Efteling

Of ik het niet zag zitten om eens een dagje met het gezin naar de Efteling te gaan, en daar dan over te bloggen?

Ik hoefde niet lang na te denken, vulde de doodle in, kreeg de nodige mails met uitleg, bracht gisterenavond Merel naar oma, en laadde deze morgen mijn drie mannen in de auto.

Want de Efteling bestaat zestig jaar, en wil eigenlijk ook wat meer bekendheid in België. Misschien heeft u de reclamecampagnes al gezien in de verschillende media? Maar mond-aan-mondreclame werkt nog het beste. En ik geef het u op een briefje: de Efteling is de moeite (en niet alleen omdat we er gratis naartoe mochten).

We waren er twee zomers geleden al eens geweest, met de familie van Bart. Merel was toen nog niet meer dan een bolle buik, en Kobe was amper drie en dus nog bijna een peuter. Het was toen gigantisch goed meegevallen, maar ik vond de kinderen nog wat klein.

Vandaag werden we in Antwerpen opgepikt door een bus, en rond tien uur afgezet aan de Efteling. We hadden op de bus al een serieuze goodiebag gekregen (tickets uiteraard, maar ook een sprookjesboekje, DVD, pins, sleutelhanger, twee doosjes tictac, twee bananen, twee appels, twee Kinder Délice, twee flesjes Fanta, flesjes water en twee kleurboekjes met potloodjes in een stevige zak van de Efteling zelf) maar aan de ingang werd dat nog aangevuld met een doosje snoep (dat ik aan mijn ma heb gegeven) en 20 euro Eftelinggeld, om ter plaatste te spenderen. Mooi!

Efteling9

(wat er nog overbleef na de dag)

En toen konden we gaan en staan waar we wilden, zolang we maar tegen vier uur terug aan de bus waren. We probeerden eigenlijk de dingen te vermijden die we de vorige keer al gedaan hadden, en de nieuwe dingen uit te proberen. Wolf was nu groot genoeg voor de rollercoasters, en ik zag dat ook wel zitten.

Maar, zoals Bart opmerkte: zo’n dagje Efteling (of eigenlijk om het even welk pretpark) moet je zien als een dagje wandelen in het park met af en toe als bij toeval een attractie. De wachttijden zijn namelijk niet van de poes. Maar hierop heeft de Efteling dan net dat streepje voor op de Belgische parken: het is een echt aangenaam park om in te wandelen, met veel bomen, bloemen, waterpartijen en grasvelden. En, bijzonder geapprecieerd: een vrij precieze aanduiding van de wachttijden aan de ingang van elke attractie. Niet zomaar een tijdsaanduiding in de rij, maar echt een variabel elektronisch cijfer.

De eerste attractie van de dag had meteen een wachttijd van 50 minuten, maar omdat het nog maar de eerste was, zagen de kinderen dat wel zitten. Toch gek, eigenlijk: je mag er niet aan dénken om bij de dokter 50 minuten te moeten rechtstaan in de wachtkamer. Maar bon, de Bobslee verdiende het wel: een behoorlijk wilde en geschifte ‘rollercoaster’, een echte bobslee. Je wordt naar boven getrokken, maar de wagentjes gaan inderdaad grotendeels in een halve pijp naar beneden in een waanzinnige snelheid. Kobe zat te roepen naast me, hij was echt bang, het ventje. We hadden dan ook niet goed ingeschat hoe wild het wel ging zijn. Ik vond het in alle geval de max :-p

Efteling1

Efteling7

Kobe zag helemaal wit, dus besloten we om het even wat rustiger aan te doen, en daarna iets te eten. We deden een boottochtje van zo’n twintig minuten (wachttijd vijf minuten) waarbij hij helemaal op zijn plooi kwam. Of lag dat aan het tictacje dat ze kregen?

Efteling2

Efteling3

Qua eten is het ons ook bijzonder goed meegevallen. Je kan er overal picknicken, er zijn frieten, hamburgers, hot dogs maar ook Oosterse dingen te krijgen aan diverse kraampjes, en er zijn verschillende soorten restaurants: self service, maar ook met bediening. Een echt restaurant, quoi. Wij opteerden voor dat laatste, en werden er snel en efficiënt bediend. Bart nam zalm met dikke frieten en sla, en ik koos voor gamba’s met een kruidenrisotto, een fris slaatje en een saffraanmousse.

Efteling4

Het was niet slecht, zeker niet, maar uiteraard ook geen haute cuisine. Dat verwacht je ook niet in een pretpark, vind ik. En alles aan een faire prijs, wat ook niet in elk pretpark het geval is.

Daarna hebben we opgesplitst: Bart en Kobe zijn rustig in het sprookjesbos gaan wandelen en hebben er naar sprookjes geluisterd en gekeken.

Efteling8

Wolf en ik zijn naar de rollercoasters getrokken. De Python, met zijn loopings en zijn kurkentrekkers, zagen we allebei niet zitten: Wolf durfde niet goed, en ik vreesde dat mijn eten er zou uitliggen. Maar Sint-Joris en de Draak, de grootste dubbele houten achtbaan in Europa, oh ja, dat wel. Groot was onze verbazing toen de wachttijd amper vijftien minuten bleek. Dewandeltocht langs de aanschuifroute was bijna langer… En effectief, nog geen vijftien minuten later zaten Wolf en ik stevig vastgesnoerd in zo’n wagentje. Wolf was er niet gerust in, hij was eigenlijk wel wat bang.

Efteling5

Efteling6

Maar ik moet zeggen: het was de max! Een ongelofelijk wijze rups, waar je een paar keer het gevoel krijgt dat je zweeft door de pure snelheid. Zó wijs zelfs, dat we onmiddellijk opnieuw gegaan zijn, maar deze keer in de andere van de twee. Het parcours is lichtjes anders, en de rode is iets straffer dan de blauwe. Echt waar de max, maat!

Wolf was licht euforisch toen we buitenwandelden, zo amusant vond hij het. Adrenaline, het doet wat met een mens. Gillen, bijvoorbeeld, al kan Wolf beweren wat hij wil.

Daarna hebben we vijfendertig minuten staan aanschuiven bij de Vliegende Hollander, ofte de splash, zoals Wolf het noemde. Het aanschuiven gebeurt in een ‘griezelige’ setting, wat er in de praktijk op neerkomt dat het donker, muf en vooral enorm lawaaierig was. Ik kwam er in elk geval met koppijn buiten. En de rit zelf: meh. Je zit in een groot bootachtig iets, en vaart eerst rustig in het pikdonker. Daarna krijgt het ding plots snelheid, en zit je zelfs op een moment vast terwijl je helemaal achterover ligt. En dan kom je terug in openlucht, en komt het ding in het water terecht. Eigenlijk een beetje een teleurstelling: een zeer korte rit voor een serieus lange wachttijd. Wolf deelde die mening, en ik hoorde de mensen rondom mij hetzelfde zeggen. Mja.

En toen was het helaas tijd. We namen het treintje terug, moesten ons nog haasten, en kwamen nog een kwartier te laat bij de bus.

Het weer was overigens zalig: een heerlijke zon, net niet te warm, met af en toe een wolkje, en een zacht briesje. Dat  kan je natuurlijk niet bestellen, daar moet je geluk mee hebben.

Maar voor de rest? We hebben al een paar pretparken gedaan, maar dit komt toch wel bovenaan te staan.
– fijne attracties, voor elke leeftijd
– accuraat aangeduide wachttijden
– verzorgd en proper, ook de toiletten en de paadjes
– een schitterend park, met heel veel groen en heel veel bloemen
– doenbare prijzen voor eten en drank, je krijgt niet voortdurend het gevoel dat ze het geld uit je zakken slaan. Zoals de gratis plattegrondjes, waar je in sommige andere parken twee euro voor moet betalen.
– doenbare afstand: anderhalf uur rijden vanuit Gent

Minpunten:
– de alomtegenwoordige muziek kan op het systeem beginnen werken
– je kan lang niet alle attracties doen (maar dat is in elk pretpark het geval)

Of zoals Bart het zei: in vergelijking met andere pretparken zijn er bar weinig minpunten.

Wij gaan er nog naar toe, dat weet ik alvast. En ik garandeer u met de hand op het hart: de Efteling is een aanrader. Waar ik met plezier ook gewoon voor betaald had, zoals de vorige keer.

Laatste dag

602271_166291870162545_1147217201_n

Ik ben moe. Niet zozeer van de feestjes of lang uitzitten, want dat viel allemaal nog serieus mee. Ik ben gewoon moe.  Ziek zijn, druk, uit mijn dagelijkse routine, dingen plannen, de kinderen aan haakjes hangen, dat soort dingen. Examens verbeteren, deliberaties, administratie allerhande.

Moe.

Ik wil ook even geen leerlingen meer zien. Nee dank u. Hoe graag ik ook les geef: aan het eind van het schooljaar is mijn pijp uit, mijn kaarsje opgebrand. Ik kan het enthousiasme niet meer opbrengen, of het kost me toch telkens weer meer moeite. Ik zou ze snel afsnauwen, of nogal vlug uit mijn krammen schieten. En lesgeven is meer dan het overbrengen van kennis, je moet ze ook weten te motiveren, uit hun kot weten te lokken met verhalen en anekdotes, ze doen wíllen leren.

En dat, net dat, daar ben ik nu te moe voor.

