Tsja, als u die zou willen zien, dan moet u gaan kijken op Gentblogt. Want daar heb ik een gans artikel en al geschreven daarover, met iets neutralere, maar vooral ook veelzeggender foto’s.
Hier dus. Hup!
Batastrand
Ik ben al de hele dag aan het opruimen: speelgoed. En dan vooral de gigantische hoop speelgoed die in een kartonnen doos onder de boekenkast staat, en waar alles kriskras lukraak in gekegeld wordt. Ik heb er al drie zakken rommel uitgehaald, en een massa dingen die gesorteerd moeten worden. En ik DOE DAT DUS NIET GRAAG HE!
En daarom, omdat het weer beter begon te worden, ben ik in de namiddag met de drie kinderen een kijkje gaan nemen op Batastrand. Ik zal nog wel een volledig verslag schrijven voor Gentblogt, maar hier alvast een paar fotootjes van de jongens. Erg lang zijn we overigens niet gebleven, want Merel werd moe. Maar toch: het heeft deugd gedaan 🙂
Verschoten
Ik ben me deze morgen doodverschoten, en ik was er echt niet goed van. En eigenlijk voel ik me nog steeds wat schuldig, ook al weet ik dat dat elke moeder wel eens overkomt. Maar toch. Bij een derde zou je beter moeten weten, nee?
Merel is deze morgen namelijk van de luiertafel in de badkamer gedonderd. Kopje eerst. Boenk.
Ik had haar aangekleed, en ze zat netjes rechtop te spelen met iets. Ik wilde haar pyamaatje en slaapzak weghangen, en terwijl ik me terug omdraai, zie ik haar nog net voorover duikelen. Geloof me, op zo’n moment zie je dat dus Ă©cht in slow motion he! Ik heb nog een snoekduik geprobeerd, maar ik was net te laat. Gelukkig ligt er kurk op de grond, en begon ze onmiddellijk te krijsen en te brullen, maar ik voelde me een archislechte moeder. Ik heb ze vrij snel kunnen sussen, maar ik mocht echt niet aan de zijkant van haar hoofdje komen. Eten was geen probleem, nog die chance. Een half uurtje later heb ik haar dan in bed gelegd, maar niet op haar gewone zijde, want dat wilde ze niet, dat was wellicht op haar buil. Ik ben ook regelmatig eens gaan kijken, maar ze sliep doodnormaal.
Mja.
Stom. Stom stom stom. Daarvoor moet ge al aan uw derde kind toe zijn en al…
De GVR
(Artikel geschreven voor en gepubliceerd op Gentblogt)
Als u de boeken van Roald Dahl hebt gelezen, dan weet u meteen dat dit letterwoord staat voor de Grote Vriendelijke Reus. (En als u dat niet weet: u moest al in de bibliotheek staan!) De GVR is immers de enige in Reuzenland die geen mensbaksels opsmikkelt, in tegenstelling tot de Bloedbottelaar, de Bottenkraker of de Vleeslapeter. Integendeel, hij blaast die kleine mensbaksels zoetietige dromen in, natatuurlijk! En als Sofie hem per ongeluk ziet, kan hij niet anders dan haar meenemen naar zijn grot. Daar besluiten ze samen komaf te maken met die bloeddorstige reuzen, en roepen daarvoor zelfs de hulp van de koningin en het leger in.
[+]
Tot zover, ongeveer, het verhaal dat Theater Uitgezonderd deze Gentse Feesten verschillende keren bracht in de Toren van Babel. Gentblogt had het al eerder gezien en goed bevonden, en daarom wilde ik met de kinderen toch ook een kijkje gaan nemen. Het bleek zelfs een goede zet, gezien het regenweer.
Het decor was knap opgevat, met multifunctionele ramen met gordijnen voor, een tafel, en achteraan een verhoog. Veel meer was er niet, en was ook niet nodig: je zat meteen midden in de sfeer.
Het hele verhaal werd trouwens gebracht door drie acteurs, die elk wel meer dan één rol voor hun rekening namen, en waarbij het verschil meisje-reus knap werd uitgespeeld door het gebruik van een popje. Mooi gedaan, want het originele stuk is eigenlijk bedoeld voor acht acteurs, als ik me niet vergis. Alleen vond ik het wat jammer dat de slechte reuzen niet zo heel erg overtuigend overkwamen, wat ook bleek door het feit dat mijn nog-net-geen-vierjarige eigenlijk niet bang bleek te zijn. Het kromme taalgebruik van de reus vonden ze dan wel weer heerlijk, net zoals de verschillende absurditeiten die in het verhaal zitten. Trouwens, aangezien het publiek meestal voor ongeveer de helft uit volwassen bestaat, is ook aan hen gedacht: er zitten verschillende fijne verwijzingen in naar de actualiteit, het koningshuis, taalspelletjes…
Mijn kinderen waren in elk geval enthousiast, en zelf vond ik het ook wel de moeite waard: ik heb me ook als volwassene geen moment verveeld, integendeel. En snoskommers en vooral de flitspoppers zitten ondertussen in het vocabularium hier ten huize.
