Center Parcs

En we zijn weer weg naar Center Parcs voor vijf dagen. Center Parcs de Kempervennen in Nederland deze keer. Waarom kiezen we voor een dergelijke vakantie? Wel, het is anderhalf uur rijden, niet eens zo ver als naar de Ardennen. En met drie wagenzieke kinderen kan je zoiets wel appreciëren.

In het huisje is alles voorzien, en de kinderkamers zitten netjes apart, zodat Bart en ik ’s avonds gewoon in de woonkamer kunnen zitten en lezen of tv kijken of zo. Rondomrond heb je bos en natuur, en die huisjes zijn ongelofelijk slim ingepland, zodat je nooit het gevoel hebt dat je op elkaars lip zit, ook al is dat eigenlijk wel zo. En op loopafstand is er het supermarktje. De prijzen zijn niet min, maar het is dan ook zó handig…

En dan is er het centrum: de enorme tropische zwembadvoorziening is natuurlijk dé trekpleister: glijbanen, zwembaden, peuterbadjes, speeldinges, een wildwaterbaan, buitenbad… De jongens zijn na een goed uur wel telkens steendood van al dat rondcrossen, dat wel. Maar er is ook wel meer: een speelhal, speeltuinen, wandelpaden, fietsverhuur, kinderboerderij, minigolf, squash, sauna… Het enige jammere is dat je voor al die extra’s moet bijbetalen (het zwembad niet natuurlijk), en dat ze stevig doorrekenen.

Maar met (kleine) kinderen is het ideaal: alles is te voet, alles is op hen ingesteld, en een van ons beiden kan bij Merel blijven als die moet slapen.

Het enige jammere is de prijs. Tsja. Maar voor drie blije kinderen en twee ontspannen ouders betalen we dat graag.

Flan, met of zonder peren.

Ik heb het recept ooit al eens gepost, een jaar of twee geleden, maar nu mét foto’s. Ha ja, want daar zat u uiteraard op te wachten, nee? Je kan het recept ook maken zonder de peren, maar het is net iets lekkerder mét.

Voor vier personen (of minder, zoals nogal vaak bij ons het geval is)
Bereidingstijd: minder dan 10 minuten (+ 50 minuten oven)

flan1

* 2 peren
* een kluitje boter
* 2 dl room
* 2,5 dl melk
* 4 eieren
* 125 gr suiker

Verwarm de oven voor op 130°. Meng de melk en de suiker, en breng aan de kook. Pas op, zodra ze het kookpunt bereikt, heb je ongeveer 5 seconden voor ze overkookt! Zet daarna even opzij en laat rusten.
Schil de peren en snijd ze in fijne plakjes. Schik in een geboterde ovenschotel.

flan2

Klop de eieren goed los, voeg er de room bij, en giet er al roerend de warme melk over. Ononderbroken blijven roeren tot alle melk erbij is, of het hele boeltje schift! Giet de bereiding zachtjes over de peren, en zet de schotel in de oven.

flan3

flan4

Laat 50 minuten bakken, haal de flan uit de oven en laat (eventueel) afkoelen. Dien warm of koud op, met of zonder caramelsaus!

flan5

Smakelijk!

Marlies (de kenners weten waarom)

Ik denk dat ik het gisteren een beetje overdaan heb: mijn rug is terug naar de toestand van vrijdagvoormiddag, mijn bekken zit weer vast. En die mens is net met vakantie, ik kan pas over tien dagen terug. Meh.

Marlies1

Maar dat heeft me niet tegengehouden om iets aan de acute behanood te doen: ik ben toch maar naar het Vijgeblad getrokken. En meteen werd me weer duidelijk welke meerwaarde een echte lingeriewinkel heeft. Ja, Marlies Dekkers is duur, en je kan die dingen veel goedkoper op het internet vinden, maar…

Ik kwam binnen, vertelde dat ik 24 kilo kwijt was en net gestopt was met borstvoeding, en dat ik dus van een 100D naar een 95C was gegaan. En dat ik een van die paarse van de nieuwe collectie van Marlies Dekkers wilde.

