Kipfilet met vruchten en paprika

Kiplychee

520 g kipfilet, 1 paprika, 4 koffielepels olie, 20 g maïzena, 1 teentje knoflook, 200 g ananas, 200 g lychees, 2 eetlepels ketjap, 200 ml bouillon.

Meer moet dat duidelijk niet zijn. Te vinden in het 365 kookboek van de Weight Watchers, waar anders?

Hmpf.

We waren van plan om vandaag naar het Gravensteen te gaan (en meteen eens op de laatste dag van de solden te kijken voor een nieuwe bikini, want de sluiting van de mijne is kapotgesprongen in Tunesië), maar toen voelde Kobe zich niet lekker. Buikloop, zelfs bijna overgeven, en jawel, 38° koorts. Veel is dat niet, maar ik heb het ventje toch maar lekker in de zetel geposteerd. Hij ziet er slapjes uit, wil niks eten, en spurt om de zoveel tijd naar het toilet. Geen goed idee om ons buitenshuis te begeven dus.

De uitstap (en de bikini) zal voor een andere keer zijn. Ach ja. De tuin kan er maar wel bij varen. We gaan er eens invliegen vooraan, en de helft van die overwoekerde struik wegsnoeien. Wolf staat al te popelen om te helpen.

366 – 31 juli

365-212

En toen waren er twee kattenluiken en kon de poes vrij in en uit, dus kreeg hij een reflecterend grijs halsbandje. Met belletje en cilindertje: het ene om de vogels te waarschuwen, het andere om zijn naam en adresgegevens bij te hebben. Ik ben al genoeg poezen kwijt.

En we nemen de draad weer op

Gisteren was een luilekker dagje, vandaag is dat nog een klein beetje, maar niet helemaal.

We waren eigenlijk van plan om ergens naartoe te gaan, maar om eerlijk te zijn: we hadden alledrie meer zin om gewoon thuis rond te hangen, en gewoon boodschappen en dat soort dingen te doen. En naar de Brico gaan om een nieuwe lamp voor de garage, want die lamp heeft het begeven. En dan buiten te spelen en zo. En vooral ook in de tuin te werken, want er is nog behoorlijk wat werk aan, als we die een beetje proper willen krijgen tegen Kobes feestjes dit weekend.

Merel, die ging wél naar de crèche. Ha ja, ik betaal tóch een forfaitair bedrag per maand, of ze nu gaat of niet, en dan hebben we meteen onze handen vrij. Merel vindt het trouwens helemaal niet erg: ze straalde toen ze Cindy zag, en wandelde vrolijk de crèche binnen. Het feit dat we met de buggy gingen, zal er ook wel voor iets tussen gezeten hebben. Daar is ze namelijk stekezot van.

Toen ik haar opnieuw ging ophalen, wilde Wolf mee. Mét fototoestel, om onder de weg een paar dingen te fotograferen. Dat leverde het volgende op:

Wondelgem1

Wondelgem2

Wondelgem3

Wondelgem4

Wondelgem5

Wondelgem6

Wondelgem7

Terug thuis

Zo’n zalige rustig nietsdoendag, heerlijk! Niet dat we ginder veel poot hebben uitgestoken, en ook: nietsdoen is relatief. De valiezen zijn zo goed als leeg, sommige zitten alweer op hun plaats, was één, twee en drie zijn al gewassen, lijngedroogd en opgevouwen, was vier is nog aan het wapperen, was vijf zit klaar.

Er zijn boodschappen gedaan en er is gekookt, er zijn Skylanderkaarten gelamineerd en uitgesneden, de mailbox is gelezen, Twitter en Facebook zijn weer geüpdated, de poes is uitgebreid vertroeteld, er is aan de telefoon gehangen met mijn ma, en er is geslapen. In de zetel. Als middagdut.

Eigenlijk doet het toch wel deugd, zo weer thuis zijn.

366 – 29 juli

365-210

Omdat Kobe twee nieuwe Skylanders had gekregen in Tunesië, en ze nu met de kaarten wilden spelen zonder ze vuil te maken, moet ik ze lamineren. En uiteraard dus ook uitsnijden. Poeh.

