Zomaar

Omdat het eigenlijk gewoon een drukke dag was, met gehol van het een naar het ander, en u daar totaal geen boodschap aan heeft: een fotootje van 19 augustus, Wolf en Marne, mijn metekind. Gewoon omdat ze allebei zo prachtig lachen.

Marne

Weight Watchers, week van 30-08

Ik heb al een hele tijd niks meer geschreven over mijn Weight Watchers, en da’s eigenlijk omdat ik niet zo goed durfde. Vakantie is namelijk nogal nefast voor mijn gewicht en mijn doorzettingsvermogen. Feestjes links en rechts, kinderen en dus koeken in huis, dat soort dingen. En als het mooi weer is, heb ik ook geen zin om te schrijven en te tellen, ik geef het eerlijk toe.

Excuses, excuses, I know.

Recepten heb je wel geregeld gekregen, je moet maar zoeken hier op mijn blog op ‘recept’ of ‘weight watchers’ en je vindt ze wel. Enfin, toch op zijn minst een foto en de verwijzing naar de locatie van de recepten in de boeken. Want ja, ook voor wie geen Weight Watchers doet, maar toch op zijn/haar eten let, zijn die boeken een echte aanrader, en vooral dan de Gezond Gezin. Maar ik dwaal af.

Het is dus van 24 mei geleden dat ik nog eens de cijfers heb gepost. Ik doe dat vooral voor mezelf, je moet dat dus echt niet lezen…

28-01-2010: 102,6
16-02: 79,7
24-05: 80,1
07-06: 81,4
15-06: 80,8
21-06: 80,7
28-06: 80,7
05-07: 80,1
12-07: 78,8
19-07: 79,8
26-07: 80,8
02-08: 79,7
16-08: 81,2
23-08: 81

Goed valt dat dus niet te noemen: ik blijf schommelen rond hetzelfde gewicht, en da’s gewoon omdat ik er niet voor ga. In het begin van de vakantie ben ik er wél voor gegaan, met Tunesië in mijn gedachten, en toen was ik wel degelijk twee kilo af op twee weken. Tunesië zelf heeft me, tot mijn grote verbazing, niet al te veel schade opgeleverd, maar de luilekkere weken daarna wel weer, zodat ik nog altijd op mijn gewicht van drie maanden geleden sta, en iets meer dan toen ik in februari begon. Maar… Vroeger zouden al mijn kilo’s er alweer bij geweest zijn. Nu blijf ik, dankzij de WW, min of meer stabiel. En als ik er echt iets aan wil doen, krijg ik ze eraf ook.

Helaas, ik moet het gewoon doen. Misschien nu het schooljaar weer start? Zou moeten. Echt wel. *geeft zichzelf een schop onder de kont*

De officiële gewichten van de donderdagavond om 19.30u op cursus, vlak na mijn eten en met wisselende kleren aan:

28-01-2010: 104,4
16-02: 82,2
24-05: 82,7
14-06: 83,1
21-06: 82,7
28-06: 82,9
05-07: 82
12-07: 81,6
02-08: 81,8
23-08: 83,5
30-08: 83,2

Ronse

Toen we zondag op den bots naar Ronse bij de schoonouders gingen om daar taart te eten, kwam het gesprek tussen mijn schoonmoeder en mij op een bepaald moment op de school, en meer bepaald of we er wel klaar voor waren. Goh ja, zei ik, we hadden wel alles: boekentassen, drinkbussen, schoenen, deftige kleren… Alleen ging ik nog eens werk moeten maken van winterjassen, want die van vorig jaar waren echt wel versleten. En vooral: zo plots wordt het dan koud, en is het ’s morgens nog amper tien graden en regent het, zodat je die wel kan gebruiken. Ik zou vrijdag dan wel eens gaan kijken voor jassen.