De winkeldame trok een wenkbrauw op, nam een 95C uit het rek, en uit mijn ooghoeken zag ik dat ze nog een exemplaar meenam. Ik trok die 95C aan, en die zat goed. Dacht ik. Want zij keek een halve seconde, en overhandigde me een andere maat. “Probeer deze 90D eens?” Nu trok ik een wenkbrauw op, maar bon, ieder zijn expertise, dus ik deed braafjes wat ze vroeg.
En jawel, deze zat als gegoten. Tiens. Ik vroeg haar waar de verschillen zaten, en dat bleek de steun in de rug te zijn en de plaatsing van de beugels. Toen ik opmerkte dat mijn zwarte Marlies van 95C toch ook goed zat, wees ze me fijntjes op een paar tekortkomingen. En stond ik beteuterd te kijken, want ja, ze had gelijk.

Dus nee, geen Marlies Dekkers meer voor me via Vente Exclusive. Tenzij ik het model in kwestie op voorhand heb gepast in de winkel, en zeker ben van de maat.

Marlies2

Trouwens, in de winkel koop je niet zomaar een Marlies, je krijgt er een ganse ‘ervaring’ bij: een CDtje met de muziek van haar vriend waarop zij haar collectie heeft gebaseerd, een prachtig voile zakje, een stevige kartonnen zak, een paar kaartjes, en een kapstokje met leer.

marlies3

Ik was 114 euro kwijt. Maar ik vind het wel een prachtige beha. Totaal mijn kleur.

Verbetering

Vandaag is er gelukkig wél verbetering!

Deze voormiddag lesgegeven, dan even thuis neergelegen, en dan naar de osteopaat. Die mijn bekken gekraakt heeft, waardoor ik plots weer recht kon staan. En de pijn weg was! Yay voor osteopaten!

Van pure blijdschap ben ik aansluitend richting kapper gereden (mijn haar is kort, en ik vind het niet echt mooi deze keer. Bof, het groeit wel terug.) die gelukkig net tijd had, nog even bij een vriendin binnengesprongen die ik in tijden niet had gezien, en dan even langs Barts kantoor om de vooruitgang in de verbouwingen te zien. Dan de kinderen gehaald. Nog even naar de Brico om een nieuwe bureaulamp en bestelde vuurtjes, naar de bakker, Merel opgehaald, iedereen van eten voorzien, en dan achter mijn PC, om hier te bloggen.

Yup, blij om terug een rug te hebben die naam waardig!

Op de tanden bijten

Maar niet echt letterlijk, vandaag.

Ik ben deze voormiddag voor het eerst in een week gaan lesgeven, en ik heb verdomd hard op mijn tanden moeten bijten bij momenten: de rug deed gemeen zeer. Maar bon, mijn lessen waren toch goed :-p

Ik heb nog snel gegeten op school, ben dan even gaan liggen thuis, en stond om 14.00u bij de tandarts. Alweer. Twee weken geleden was er namelijk een vulling uit een tand gedonderd, een oude vulling uit de tand waar ze aan gewerkt had. Ik had vorige week donderdag al een afspraak, maar toen was ik veel te mottig en slecht om uit mijn kot te komen. En nu had ik geluk dat er net iemand had afgebeld.

Bon, ze heeft de tand vakkundig opgevuld, en meteen ook de kies ernaast, die blijkbaar ook een gat had dat ze nog niet had kunnen zien. Ze stekte er nochtans compleet door, toen ze aan de zijkant van die tand kwam. Ze heeft drie spuiten gegeven, waardoor zelfs mijn neus en mijn oogkas verdoofd waren. Fijn hoor!
Thuis heb ik een dikke twee uur geslapen, wellicht vermoeidheid van de pijn van mijn rug.

Morgen mag ik terug naar de osteopaat. Het zal nodig zijn.

Behaperikelen

Daarstraks was ik in een serieuze paniek. Jawel.

Ik heb namelijk twee weken geleden, op negen oktober – de dag dat Merel elf maanden werd – voor het laatst de borst gegeven. Mijn boezem heeft een goeie week nodig gehad om zich aan te passen (ik droeg dus nog steeds zeer rekbare en flexibele voedingsbeha’s), en toen werd ik ziek, en kon het begrip beha me gestolen worden.

Tot vandaag.

Ik voelde me goed genoeg om me weer deftig aan te kleden, weliswaar met wat moeite door mijn fijne rug, maar bon. Voedingsbeha’s waren niet langer nodig, en met veel genoegen haalde ik mijn favoriete Marlies Dekkers uit de schuif.

Ramp! Kalamiteit! Ontzetting!

Hij was me heelder schuiven te groot! Ik kon per cup nog twee kipfilets bijsteken, met gemak! Wie weet zelfs een flinke biefstuk! Argwanend keek ik eens onderzoekend naar beneden, en jawel, mijn pronte boezem had plaats gemaakt voor verlepte theezakjes… Een licht gevoel van paniek bekroop me.