Tunesië: de laatste dag

Mja, die laatste dag, die zat er uiteraard aan te komen. Dat zalige nietsdoen is wel eens leuk, maar het is zo… zinloos. Ik heb massa’s gelezen, en ik heb genoten, maar ergens zal ik toch wel blij zijn als ik weer thuis ben, en weer zinnige(r) dingen kan doen. Bart is net diezelfde mening toegedaan, hij noemt dit ‘gedwongen nietsdoen’, en verslindt boeken. Over zijn werk, uiteraard, geen romans of zo.

Merel is deze morgen toch nog naar de crèche gegaan, zodat wij met de jongens in zee konden gaan zwemmen. Man, het is warm! Het zand brandde onder onze voeten, we hielden zo lang mogelijk onze sandalen aan. Ik heb heerlijk gezwommen, de jongens hebben met papa een gigantische put/kasteel gemaakt, compleet met troon om op te zitten en ingewerkte glijbaan. De put was zo diep dat ik op een bepaald moment Kobe kwijt was: ik zag hem gewoon niet meer vanuit de zee. Bart is trouwens serieus verbrand daardoor, want smeren, tsja, da’s voor mietjes natuurlijk.

Normaal gezien moest ons huisje leeg zijn tegen twaalf uur, en werden dan ook de valiezen opgehaald, maar ik heb dat nog kunnen uitstellen tot één uur. Tegen dan waren wij netjes gedoucht, was alles klaar, en konden we rustig eten. Daarna hebben we nog wat op het overdekte terras gezeten, is Wolf nog overal foto’s gaan nemen, hebben we Merel opgehaald (die gelukkig nog stevig had geslapen, wat de bedoeling was), zijn we uitgecheckt, en dat was dat.

Bij deze trouwens nog even de foto’s van hoe ons huisje er nu eigenlijk uitzag. De foto’s van de buitenkant heb je eerder al gekregen.

huisje06

De living, compleet met terrasdeur. De tv heeft niet eens aangestaan, en beide zetels waren in feite dubbele bedden, maar zijn niet zo gebruikt natuurlijk.

huisje07

Getrokken van aan de terrasdeur. Links voorbij de boog was er een plaats om valiezen op te leggen, rechts was de buitendeur. De deur met houtsnijwerk was een ingemaakte kast, en zo hadden we er vier.

huisje04

In de gang links was er eerst de ‘master bedroom’, waar de jongens sliepen.

huisje05

Daartegenover was de kleine badkamer, met douche.

huisje01

Op het einde van de gang was er dan de tweede kamer, die van ons, waar we ook Merels bedje hadden gezet.

huisje02

huisje03

Aan ons kamer was er een eigen badkamer, met ligbad deze keer. En met op woensdag plots een kakkerlak: toen ik dat meldde aan de receptie, stond er binnen de drie minuten een man met grote spuitbus, die op zijn rug ging liggen om het beest te zoeken, en het vanonder de wastafel haalde. En zich wel duizend keer verontschuldigde.

huisje08

En dan was er nog het terras, met gemakkelijke stoelen, een salontafeltje, en een stuk overdekt en een stukje bloot.

huisje09

Met overigens een heel eigen, fijne feature: in het terraslicht had een vogeltje zijn nest gebouwd, zo zag ik al de eerste dag. Er zat bij mijn weten maar één jong, maar dat tsjilpte wel enthousiast, waarop mama (of papa) het kwam voeren.

vogel1

vogel2

vogel3

Om 15.00u werden we uitbundig uitgezwaaid door een team van GO’s, en vertrok onze bus, om tegen kwart na vier aan de luchthaven te zijn. Een stevige wachtrij later gingen we opnieuw door alle plichtplegingen, aten nog een kleinigheid tijdens het wachten, en zaten we om 18.35u netjes op ons plaatsje in het vliegtuig.

vliegtuig1

vliegtuig2

Een dik half uur later werd het eten al geserveerd, en daarna werd er geslapen. Toch door Wolf, Kobe en mij, want Merel was opnieuw klaarwakker, en zat rustig met papa te spelen. En een dubbele dosis Touristil: ik kan dat iedereen aanbevelen: deze keer nergens last van gehad.

