Desigual

Meestal laat ik de verkopen van Vente Exclusive stoïcijns aan mij voorbijgaan. Aan de meeste producten heb ik totaal geen boodschap, ook al worden ze aan minstens 50% van de winkelprijs verkocht.

Alleen Marlies Dekkers vind ik machtig interessant, maar die gaan dan ook altijd bijzonder snel weg.

Vandaag heb ik me helaas toch weer laten gaan: de verkoop van Desigual. Ik vind dat al jaren prachtig, maar ik kon daar sowieso nooit in, want dat is Spaans met superkleine maten, nog erger dan de Italiaanse kleren. Nu ik toch wel wat vermagerd ben, hoop ik dat het wel lukt. Wat me ook altijd tegenhield, was de prijs. Niet echt superduur, maar toch ook niet bepaald goedkoop te noemen.

Ongelofelijk veel keuze had ik niet, wegens de meest aangeboden maat zijnde small en extra-small, maar bij de jassen had ik gelukkig nog wel een 46 ter beschikking. Het was niet de jas die ik het allerliefste zag, maar wel eentje die ik in de winkel ook al bekeken had, en die ik echt wel mooi vond. En dat de prijs van 219 gezakt was naar 109 was de doorslaggevende factor.

desigual

desigual2

En weet je wat het mooie eraan is? Ik kan betalen met PayPal, en daar had ik nu toch wel nog 150 euro staan zeker, van de EbayMummy wedstrijd! Dus in feite heb ik deze jas te danken aan alle mensen die voor mij gestemd hebben destijds. Bedankt allemaal!

Ziekteperikelen

Merel is een paar keer wakker geweest vannacht, maar heeft gelukkig niet meer overgegeven. Vast eten wilde ze niet, deze morgen, maar wel melk. Ze is gelukkig wel speels, zodat ik haar naar de opvang heb gebracht. Gisteren belden ze namelijk dat ze ginder ook wat had overgegeven, maar dat ze verder wel in orde was, dat ze speelde en lachte en zo. Ik ben haar dan maar gaan halen om vier uur, na school, want de week voor de examens nog lessen verliezen, da’s niet alles.

Maar vandaag, net toen ik terug thuis was van een uurtje lesgeven, rond half elf, belde de lagere school dat Wolf serieuze diarree had, dat hij al zes keer naar het toilet was gelopen. Ik vroeg me af of het soms kon zijn van het speciale gezonde schoolontbijt deze morgen, en de secretaresse ging nog even horen in de klas. Tien minuten later belde ze terug: het was wel degelijk meer dan wat teveel gegeten, want hij had net heel zijn bank ondergekotst. Ik ben hem dan maar gaan halen, en heb in allerijl mijn ma opgetrommeld, want ik moest om twaalf uur opnieuw lesgeven, en had eigenlijk wel nog wat werk gepland tussenin. Zij is hem komen halen, en ik kon verder lesgeven.

Om vijf uur ben ik dan maar eerst Wolf op gaan halen, tegen zes uur Kobe, en tegen half zeven Merel die nog niet veel gegeten had, maar niet overgegeven had ook.

Hopelijk morgen iedereen weer beter. Ik moet in elk geval niet lesgeven, maar heb wel nog stapels werk. Laatste week voor de examens, weetuwel.

Lezing.

Donderdagavond, hier in Mariakerke, over de brand in Rome, en hoe je daar iets aan kon doen. De spreker is een begenadigd verteller, het zal dus wel interessant worden.

Meer info hier op Gentblogt (waar anders?)

Beetje moe

Zoals de titel al zegt, ik ben een beetje moe. Gisteren was er dus Merels feestje, en was het nu het iets andere eten, of de vele aandacht, of iets dat zit te broeden?

In elk geval is ze vannacht plots luid beginnen huilen, en toen bleek het omdat ze overgegeven had, heel haar bedje vol. Gelukkig slaapt ze op de plastieken kant van haar matrasje, en was dat dus makkelijk schoon te maken. Haar deken lag gelukkig al niet meer op haar. Bart heeft me wakker geroepen – hij was degene die was gaan kijken – en samen hebben we dat probleempje aangepakt. Bart troostte haar en kleedde haar uit, terwijl ik al een badje liet lopen, en terwijl hij haar zachtjes waste in het warme water, ververste ik haar bedje en bracht verse kleertjes. Hij droogde haar af en kleedde haar opnieuw lekker warm aan, en intussen zaten de vuile spullen al in de wasmachine. Zodat we eigenlijk alledrie ongeveer tegelijkertijd weer in ons bed lagen.