De GVR speelt niet meer op de feesten, maar op de website van Theater Uitgezonderd kan u nakijken waar ten lande het stuk wél nog gespeeld wordt.
De GVR en andere Gentse Feesten
Omdat ik de regisseur nog ken van vroeger, en al goeie ervaringen had met eerdere voorstellingen, had ik vandaag ook een toneel geregeld voor de kinderen: Roald Dahl’s GVR (Grote Vriendelijke Reus). Ik was destijds verzot op dat boek, en wilde het dus wel zien. Eigenlijk mooi meegenomen, in dit rotweer. Al viel het vandaag al bij al wel mee: we hadden geen risico genomen en waren dus alweer uitgerust met laarzen, regenjassen en paraplu’s. Een vriendin van me uit Antwerpen was er ook met haar dochtertje, en die hadden sandaaltjes aan. Achteraf geen goed idee, zo bleek :-p
Bon, wij dus tegen half drie naar de Bargiekaai, genoten van de voorstelling, en dan de bus genomen naar het centrum. Daar moeten vaststellen dat ik geen halve euro meer op zak had, en dus op zoek gegaan naar een automaat die niet leeg was. We zijn van de Korenmarkt naar de Mageleinstraat geslenterd (waar ik snelsnel een tuniek heb gekocht), en dan verder tot aan de Zonnestraat, waar we dus geld hebben gevonden. Ik had de kinderen een ijsje beloofd, en dat was de Australian Ice Cream in de Veldstraat, voor mij nog steeds een van de beste. Wolf slaagde erin om bij de eerste lik zijn koek te breken en zijn ijsje dus tegen de grond te zien gaan, maar hij kreeg zonder te betalen een nieuw. Chic, van die mensen, echt waar.
We hebben rustig ons ijsje opgegeten op het trapje aan de overkant van de straat, hebben nog even met Nonkel Dirk en Ilse staan babbelen, en zorgden dat we tegen 17.00u op de Korenmarkt geposteerd waren voor een voorstelling van MiramirO, het straattheaterfestival. De clown Gregor Wollny (bespreking op Gentblogt) stond op het programma, en hoewel het zeker niet het beste was dat ik al gezien heb, was het best vermakelijk. Zeker toen Kobe moest meedoen: voor een lekstok is dat kind tot alles bereid, ook door hoepels van clowns springen :-p
Helaas begon het halverwege de voorstelling te druppelen, en gelukkig was het net gedaan toen het effectief begon te gieten. Mijn vriendin en haar dochtertje spoedden zich naar hun auto (en waren doorweekt, vertelden ze later), mijn jongens hadden precies nog niet veel zin om naar huis te gaan. Toch zijn we via de kraampjesmarkt (alternatieve kleren, hippietoestanden, en een heuse theetent waar een verdacht geurtje ging) onder de Sint-Michielsbrug terug naar de bus gewandeld, en heb ik nog een knalpaarse hippiebroek gescoord waar ik zeer tevreden mee ben. Pas tegen kwart voor zeven waren we weer thuis, met twee doodvermoeide maar tevreden jongens 🙂
Ik ben de dag geëindigd met een lang heet bad, en dat deed deugd, na al die regen. Rotweer!
Bloeier
De hibiscus in mijn keuken probeert precies het slechte weer buiten te compenseren. De plant is op zich niet mooi, maar wat een bloemen!
Ikea en zo.
Merel is ziek, echt wel: ze heeft al een paar dagen koorts, en ook al eet en speelt ze bij momenten zeer goed, op andere momenten is ze dan weer heel erg hangerig en huilerig. Niet zo leuk, en zeker geen goed idee dan om haar mee te nemen naar de Gentse Feesten en zo.
Vandaag was Bart thuis. Ik had hem eigenlijk gevraagd de hele week vakantie te nemen, en ik heb vandaag gekregen (en morgen is ook een verlofdag, natuurlijk). Hij vindt het dan niet erg om niet mee te gaan en thuis te blijven bij zijn dochtertje, zo heeft hij bij momenten het huis ook al eens voor zich alleen, en kan hij eventueel toch nog wat werken.
Bon, tegen half twaalf ben ik met de jongens richting Ikea getrokken: eerst daar eten, en dan mogen ze in de opvang spelen, wat ze gigantisch graag doen. Zelfs het aanschuiven in de rij voor het restaurant vinden ze helemaal niet erg: dat zegt genoeg over hoe leuk ze het wel vinden.