Ik trok de beha weer uit, en nam een ander exemplaar. Idem. Bij nummer drie was er zelfs plaats voor een halve slagerswinkel. De paniek werd iets prominenter. Marlies Dekkers’ andere exemplaren, eveneens in 100D, leden allemaal aan hetzelfde euvel.

NEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!

De paniek was nu een uit de kluiten gewassen exemplaar. Ik ging in een reserveschuif gaan graaien, waar nog oude beha’s lagen van een onbestemd merk, maar ook deze lachten me vierkant uit.

Oh wacht! Had ik daar niet ooit eens op Vente Exclusive een miskoop gedaan in een te kleine maat? Een mooie zwarte Marlies Dekkers die ik alleen maar aangedaan had op Wolfs communie, omdat mijn kleedje niks anders verdroeg? Ik begon te zoeken. Niks in de badkamer. Niks in mijn slaapkamer. Niks in Merels kamer waar ook nog een aantal kleren van mij hing. Help. Ik ging – zo goed zo kwaad als het ging – zelfs op mijn knieën zitten in de badkamer om achter de schuiven te voelen, maar helaas.

Met tranen in de ogen trok ik een oude beha aan die nog niet te erg gaapte, met een verhullend tshirt boven, maar het had echt geen zicht. Ellendig en miserabel slofte ik de trap af. En toen viel mijn euro dat die beha aan de kapstok van het kleedje hing. Ik terug naar boven, en jawel, die 95C paste me perfect! Oef!

Paniek bedwongen.

Nu heb ik wel maar één beha meer die me past, maar bon. Daar valt wel een mouw aan te passen.

Nog eentje thuis

Wolf was vandaag nog thuis, Merel was naar de crèche. Tot die daarstraks belde dat ze alle kleintjes met diarree naar huis stuurden, omdat ze ook daar elkaar volop aan het besmetten waren. En dat Merel er weer erg van had. Ik ben dus Merel gaan halen, en heb meteen toch maar de dokter gebeld.

Ik ging die gisteren eigenlijk al laten komen omdat de opvang zei dat ze zo diarree had, maar ze was zodanig moe dat ik haar in bed heb gestoken, en de dokter heb afgebeld. Die ging dan deze voormiddag langskomen. Maar deze morgen, na haar ontbijt, had Merel een mooi vast kakje gedaan in haar pamper. Probleem voorbij, dacht ik zo, en dus dokter nog maar eens afgebeld.

Daarstraks is ze dan toch langsgeweest, maar ze kon niks vinden: Merel was vrolijk, alert, en er was niks abnormaals te horen aan haar buikje. Bizar. In elk geval heb ik een briefje dat ze morgen wél weer naar de crèche kan. Want Wolf, daar kan ik wel voor zorgen, maar met die kapotte rug van me (nee, de osteopaat heeft blijkbaar niet geholpen) kan ik Merel amper tillen.

Zucht.

Ne mens wordt daar zo moedeloos van…

Nog meer zieken

Allez hup, nu heeft de lagere school weer gebeld dat Wolf nog maar eens ziek is: hij heeft overgegeven, en voelt zich allesbehalve.

Ik ben hem dan maar gaan halen, op mijn krukken. Al een chance dat het lukt om met de auto te rijden. En Merel heeft eigenlijk ook diarree, maar voelt zich verder precies nog te doen.

We blijven elkaar hier maar besmetten. Ugh. Alleen Kobe fietst er overal vrolijk door.

Osteopaat

Het heeft lang genoeg geduurd met die rug van me, vond ik. Ik heb dus rondgevraagd naar een osteopaat, want mijn eigen rugspecialist woont in Kanegem (bij Tielt), en zo lang kan ik niet in de auto zitten. De meesten hadden absoluut geen tijd, maar eentje in de Voskenslaan, me aangeraden door een vriendin, had net iemand die afgebeld had, en had dus een gaatje deze namiddag.

Hij heeft drie wervels op hun plaats gezet, onder luid gekraak. Hij vond me een van de ergste gevallen die hij al gezien had, vooral door het feit dat ik totaal geen kracht in mijn benen had.

Ik ben benieuwd. Normaal gezien zou ik in de loop van de dag het verschil moeten beginnen voelen, en zou de pijn langzaam moeten wegebben. Nu protesteren mijn spieren nog luidkeels, en doet het nog steeds even zeer.

Oh man, ik hoop dat het snel helpt!