En deze morgen alledrie even moe.

Ugh.

Feestje

Merelstapt

Ook kleine Mereltjes krijgen een verjaardagsfeestje, ook al slapen ze door het meeste heen, en snappen ze toch niet wat er aan de hand is.

Nonkel Jeroen, tante Delphine, Alexander en Marie-Julie kwamen al voor het aperitief, en nonkel Roeland, meter Sarah met de kleine Nand ook. Ik heb dan maar meteen opa en oma ook gevraagd, aangezien het toch hun kinderen waren die zo vroeg kwamen. We zijn eventjes naar nCube (Barts kantoorgebouw) gaan kijken, en toen moesten Roeland en Sarah al door. De rest is stoverij met frietjes blijven eten, en na het eten moesten ook Jeroen en familie al weg (de Sint kwam in Zomergem, vandaar).

Het werd een rustige vroege namiddag, tot rond half vier ook Dirk en Ilse toekwamen, en nonkel Koen en meter Else met Liv. Er werd taart verorberd, Merel keek met grote ogen naar haar kaarsje, en besloot dat een simpel koekje toch lekkerder was dan taart. En ze werd ook algemeen bewonderd toen ze toonde dat ze bijna alleen kan stappen. Bijna.

Het was echt wel een gezellige middag. Alleen ongelofelijk jammer dat Omaly en bompa er niet bij konden zijn. Volgende keer beter, daar reken ik op!

Cupcakes

Of, zoals mijn ma zegt: van die kleine cakejes met een papiertje rond. Ik had Kobe al wekenlang beloofd dat we er gingen maken, en ik had ook al een hele tijd de nodige gekleurde marsepein liggen, een cakemix, en een hoop dinges om die baksels te versieren. Vandaag ben ik bij de buurvrouw haar versierdingen gaan halen (zij heeft andere figuurtjes dan ik), en we zijn eraan begonnen, Kobe en ik. Achttien cakejes waren er (eentje is gesneuveld omdat ze wilden proeven), zeventien zijn er dus versierd, en één grotere chocoladecake ook. Halverwege is Wolf ook komen meedoen. Drie uur heeft het me gekost, van bakken tot afgewerkt, maar ik heb me er echt wel mee geamuseerd. Zelf heb ik er maar een paar versierd, ik heb vooral marsepein uitgerold voor de jongens, zodat zij hun gang konden gaan.

cupcakes1

cupcakes2

Merels taart, naar voorbeeld van haar geboortekaartje,  is niet echt goed gelukt, maar soit, het was het proberen waard. En ze was vooral eigenlijk wel lekker. Volgende keer beter.

Mereltaart

Luisterboeken

Wij zijn hier ten huize gigantische fan geworden van de luisterboeken van Het Geluidshuis. Jaren geleden hadden we er al eentje gekregen – De Wilde Zwanen – maar toen waren de jongens nog wat te klein.

Als we nu langer dan een uur in de auto moeten zitten, komt er elke keer weer zo’n luisterCD op te liggen. De jongens zijn muisstil en vervelen zich niet langer, en de liedjes zingen ze soms dagen later nóg. Want wat zijn die luisterboeken nu? Het zijn bekende sprookjes of verhalen, die opnieuw verteld worden door bekende acteurs. De personages, stemmetjes en vooral de liedjes zijn schitterend gedaan, maar ook voor volwassenen valt er een en ander te rapen, want de dubbele bodems, politieke verwijzingen en woordspelletjes allerhande zijn legio. Wolf vraagt me geregeld waarom ik in de lach schiet, en vaak moet ik hem dan het antwoord schuldig blijven omdat ik het gewoon niet uitgelegd krijg.

Intussen hebben we er toch wel al een aantal gekocht: De Reisgenoot (“Toppie, toppie, deze job is toppie! De satisfactieradius maakt happy in het koppie!”), De Nachtegaal, en Bart kreeg onlangs ook De Bremer Stadsmuzikanten als bedanking voor een lezing. Blijkbaar kan je ze hier tegen betaling ook downloaden, en dat is zo mogelijk nog interessanter. Nochtans hebben de boeken ook wel een meerwaarde: Kobe zit er graag in te bladeren om naar de maffe tekeningen te kijken, en Wolf leest de liedjesteksten erop na.

