis gekomen, even opgefrist en over en weer naar Amsterdam. Ik hoefde gelukkig niet zelf te rijden, maar zat toch pas na middernacht in bed.

Vrijdag hoefde ik niet te werken, maar moest ik wel vanalles en nog wat plannen en regelen. En vertrok ik rond half vier richting Oostende, voor een zalige avond en dito voormiddag. Veel slaap zat er toen ook niet in.

En toen ben ik ginder rond de middag vertrokken, om eerst in Brugge een vriendin op te halen, naar huis te rijden, mijn Oostendse spullen uit de auto te halen, snel iets te eten (wat Bart had klaargezet in de microgolf), het andere klaarstaande gerief in te laden, en naar Geel te rijden. Op een larp slaap je ook niet veel, ik zat pas om half vijf in bed, en was om half negen alweer wakker.

En toen kwam ik tegen de middag thuis, en werd ik bijzonder hard geknuffeld door de kinderen, en vooral door Merel. Die had me duidelijk gemist, de voorbije dagen. God zij dank, trouwens, voor babysits en oma’s. Dank u! En niet in het minst mijn lieve ventje, die me toch maar liet gaan en de zorg voor de kinderen op zich nam.

En als u me nu wilt excuseren, ik ga een tukje doen, denk ik.

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *