Geplaatst op

Ankoria

Vandaag was er dus opnieuw Ankoria, de kinderlarp van Oneiros. Voor wie geen flauw idee heeft waar ik het over heb: ik heb het hier al eens uitgelegd.

Wolf keek er al weken naar uit, raadpleegde de kalender die in de keuken hing, en telde af hoeveel dagen er hem nog scheidden van zijn tovenaarspersonage. Donderdag had ik plots zitten bedenken dat Kobe misschien nog geen zes is, maar dat hij eigenlijk toch ook al bijzonder flink is, dat zijn broer hem wel op sleeptouw ging nemen, en dat hij dat superwijs zou vinden. Er lopen nog van die kleintjes rond, en daar hebben ze geen problemen mee, zolang er een van de ouders in de buurt is. En Bart zou het ook niet erg vinden, zo’n papa-dochterdagje, zonder zonen in de buurt.

Hij kon op de valreep nog mee, en dus reed ik deze morgen met mijn twee kinderen en Koen en Quinten naar Mol. We hadden allemaal lichte kleren en veel zonnecrème mee, in zwaar contrast met vorig jaar oktober toen het quasi van het begin tot het einde regende.

Wolf zag het op slag weer helemaal zitten, legde het systeem aan zijn broertje uit (die daar wonderwel mee weg was) en was binnen de kortste keren al aan het spelevechten met een paar anderen. Van die moussen en latexen wapens, ik kan het iedereen aanraden.

Zelf heb ik de meest uiteenlopende rollen gespeeld: hofdame, boertje, pixie, roversleider, genezer… Maar altijd wel ergens met een oogje op de kinderen, uiteraard. Op een bepaald moment heb ik een hysterisch huilende Kobe uit het spel gehaald: ze werden aangevallen door een hoop monsters, en er zat een grote, boze en vooral vreselijk indrukwekkende wolfman achter hem aan. Het ventje was écht bang, en hij niet alleen: er waren er meerdere aan het huilen van de schrik, wat dus eigenlijk niet de bedoeling is.
Toen hij wat bekomen was op de schoot van zijn mama, verklaarde hij gedecideerd dat hij niet meer ging meespelen, alleen toekijken: het was veel te eng. Een paar anderen hebben hem dan maar meegenomen naar het spelkot en hem het kostuum getoond en laten aanraken, en toen was het al een pak beter. Maar toch: hij is er nog altijd niet uit of hij bij een volgende editie wel wil meedoen. De ene keer zegt hij van wel, omdat het zo leuk was, een andere keer dan weer niet omdat het veel te griezelig was. Maar hij is er wel mee bezig, want hij begint er geregeld weer over.

En Wolf? Die heeft zich te pletter geamuseerd, en zit nu alweer te vragen wanneer de volgende komt.

Geplaatst op

Zomers

Je weet dat het eindelijk zomert als:

– je je kinderen naar school brengt in enkel een T-shirt, short en sandalen
– je je kinderen extra water meegeeft naar school
– je bij thuiskomst diezelfde kinderen eerst in de tuin ondersteboven houdt en eens flink schudt, zodat die halve zandbak uit hun kleren valt
– je je oudste afzet op de kinderboerderij, en weet dat ze een schitterende dag zullen hebben
– het Towel Day is en je die handdoek kan gebruiken om je zweet af te wissen
– je kan lunchen met een vriendin op het terras van de Café Parti, en je blij bent dat de bomen je wat schaduw geven
– diezelfde lunch uit heerlijke slaatjes bestaat, en je daar blij om bent
– je, bij het afhalen van de kinderen, eerst een kwartier moet aanschuiven aan de ijsjeskar
– je daarna gewoon in de schaduw op een boordsteentje met je kinderen gelukzalig dat ijsje kan opeten, en jaloerse blikken krijgt van de passerende fietsers
– je blij bent dat je met de fiets zo’n zalig briesje over je heen krijgt
– je verheugd naar de ongelofelijk groeiende en gezonde munt in je tuin kijkt
– je het jammer vindt dat er ’s avonds niemand langs komt om op je terras mojito’s te drinken met die verse munt
– je op datzelfde terras de muggen van je moet afslaan
– ’s avonds om elf uur de ramen en deuren nog steeds openstaan.

Zalig, toch?