En nee, ik krijg hier niet voor betaald, ik vind die CD’s gewoon de max!

Weight Watchers

Jawel, ik ben er nog steeds mee bezig, al kan ik niet zeggen dat ik een ijverige dame ben, de laatste weken.

Sinds ik zo ziek was, heb ik niks meer opgeschreven van punten. Mijn rug is nog steeds allesbehalve ok, en dan is de goesting om te ‘diëten’ ook meteen ver te zoeken. Maar gelukkig is de schade enorm beperkt. Door dat ziek zijn was ik drie kilo kwijt. Dat zijn natuurlijk geen definitieve kilo’s: als je terug begint te eten, komen die wel deels terug. Maar toch. Ik ben ook nauwelijks naar de cursus geweest: ziek, andere verplichtingen…

Afgelopen week heb ik dan wel weer echt gefret: het was mijn verjaardag, en ik heb zowel de collega’s als de leerlingen getrakteerd met van die Sinterklaaskoekjes, en als er nu iéts is waar ik niet af kan blijven… En dan nog uit eten geweest en dat soort onzin. Nee, het was eigenlijk geen goede week.

Maar toch was ik meer dan behoorlijk afgevallen, tot mijn grote verwondering. Het enige wat ik kan bedenken, is de pijn: mijn rug doet zodanig pijn, dat ik ’s avonds steevast doodop ben, en dat ik waarschijnlijk ook massa’s energie verbruik.

Als ik nu ook eens weer in gang zou schieten en het programma netjes volgen, dan zouden er echt nog wel wat kilo’s afgaan. Want ik krijg nu al voortdurend massa’s complimentjes, dat ik er zo goed uitzie, dat ik straal… Ik ben ook weer nieuwe kleren moeten gaan kopen. Mijn tshirts en dergelijke zijn doorgaans nog dik in orde, omdat ik van aansluitende modellen hou. Het ziet er alleen een pak beter uit nu :-p Maar mijn broeken, da’s nog wat anders. Ik had al een jeans gekocht en een zwarte broek, maar met drie kinderen is dat soms nogal weinig: één broek in de was, eentje aan, en dan geeft er eentje over of zo. Ik heb dus nog een extra broek gekocht, een donkerpaarse, nog altijd maatje 44 🙂 Ook mijn rokken (niet dat ik er zoveel heb, maar toch) zijn veel te ruim nu. Ik wilde nu wel eens een rokje tot aan de knie, iets wat ik vroeger nooit durfde dragen, en heb een simpel zwart A-lijntje gevonden, en een heel mooi grijs met kant 🙂 Met donkere kousen aan, en mijn korte of lange laarzen ziet dat er blijkbaar best wel ok uit, zo mocht ik horen.

In ieder geval ben ik al enorm blij met mijn nieuwe figuur, en ben ik vastbesloten die kilo’s niet meer terug te krijgen. Aan de voorbije weken te merken, heb ik mijn voedingspatroon toch wel al aangepast, en vliegen de kilo’s er niet meer aan zoals vroeger. Weight Watchers, it’s for life, en dat weet je dan ook wel.

Bon, de cijfers:

(Op vrijdagmorgen, droog aan de haak, identieke omstandigheden; vorige cijfers hier)

28-01-2010: 102,6
09-09-2011: 81,4
16-09: 80,7
23-09: 79,7
30-09: 81
07-10: 80,5
14-10: 80,5
21-10: 78,5
28-10: 78,6
04-11: 79
11-11: 79,5
18-11: 80,1
25-11: 78,9

De officiële gewichten van de donderdagavond om 19.30u op cursus, vlak na mijn eten en met wisselende kleren aan:

28-01-2010: 104,4
09-09-2011: 83,8
16-09: 83,4
23-09: 82,8
30-09: –
07-10: 83,3
14-10: –
21-10: –
28-10: –
04-11: –
11-11: 82,6
18-11: –
25-11: 81,5

22,9 officiële kilo’s. Dat kan tellen.

