Sprekersgeschenk

Ik heb het er al eerder over gehad: voor ons (i.e. Bart en ik) is een fles wijn of champagne géén goed cadeau als bedanking voor een lezing of een gastles.

Ook dit jaar heeft Bart opnieuw een gastles gegeven aan de Katholieke Hogeschool Leuven, en opnieuw hebben die mensen er serieus veel werk en moeite ingestoken. Vorig jaar hadden ze ons een prachtig pakket gemalen koffie gegeven, met een boek voor de kinderen en nog een paar dingetjes. Ik heb het er dan ook uitgebreid over gehad hier op mijn blog.

De koffie heeft enorm gesmaakt, alleen had ik op een bepaald moment opgemerkt op twitter dat ik het jammer vond dat het gemalen koffie was, omdat wij nu eenmaal een machine hebben die zelf zijn bonen maalt. En dus hadden ze dit jaar een mailtje gestuurd met de vraag welke koffie we het liefst hadden. Ik vond dat bijzonder attent!

koffie1

Donderdagavond is Bart dan thuisgekomen met een mooi cadeau: zes pakken speciale koffiebonen, een paar chocolaatjes, en een potje confituur met koffie (nog niet geproefd). Er zat ook nog een cadeautje bij voor de kinderen: het allernieuwste Heerlijk Hoorspel, de Bremer Stadsmuzikanten. De kinderen zijn dol op die hoorspelen, en deze hadden we nog niet, dus ideaal!

koffie2

Voor mij persoonlijk was er maar één nadeel aan: nu het koffiebonen zijn in plaats van gemalen koffie, kan Bart ze ook gebruiken op kantoor, en heeft hij de zakken mee naar daar! Pech voor mij, maar uiteindelijk is het toch de bedanking voor zijn les, en niet de mijne. Maar toch… Snif!

Ook dat nog…

Nu ben ik ook nog serieus door mijn rug gegaan, acute hernia.

Gisterenavond was Merel namelijk heel even vergeten dat ze nog niet zonder steun kon stappen, en is ze voorover gedonderd, met haar tandjes door haar lip. Alles zat onder het bloed, en zij maar krijsen. Mijn ma, die er gelukkig bij was, kon haar niet stil krijgen, en ik voelde me eventjes haalbaar, dus ging ik ze wel even in haar bedje leggen. En op het moment dat ik me dus voorover buig om haar neer te leggen, voel ik het kraken in mijn rug. Opnieuw mijn hernia dus die opspeelt, wellicht omdat mijn spieren al lastig deden omwille van die buikgriep. Dat had ik nog net nodig. En het stomste is dat mijn ma dus gewoon naast mij stond, en ik dat dus helemaal niet had hoeven doen.

Het is wel serieus deze keer: ik heb totaal geen kracht meer in mijn benen, en geraak zelfs met mijn krukken nog nauwelijks vooruit. Hmpf. En naar een osteopaat gaan zit er voorlopig nog even niet in, want met die buikgriep sta ik sowieso nog te zwieren op mijn benen, en durf ik het huis niet uit omwille van de buikkrampen.

Joy oh joy…

Nog steeds ziek

Ik heb zelfs van ellende mijn ma opgetrommeld om voor de kinderen te zorgen, zo slecht gaat het momenteel. Ma had zich sowieso voorzien op een avondje babysitten, omdat ik eigenlijk naar een speciale avond van Prima Donna moest, en ik keek daar enorm naar uit. En eigenlijk had ik generale repetitie vandaag voor de cultuuravond morgen, maar helaas.

Ik heb zelfs de dokter laten komen, omdat mijn onderrug zo pijn doet, en ik bang was dat het mijn nieren zouden zijn, maar blijkbaar is de virusinfectie zodanig zwaar, dat al mijn spieren pijn doen, vandaar. De dokter heeft mij meteen ook morgen nog thuisgezet, omdat ik momenteel besmettelijk ben.

Meh. Niet alleen moet ik mijn collega’s van de cultuurcel in de kou laten staan wat de geluidstechniek betreft, ik kan zelfs niet eens zelf naar de voorstelling gaan, en ik wilde Uberdope en Senne Guns, allebei oudleerlingen, eigenlijk toch echt wel eens zien.

Gelukkig voelt Wolf zich intussen wel wat beter: hij is vandaag toch naar school gegaan. Toch nog iets.

Buikgriep

Het zal hier wellicht wat stil zijn de komende dagen: ik heb buikgriep. En serieus ook. Meh.

Bijzonder slechte timing: die cultuuravond vrijdag, de punten die zondag moeten binnen zijn, dat soort dingen.

Daarstraks is de chauffagehersteller langsgekomen, en die mens trok nogal ogen, toen ik plots richting een emmer spurtte, en uitgebreid overgaf. En hij begreep meteen waarom ik nogal wankel op mijn benen sta.

Hopelijk is het snel voorbij. Blah.

Druk…

Wolf is ziek.

Op zich is dat niet echt bijzonder, dat gebeurt wel vaker. Zondagavond had hij, in het terugkeren van bij Omaly en Bompa, moeten overgeven in de auto. Ook dat gebeurt wel vaker. Gisteren was hij dan toch naar school gegaan, maar ze belden al snel dat ik hem moest halen, dat het niet meer ging.

Deze morgen heb ik hem dan bij mijn ouders afgezet, want het ging duidelijk nog niet erg goed. Hij heeft daar vooral veel geslapen, en nauwelijks gegeten.

Rond zes uur – ik had nog repetitie met een aantal collega’s en leerlingen voor een cultuuravond nu vrijdag – ben ik dan snelsnel Kobe gaan ophalen in de opvang en daarna Wolf gaan afhalen. En dan naar huis, hen eten geven en in bed steken. Bart had gelukkig Merel opgehaald intussen.

Maar ik ben moe. En door en door koud. En ik krijg het allemaal niet meer helder in mijn hoofd: er zijn zodanig veel dingen waar ik aan moet denken, die ik niet mag vergeten, die nog moeten geregeld worden, dat het soms een beetje te veel wordt.

Ik denk dat ik direct eens een lange stoomdouche ga nemen. Om op te warmen, en misschien iet of wat meer helderheid in mijn hoofd te krijgen.

Duim met mij dat ik niks vitaals vergeet de komende dagen. Ugh.

Schaduwspel

Ik zit hier niet op mijn gemak vandaag. Echt niet.

Mijn bureau kijkt uit over een heel klein tuintje achteraan het huis, en verder op een grote gevel van de buren. Er is dus nooit beweging, tenzij wat vogeltjes die over het dak van het tuinhuis wippen of in de struiken hier aan het spelen zijn. En ik kan dus ongestoord en geconcentreerd werken.

Vandaag dus niet. Want bij de buren zijn ze het dak aan het herstellen/herleggen/whatever, en hun schaduwen worden door de felle zon geprojecteerd op de bewuste gevel van de andere buren. Ik zie voortdurend beweging, en vanuit mijn ooghoeken lijkt het soms wel of er iemand naast mij staat. Ik vind het, eerlijk gezegd, gewoon griezelig, zo’n schaduwspel.

schaduw1

schaduw2

Ze voorspellen voor straks bewolking. Voor één keer ga ik dat niet erg vinden.

Vader en dochter

En omdat ik nu wel terug ben van – een overigens zeer fijn en geslaagd – weekend maar hondemoe ben, nog maar eens een gewoon fotootje. Van mijn twee lievelingen.

vaderdochter

Spelen

Omdat ik op weekend ben, dan maar een paar fotootjes intussen, van de drie kinderen zoals ze woensdag zaten te spelen. Zalig toch?

spelen1

spelen2

Tandarts

Ik ben daar dus geen held in, he. Tandarts, nee bedankt. Is het nu omdat mijn eigen ma tandarts is, en zij vond dat ik maar niet kleinzerig moest zijn? Dat zij altijd uitvoerige gesprekken begon op het moment dat ik daar dan hulpeloos met mijn mond vol watten lag en enkel nog onbestemde keelklanken kon uitbrengen? Ik weet het niet.

Ik weet alleen dat ik altijd met een klein hartje naar de tandarts ga. Deze keer was ik er trouwens zeker van dat ik een gaatje ging hebben, want een bepaalde tand was vrij gevoelig, en ik voelde een oneffenheid met mijn tong. En jawel, een enthousiast gat.

Hmm. Gelukkig is mijn nieuwe tandartse hier op Wondelgem – mijn ma is met pensioen en heeft niet meer alle materiaal – het soort dat ik graag heb: to the point, zakelijk, en zonder blabla. Snel en efficiënt.

En zo stond ik een half uur later opnieuw buiten, met een netjes opgevulde tand en een slapende kaak, zonder een greintje pijn. En was mijn gigantisch slechte humeur meteen ook opgeklaard.