Geplaatst op

Weight Watchers week van 24 mei

Zeer blij met het resultaat vandaag, ook al heb ik de voorbije twee weken toch niet zo schitterend mijn best gedaan, en dat is nog een understatement. Mijn probleem is dat ik tegenwoordig weer niks opschrijf, en zo werkt het niet natuurlijk. Maar ik kom tenminste niet bij, en heb totaal niet het gevoel dat ik aan het diëten ben (verre van), dus da’s best ok. Die nieuwe, gezondere levensstijl zit er dus toch wel ingebakken. Moest ik nu mezelf nog zo ver krijgen om te beginnen bewegen, het was helemaal mooi.

Soit, de cijfers:

28-01-2010: 102,6
16-02: 79,7
10-05: 80,3
24-05: 80,1

De officiële gewichten van de donderdagavond om 19.30u op cursus, vlak na mijn eten en met wisselende kleren aan:

28-01-2010: 104,4
16-02: 82,2
10-05: 83,1
24-05: 82,7

Geplaatst op

Ijsjes voor bijzonder weinig calorieën

Als je Weight Watchers volgt, ben je altijd op zoek naar dingkses die weinig punten kosten, maar wel lekker zijn. Ikzelf ben een enorme ijsjesliefhebber, maar die calorieën tikken wel aan natuurlijk.

mini-ijsje1

Tot ik de ijsjes van Gelatelli van de Lidl vond: zo van die mini-cornetto’s die je ook wel eens op dessertborden vindt. Stevig koekje met chocolade, yoghurtijs en dan nog wat confituurachtige dinges er bovenop. Voor één punt. Jawel. Ik  kon het zelf niet geloven, heb het een paar keer herberekend, heb het zelfs aan een diëtiste van de WW gevraagd, maar jawel, één puntje.

mini-ijsje2

Neem je de gewone ijsversie (dus niet yoghurtijs), dan is het twee punten.

Toegegeven, het zijn echt wel kleine ijsjes, maar je hebt toch echt wel een ijsje gegeten dat geen sorbet of zo was. Ik ben er in elk geval zot van.

Geplaatst op

Ochtendlicht

Het zaligste aan de zomer zijn de ochtenden. De wereld is nog niet goed wakker, maar wel al fris en vrolijk, de zon schijnt en er hangt zoiets van verwachting in de lucht. Dat ochtendlicht, dat bevat ongeziene mogelijkheden, die je nooit zult ontdekken onder een loodgrijze zware wolkenlucht.

Deze morgen ging ik eerst de jongens afzetten, en dan pas Merel. Op hun sandalen met een giletje aan huppelden ze naast me, mijn blonde kroost. Het zal misschien aan dat ochtendlicht gelegen hebben, maar hun gezichtjes straalden, de een al meer dan de ander.

Merel liep tussen Wolf en mij in, hield onze handen stevig vast, stapte onverschrokken voort, en keek ondertussen haar ogen uit. Wat een ramuistering! Bontgekleurde kinderen met nog bontere boekentassen, mama’s, papa’s, opa’s, oma’s, auto’s, fietsen, fietskarren, kleine fietsjes met vrolijke vlagjes, fietshelmpjes, fluo hesjes, buggy’s en stepjes, allemaal door elkaar als de eerste de beste verstoorde mierenhoop. Alleen nog een geluk dat mieren niet het lawaai maken van een kinderspeelplaats. Want ook die moest grondig in ogenschouw genomen worden: al die kinderen joelend en spelend door elkaar, met ballen, springtouwen, op en onder en over en achter de speeltuin…

Ons kleine blonde krullenkopje wist niet waar ze eerst moest kijken, struikelde af en toe over haar eigen voetjes, en keek beteuterd toen haar beide broers door het schoolhek verdwenen na een stevige knuffel voor mama en zus, hand in hand en met een klein huppeltje in hun stap.

Ik nam haar op mijn arm zodat ze beter kon kijken  op terugtocht naar de auto, en zette haar af bij de crèche. En toen was het mijn beurt om beteuterd te kijken. Want op haar beurt hing ze haar jasje weg, zette de schoentjes die ik vervangen had door slofjes in het rek, gaf me een laatste knuffel, en verdween zonder omkijken door het hekje. Want ja, er moest wel dringend gespeeld worden.

En mama’s? Da’s voor thuis, wanneer de spannende wereld verkend is voor die dag, en het beloftevolle ochtendlicht plaats heeft geruimd voor het zachte, genadige avondlicht. Want dan moet er geslapen worden, zodat er opnieuw plaats is voor dat ochtendlicht van de volgende dag.