Brussels Girl Geek Dinner 47

bggd

Toen Clo aankondigde dat er een BGGD kwam om een nieuwe game tablet voor te stellen, zag ik dat meteen zitten. Toen Bart zei dat hij wel mee wilde, vond ik het helemaal ok. Ma werd opgetrommeld als babysit, en Bart en ik trokken naar Mechelen, naar de gebouwen van Telenet, dat zo vriendelijk was ons te voorzien van plaats, drank en voedsel (veronderstel ik toch).

Eerst werd de nieuwe website Roekie voorgesteld. Naar mijn mening toch wel een gat in de markt: een gamesite met besprekingen van spelletjes voor kinderen. Mijn jongens willen een nieuw spelletje voor Sinterklaas, maar waar er massa’s sites bestaan voor hardcore gamers die alle spellen uitgebreid bespreken, is het zoeken naar een naald in een hooiberg om te achterhalen welke spelletjes bijvoorbeeld voor kinderen van vier geschikt zijn. Ze hebben meteen ook een vijftiental pagina’s gekregen in het tijdschrift van Gunk, en Kobe was er meteen wild van.

Ik ben ondertussen eens gaan kijken op de website, en er zitten nogal wat kinderziektes in, alsof het echt niet grondig nagekeken en vooral getest is, en ietsje te snel gelanceerd. Zo werkt de link die bij de wedstrijden automatisch een emailformulier opent, niet echt: hij stuurt je naar inf@roekie.be, en dat blijkt niet te werken. Ook staat er bij verschillende spelletjes ‘Een bespreking kan je hier lezen’ zonder link, of zelfs, zoals bij ‘Phineas en Ferb’ een lege link. Je kan ook niet kiezen welk platform je wil bekijken: het vraagt nogal wat zoekwerk om specifiek de spelletjes voor Xbox of Wii eruit te halen. Wat wél knap is, is dat je meteen kan zoeken naar spelletjes voor jongens of voor meisjes. Een leeftijdsaanduiding per spel was ook mooi geweest, maar da’s uiteraard nogal arbitrair. Eigenlijk is de website voorlopig nog een beetje een gemiste kans, wegens onvolledig en een beetje een puzzel, maar ik kom zeker nog terug om te kijken of er al bijgestuurd is. Graag, zelfs, want het lijkt me bijzonder nuttig.

Daarna kregen we een korte voorstelling van de uDraw, een tekentablet voor Wii, PS3 of Xbox. Eigenlijk was de uitleg zelf bijzonder kort: we kregen vooral een filmpje te zien met de mogelijkheden van de uDraw, en er stonden rondomrond een aantal uDraws opgesteld op diverse systemen  en spelletjes, zodat we ze zelf konden uittesten. Ik heb het ook even geprobeerd, en ik vind het wel wijs. Het is wat wennen en wat uitproberen, maar je kan er wel veel mee doen. Vooral de Pictionary lijkt me leuk, omdat dat nog altijd het leukst is als je het kan spelen waar iedereen vlot de tekening kan zien, zoals bij een schoolbord. Dat hebben we tot nader order nog niet in de huiskamer staan, maar een tvscherm wel 🙂

Tot onze grote verbazing kregen we allemaal een uDraw mee naar huis! Ik weet meteen wat de Sint brengt dit jaar :-p Eigenlijk vind ik het jammer dat ik dus nog even moet wachten om ermee te prutsen.

BGGD47

De goodie bag was sowieso niet mis: bovenvermelde uDraw dus, met een klein magneetje (dat al ontdekt is door Kobe, die denkt dat de Sint het gebracht heeft als hint) en een 2G USB stick.
Duracell ging een vijftalvan zijn nieuwe USB chargers weggeven, maar Clo had dat misbegrepen, en had al aangekondigd dat we elk eentje gingen krijgen. Duracell toonde zijn groot hart, en zorgde dan maar voor vijftig exemplaren! Ideaal voor als je een dag op stap bent, en vreest dat je telefoon/iPod/fototoestel, of wat je ook maar met een USB (standaard, mini of micro) kan opladen, niet genoeg juice zal hebben. Het ding zelf is plat en lichtgewicht, maar kan helaas niet opgeladen worden via een stopcontact, alleen via de USBpoort van een gewone computer. Gelukkig heb ik hier een stopcontactding voor de iPhone, zodat hij wel probleemloos in een stopcontact kan. De batterij zou genoeg opleveren om een smartphone drie extra uur spreektijd te geven, niet mis. Mooi cadeautje 🙂

Verder zat er ook nog een cadeautje van Pixum in: ze geven ons elk een voucher voor een A4 wandkalender in een design naar keuze, met eigen foto’s uiteraard. Dat zal voor in de vakantie zijn, het is ietsje te druk momenteel met de aankomende examens.