’s Avonds ging de telefoon: dat ik naar Ronse mocht komen met de jongens, want dat zij dan wel met ons naar haar vaste chique winkel ging gaan om jassen. Ik zei niet nee, natuurlijk, verlegde de afspraak naar woensdag, en dat was dat.

Omdat ik ook ooit eens beloofd had aan Wolf dat we elke grote vakantie een keertje naar de McDonalds gingen gaan, en dat dat er nog niet van gekomen was, reden we dus eerst naar Zingem. Daar waren we nog niet geweest, en we moesten er letterlijk passeren.

Het speeltuintje rook muf, maar dat stopte de jongens niet: ze speelden honderduit, terwijl ik eerst van een salade, en daarna van een koffie genoot, vergezeld van mijn boek.

Om twee uur stonden we bij de schoonouders, en tien over twee stonden we in de boetiek. Alwaar de jongens elk een feloranje jas kozen van River Woods, Kobe nog een rode broek van Armani, en Wolf een T-shirt van Scapa. En ik vooral gigantisch blij was dat ik de rekening niet moest betalen :-p Dank u, Omaly!

Zij had haar zinnen gezet op een pannenkoek, maar omdat ik ’s avonds met de jongens pannenkoeken ging eten bij mijn ouders, was een ijsje, of iets anders, ook goed. Wij dus binnen in De Acte, in Ronse. Awel, da’s de moeite. De jongens zagen het springkasteel onmiddellijk zitten, en schoonma en ik nestelden ons op het terras.

Acte3

De pannenkoek werd respectievelijk een verwenkoffie voor mij, en een dessertbord voor Nelly. De ober waarschuwde ons: dat dessertbord was echt wel groot en uitgebreid, het zou jammer zijn dat het dan niet gans werd opgegeten; waren we wel zeker? Wij, notoire zoetebekken, lachten alle bezwaren weg.

En begonnen prompt te giechelen als twee zestienjarigen toen ze de borden brachten. Dit was er effectief over. Ik kreeg voor 6,50 euro een koffie verkeerd met een stukje cake, een macaron en een nougatje, en het volgende bord erbij. Echt waar.

Acte1

Zijnde: crème brûlée, rolcake, flan caramel, chocomousse, misérable, advocaatmousse, kiwimousse (verstopt)  en cuberdonijs, allemaal huisgemaakt.

Nelly daarentegen kreeg het volgende, voor negen euro:

Acte2

Geloof me, ze heeft het niet opgegeten.

Ook de jongens kregen hun kinderijsje niet op: twee grote bollen vanille-ijs, een gigantische toef slagroom, besprenkeld met snoepspikkels en voorzien van een parapluutje en een lekstok, voor 3,50 euro.

Dus, als ge in Ronse zijt, zin hebt in veel zoetigheid, en niet bang zijn van een paar calorietjes: De Acte.

Serieus.

Autokeuring

Waarom wacht ik ook altijd tot de allerlaatste dag om met de auto naar de keuring te gaan? Ik kan dan geen afspraak meer maken, kan dan ook niet wachten tot ik op de webcam zie dat er quasi geen volk staat, maar moet braafjes in de rij gaan staan.

En die rij, tsja, die stond vandaag tot op straat.

Ik had me er gelukkig op voorzien, en had mijn boek mee. Alleen had ik niet voorzien dat het

a. twee uur ging duren

b. pokkeheet ging zijn, in de vlakke zon.

Ik had niks bij om te drinken, en voelde me na verloop van tijd als een hond in een hete auto. Ja, ik kan wel uitstappen natuurlijk, maar dan kon ik niet lezen, stond ik alsnog in de zon, en moest ik om de zoveel tijd toch weer instappen om verder te rijden. Ha ja, want aangezien de file tot op straat stond, werd er gevraagd aan te sluiten.

Maar bon, mijn auto is toch gekeurd geraakt.

En toen er daarna nog een vriendin afkwam, die samen met mij de jongens ging halen aan de schoolopvang, en daarna een koffie bleef drinken op het terras, was het leed al snel geleden. Oef.