Het vliegtuig is vijf over tien al geland in Zaventem, een twintig minuten te vroeg, maar dat was buiten de bagage gerekend: die werd wél netjes op schema afgeleverd, zodat we toch wel een tijdje moesten wachten. En de buggy werd als allerlaatste manueel op de transportband gelegd, zodat we er écht wel een tijdje stonden te kijken.

Maar bon, het shuttlebusje van de parking was er dan wél zeer snel, zodat we iets na elven aan onze auto stonden, en tegen kwart na twaalf thuis waren. Ik denk niet dat onze kinderen ooit zo snel, en met zoveel plezier in hun eigen bed zijn gekropen. Alleen Wolf was trouwens wakker gebleven in de auto, Merel was al in slaap gevallen terwijl wij nog de valiezen in de koffer aan het laden waren.

En hoe goed de bedden ginder ook waren: je eigen bed is toch nog altijd beter!

Tunesië, dag zes, de dag dat ik naar Carthago ging

En daar zo content mee was gelijk een katjen.

Zeg nu zelf: Carthago! En ik, stomme trien, wist eigenlijk alleen dat het in 146 AC met de grond gelijk gemaakt was, en echt compleet vernield was. Blijkt Julius Caesar het weer opgebouwd te hebben, en was het een tijd later zelfs de derde grootste stad van het Romeinse Rijk, na Rome en Alexandrië.

Er was dus meer dan genoeg te zien, reden genoeg om om half acht klaar te staan voor de busrit van iets meer dan een uur. Carthago ligt namelijk naast Tunis, en is er nu zoals het Sint-Martens-Latem hier: een hele chique villa-stad, met onder andere het presidentiële paleis. De voortreffelijke gids – die overigens geen minuut gezwegen heeft, zelfs niet tijdens de busreizen, maar dan ook zeer interessant en relevant was – vertelde dat ze gehoopt hadden op de erkenning als Unesco-Werelderfgoed van 40.000 km², maar dat het er maar 11.000² zijn geworden, omdat de rest eigenlijk al volledig volgebouwd staat met villa’s. De Romeinse resten liggen dan ook helemaal verspreid over de stad, en als je die allemaal wil zien, raadde hij aan een hotel in de stad zelf te zoeken, en een paar dagen te blijven. Zelf zijn we langs een paar punten gereden met de bus, en op twee plaatsen effectief gestopt en uitgestapt.

De eerste plaats was een tophet: het had veel weg van een begraafplaats, maar dat is het niet: het is een veld vol votiefzuilen.

Carthago01

Carthago02

Veel van de zuilen dragen de afbeelding van een menselijke figuur,

Carthago03

of zijn gewijd aan de godin Tanith, met haar typische symbool. Zij was één van de drie voornaamste goden van het Punische pantheon; de andere zijn Baal-Amon en Moloch.

Carthago04

Carthago05

Carthago06

Daarna gingen we terug de bus op, naar het oude Carthago. De volgende foto is getrokken vanuit de bus, om je een idee te geven van het soort huizen dat er staat. Op de heuvel zie je de kathedraal van Carthago (of zoiets, dat meende ik toch op de maken uit de gids zijn uitleg).

Carthago07

Toen kwamen we dus effectief in een ommuurd en afgesloten stuk van het oude Carthago, waar je nog schitterend het oude grondplan kon zien met de kaarsrechte straten, cardo en decumanus, zelfs aldus aangeduid.

Carthago08

Carthago09

Carthago10

Carthago11

De gids wees ons overigens ook op een putdeksel dat ook 2000 jaar oud is, nl. de toegang tot enerzijds de aanvoer van zuiver water, en anderzijds de afvoer van vervuild water, aka. de riolering.

Carthago12

We liepen verder richting zee, en zagen in de verte al de imposante resten van de thermen van Antoninus Pius, een gigantisch bouwwerk.

Carthago13

Op een bijzonder stoffige maquette konden we zien wat het effectief moet geweest zijn, en één zuil was effectief gerestaureerd om de ware grootte te kunnen inschatten. Man, dat moet nogal wat geweest zijn!

Carthago14

Carthago15

Carthago16

We liepen rond in de verzengende hitte in wat de catacomben of kelders moeten geweest zijn, en zagen dat het goed was.

Carthago17

Carthago18

Carthago19

Carthago20

Carthago21

Carthago22

Carthago23

Carthago24