Al bij al was het een aangename, zij het korte BGGD. Bart en ik zijn dan maar nog uitgebreid gaan genieten van respectievelijk wijn, koffie en advocaat in Het Oeverloze Eiland, dat blijkbaar overgenomen is en zijn vroegere hoge standaard heeft herwonnen.

Bedankt, Telenet, uDraw, Roekie, Duracell en Pixum! En uiteraard ook Clo!

40.

Jawel, ook veertig, maar deze keer gaat het over mezelf.

Heb ik het er lastig mee? Hmm, ergens wel: ik behoor nu officieel tot de middelbare leeftijd, terwijl ik zelf nog vaak het gevoel heb van: “Kijk mama, zonder handen!” Ik betwijfel eerlijk gezegd of dat gevoel ooit weg zal gaan, ik voel me vaak nog jong en onervaren. Aan de andere kant zou ik niet opnieuw 18 willen zijn. Qua lijf wel, ja, maar niet qua geest. Ik heb ervaring, ik heb (een beetje) levenswijsheid, en ik heb eindelijk ook innerlijke rust. Ik ken mijn sterktes en mijn zwaktes en heb daar ook mee leren leven. En ik heb me al lang neergelegd bij het feit dat er dingen zijn die ik nooit in mijn leven zal gedaan hebben, ook al had ik dat wel gewild. Tsja. Life happens.

Maar de slotsom van veertig jaar is toch de volgende: ik ben een verdomde gelukzak! Ik heb een prachtig leven, en ik besef dat maar al te goed.

Ik heb een ongelofelijke man, met wie ik elk moment opnieuw zou trouwen. Die mij aanvaardt voor wie ik ben, bij wie ik mezelf kan zijn, en in wiens armen ik thuis ben, waar we ons ook bevinden. Dank je, liefje.

Ik heb drie prachtige, gezonde, gelukkige kinderen. Verstandig, lief, beleefd, spitsvondig, en zelfs ook mooi, al kan dat wel mijn moederhart zijn dat spreekt. Maar toch.

Ik heb een job die ik nog steeds ongelofelijk graag doe. Ja, er zijn momenten dat ik me naar school moet slepen, maar dat heeft iedereen wel eens, zeker? En er zijn dingen die ik liever doe dan administratie en examens verbeteren, maar alla. Als oudleerlingen me nog steeds met warmte begroeten, en zeggen dat ik een van de leraars ben die ze nooit zullen vergeten, zal ik het nog wel niet zo slecht doen, zeker? Of als mijn zesdes samenleggen, en in het laatste uur van de dag mijn bord voltekenen, ‘Celebration’ van Kool and the Gang opzetten, en zorgen voor chocomousse, yoghurt, petit Gervais en brikpakjes fruitsap (omdat ze weten dat ik blikjes nooit zou toelaten), dan is dat wel ok zeker? Vooral als we daarna zonder morren Tacitus vertalen :-p

Ik heb een zalig huis, waar ik dolgraag in woon. Ik prijs mezelf daar ook vaak gelukkig om: ruim, veel licht, gezellig, en vooral een thuis voor ons gezin. Ja, het is nog voor verbetering vatbaar (maar dat komt er binnen afzienbare tijd wel aan) en er ligt nogal wat rommel, maar bon, perfectie is een utopie, nietwaar?

Ik heb een fijne familie en goede vrienden. Ik heb mijn ouders, schoonouders en zelfs mijn beide grootmoeders nog steeds, en daar ben ik dankbaar om. Ik zie die mensen graag, en ik zou ze graag nog ongelofelijk lang om me heen hebben. Ik weet dat dat onrealistisch is, helaas, maar toch. Ik kan maar hopen.

Dus, heb ik het moeilijk met veertig worden? Ergens wel, omdat ik zal moeten leren loslaten. Maar ik ben een gelukkig mens, en die voorbije jaren kan niemand me nog afpakken.