We spreken elkaar weer over anderhalve maand of zo, of twee maanden. Dan zal ik er weer staan. Vol goeie moed, voor een nieuwe lichting weerbarstige tieners. Om ze de knepen van het vak bij te brengen.

Maar nu toch eerst écht even vakantie. Yup.

Proclamatie 2012

Jawel, ook dit hoort er elk jaar opnieuw bij, de proclamatie van onze zesdes. Bij ons op school wordt daar niet licht overgegaan, ik heb het hier al eens beschreven.

Ook gisterenavond was het van dat: een ceremonie met Lies Martens als promotor, een fijne toespraak van zowel collega’s als promovendi, en van onze directeur. Tussenin was ik verantwoordelijk voor het meest originele muzikale programma in tijden. Alleen is het niet zo vlot gegaan, puur van de zenuwen, vermoed ik.

Een eerste intermezzo bestond uit de combinatie van piano, harp, viool en contrabas. En sloeg de piano in de knoop in één van de stukjes. Het tweede intermezzo was een quatre-mains op diezelfde piano, en toen vielen ze er gewoon uit. Er kwam een welgemeende ‘Oeps!’ uit een van de pianistes, gevolgd door een groot applaus :-p en toen speelden ze gewoon voort. Moet kunnen.

Het derde intermezzo was vrij uniek, in de zin dat zoiets nog nooit gedaan was, en al zeker niet op het minipodium dat er stond: zowel hedendaagse (klassieke) dans, als een stuk hip hop dance (door iemand uit de crew die dit jaar Belgisch kampioen is, Europees vicekampioen en 7de op het WK). Ik was echt onder de indruk, en al zeker omdat het twee meisjes uit de Latijnse waren, die dus ook nog hun studies tot een goed einde brachten naast hun dansactiviteiten.

Alleen jammer dat het ene muziekstukje dat ik niet gesuperviseerd had, wél in het water is gevallen: de leerlingen gingen allemaal samen hun lijflied zingen, en toen bleek dat ze de muziek niet hadden doorgegeven. Mijn collega heeft inderhaast nog de karaokeversie op YouTube opgezocht, maar de streaming bleek te traag, zodat het nummer halverwege stopte. Jammer!!

Al bij al was het een mooie avond, afgesloten door een nog beter walking dinner. Alwaar ik het dessert heb gemist, omdat ik te lang met (oud)leerlingen staan praten heb. Kon ik tenminste ook niet mijn lijn naar de knoppen helpen :-p

Met deze leerlingen is ook de laatste lichting die me vijf of zes (of zelfs zeven) jaar gehad heeft voor Latijn, afgezwaaid. Ik zal ze missen, mijn lieverdjes.

Tupperware

Tupperware, daar zit een levenslange garantie op (toch bij gewoon gebruik, niet als je ze in de oven steekt of zo natuurlijk). Als er dekseltjes scheuren, kan je dat inwisselen, zo zeker zijn ze van hun stuk.

Ik heb net een hoop Tupperware geërfd van mijn grootmoeder. Zij zit inmiddels in een rusthuis, en kan er dus niet veel meer mee aanvangen. En ik ben er blij mee, want Tupperware is duur, en dit zijn nog zo van die lekker ouderwetse stukken. Maar waar ik het meest content mee ben, is de brooddoos. Mijn ma heeft er al altijd zo ene, en ik was daar jaloers op. Want ze maken ze helaas niet meer, toch niet in dat grote formaat. Ik heb zo’n ding van Brabantia, maar dat sluit niet luchtdicht af, en is dus niet hetzelfde. En met een gezin van vijf was de kleine doos soms gewoon te klein.

Nu heb ik ze dus, zo’n grote ronde witte brooddoos van Tupperware. Oud, gekrast, maar nog niet versleten. En sowieso onvervangbaar.

brooddoos

(ter vergelijking heb ik er een lepeltje op gelegd, dat je ziet hoe groot ze is)

Druk

Niet het gewone “het is weer druk vandaag”, maar wel de druk die begint weg te ebben. Druk van examens, verbeteringen, hectische dagen, deliberaties… We zijn er nog niet helemaal, maar de druk begint te zakken.

Nu nog de proclamatie, met morgen eerst de generale repetitie, en dan donderdag nog leerlingencontactdag en oudercontact, en dan vrijdag… Tsja, present zijn, en we zijn er.

Nu ook nog Bart weer op zijn pootjes krijgen, want die is nog altijd serieus ziek. En dat zorgt ook wel voor een zekere druk, aangezien alles van de kinderen op mij draait. Compleet met opruimen en al. Want vooral dat valt me nu op, nu Bart buiten strijd is: hoeveel hij eigenlijk per dag wel opruimt. Want het is hier een echte zwijnestal momenteel.

Later.

Als de vakantie begonnen is, ga ik opruimen. Maar nu nog even niet, want er is nog iets teveel druk. In elk opzicht van het woord.