Een onbedoeld lange dag

Een afspraak bij de garage voor een onderhoud en een keuringsnazicht werd onbedoeld een ganse dag rondhangen in Gent.

Ik had mijn fiets in de koffer gestoken, en wilde om tien uur in de garage zijn. Ik wist wel dat ze aan het werken waren aan de Sint-Lievenstunnel, maar niet dat de oprit naar de E40, en daarmee ook de oprit naar Ledeberg en de Burggravenlaan, van twee naar één rijstrook gebracht was. Half uurtje fileschuiven dus.

In de garage trokken ze dus een wenkbrauw op: ze konden niet langer garanderen dat het klaar ging zijn tegen de middag, maar ze gingen hun best doen. Tsja.

Ik sprong de fiets op, reed vrolijk en gezwind richting de Zuid, en stak meteen door naar optiek Dirick, om Barts bril te laten herstellen. Gesloten op maandag, uiteraard.

Ik ben dan maar teruggefietst naar de Zuid, en ben daar gaan rondlopen. Een rokje in de Lola en Liza gekocht, overal rode broeken gepast, in de Hema een paar bodytjes gekocht voor Merel, koekjes en een bol touw. Mijn stoute schoenen aangetrokken, en gevraagd in de Pearle of ze soms zo’n tsjoepkes hadden voor de neus van Barts bril, en nog geeneens moeten betalen voor de service. Chic! Toiletbezoek in het winkelcentrum is trouwens veranderd: je moet nu 30 cent in een automaat steken, zodat de deuren opengaan en je binnenkan. Toiletdame? Nergens te zien, al waren de toiletten wel vrij proper. En trouwens totaal herschilderd.

WC

De Veritas een paar rode nylons, capehaakjes en twee paarse veters afhandig gemaakt, en dan gaan eten in de Pacha Mama. Schitterend gewoon: zalig op het terras, met de krant erbij, en een heerlijke schotel eten voor 10,50 euro. Kan gewoon niet misgaan.

Pacha

Aangezien ik nog steeds niks had gehoord van de garage – ze gingen me bellen – langs de Koepoortkaai naar beneden gefietst, naar de Cora Kemperman. Ik heb er lang rondgelopen, veel gepast, en uiteindelijk toch niks gekocht. Ik heb serieus getwijfeld over een grijs scheef dichtgeritst stuk, dat zowel als kleedje als als vestje kan gedragen worden, maar 100 euro was me een beetje veel voor iets dat ik niet echt nodig heb. Wel mooi, nochtans.

Nog wat rondgefietst, de C&A binnengewaaid en zowaar een perfect passende, mooi omsluitende rode jeans gevonden voor 35 euro. Terug naar boven gefietst, en twee koffies gedronken en twee kranten gelezen in de Or. Toch eerst maar eens naar de garage gebeld rond een uur of drie, hoe dat nu zat. Bleek dat het een verbindingsprobleem was bij Mobile Vikings, want ze hadden me een uur voordien al gebeld (rechtstreeks voicemail, geen spoor van een oproep op mijn telefoon) en twee SMSjes gestuurd (die binnenliepen op het moment dat ik belde en dus verbinding maakte). Mijn banden waren namelijk dringend aan vervanging toe, ze zouden niet meer door de keuring geraken. Ja, ze konden die onmiddellijk vervangen, maar dan ging het nog een uurtje duren.

Die koffies en die kranten dus.

Tegen vier uur stond ik terug aan de garage, en ging het nog vijf minuten duren, of ik dus nog eventjes wilde wachten. Een half uur later vroeg ik hoelang die vijf minuten nog gingen duren, en kreeg ik de auto mee. Met vervangen banden, ruitenwissers, oliefilters en dergelijke. En een rekening van meer dan 800 euro.

Niet alleen een lange, verloren, maar ook dure dag dus. Puh. Met gelukkig een paar aanwinsten om de dag nog een beetje goed te maken.

aanwinsten