Ik moest namelijk Kobes verjaardagscadeautje gaan halen: vorig jaar had hij een prachtig houten keukentje zien staan, en hij is daar blijven over spreken. Ik ben dat keukentje vandaag dus gaan halen (100 euro, maar het is prachtig gerief, even solide en goed gemaakt als hun gewone meubels), en dan nog voor een 50 euro parafernalia, zoals bordjes, tasjes, echte bruikbare pannetjes, stoffen fruit, groenten en ontbijtplank, enzovoort. En verder natuurlijk de gewone Ikeadingen waar je nooit aan kunt ontsnappen, die kleinigheden die er heel bruikbaar uitzien: een antiglibberkrokodil voor in bad, een deftig opstapje voor in de badkamer, vier groene plantenpotten voor in de keuken (assorti met het behang), een paar van die hondenkonthaakjes als nieuwe kapstokjes voor de kinderen…
En waar het ’s morgens nog redelijk weer leek, is het tijdens ons Ikeabezoek beginnen gieten. Ugh. Alweer. Ik was van plan geweest om met de jongens, nu Bart bij Merel bleef, naar de Feesten te gaan, maar zo’n rotweer zeg! Uiteindelijk heb ik op de valreep beslist om tegen 17.00u naar Lejo te gaan, dat vingerpopje met die grote ogen uit Sesamstraat. We hebben alledrie laarzen aangetrokken, een stevige regenjas en paraplu, en zijn dus maar de regen gaan trotseren. De voorstelling was niet denderend, maar het was wel leuk om op de feesten te zijn. We hebben nog wat rondgelopen in de miezer, oliebollen gegeten onder moeders paraplu, en uiteindelijk is het zelfs gestopt met regenen. Vooral Kobe had er deugd van, had ik de indruk, en samen sprongen ze met hun laarsjes in elke plas die ze tegenkwamen. En geloof me, dat waren er veel!
Een verslag van de voorstelling vindt u -waar anders? – op Gentblogt, en wel hier.
Nils Holgersson
Gisteren is mijn ma met de kinderen naar Nils Holgersson geweest, met Alexander, het zoontje van mijn broer, ook mee. Eigenlijk had ik zelf wel willen gaan, maar Merel was ziek, en dan wilde ik mijn ma niet met haar opzadelen. En op die manier had zij er tenminste ook nog iets aan. Voor Gentblogt wilde ze zelf niet schrijven, maar heeft ze wel zeer uitgebreid verslag gedaan aan mij, zodat ik een recensie kon schrijven. Ik heb het maar in de ik-persoon gedraaid, om het beter te doen klinken, maar bon.
Artikeltje is dus ook terug te vinden op Gentblogt. Uiteraard.
In dit weer zie ik er tegenop om met de kinderen naar de Gentse Feesten te gaan, ik geef het toe. Wat uiteraard wél kan, is naar een voorstelling gaan ergens in een zaaltje binnen. En lui als ik ben, ga ik dan het liefst niet naar het stadscentrum, want alweer, met twee jongens van respectievelijk zeven en nog-net-geen-vier een eind door de regen te moeten stappen, daar is niet veel lol aan.
De Toren van Babel aan de Bargiekaai (het stukje tussen de Elyseese Velden en de Phoenixbrug) is dan ideaal: je kan er nog vrij vlot parkeren, en het programma van Uitgezonderd, het theatergezelschap dat het charmante zaaltje heeft ingepalmd, is perfect voor jonge kinderen.
Daardoor stond ik vandaag tegen kwart voor vijf met beide kinderen in het zaaltje voor de voorstelling van Nils Holgersson. Het verhaal van Selma Lagerlöf werd bewerkt door regisseur Fabio Van Hoorebeke, en uitgebeeld door Maarten Schuermans. En dat uitbeelden mag je letterlijk nemen: als enige attributen heeft de verteller een waslijn, een droogrek, een emmer en een wasmand kleren. Het verhaal zelf is vrij simpel en bekend: Nils Holgersson is een echte pestkop. Hij kan de dieren op de boerderij niet met rust laten. De kabouters al helemaal niet. Als hij er eentje vangt, betovert die hem zodat hij nog amper een duim groot is. Nu is het de beurt aan de dieren om kleine Nils uit te lachen… Maar dan wil Morten, de tamme gans aansluiten bij een groep trekkende wilde ganzen. Nils probeert dat te verhinderen. Maar in plaats van Morten aan de grond te houden, gaat hij zelf de lucht in! Het begin van een meeslepend muzikaal verhaal waarin Nils niet alleen zijn land, maar onder andere ook Akka de ganzenleidster, Smirre de Vos en vooral zichzelf leert kennen.
Maarten neemt de fantasie van de kinderen op sleeptouw: de ganzen worden voorgesteld door een resem grijze t-shirtjes aan de waslijn, de vos is een oranje lap, en wanneer ze gaan schuilen in een hol, wordt daar de broekspijp van een jeansbroek voor gebruikt. Wanneer hij op de rug van de ganzerik zit, bezigt hij de twee flappen van het droogrek als vleugels. Hij gebruikt een gans arsenaal aan stemmetjes en accenten, springt, rent, rolt, crosst door de zaal, en laat de kinderen volop meedoen, zoals wanneer hij hen vraagt dieren na te doen.
Mijn kinderen vonden het alvast heerlijk. En de tickets voor een andere voorstelling van Uitgezonderd zijn, aangezien het weer er niet op zal verbeteren, alvast besteld!
De verdere voorstellingen van “Nils Holgersson” zijn helaas uitverkocht, maar er zijn nog wel een paar plaatsen voor “De GVR” en “Raad eens hoeveel ik van je hou”.
Info en tickets via de website van Uitgezonderd.
365 Avatars
Ik ben onder de indruk van @sweetcharlie, ook wel gekend als Micha Symoens.
Een tijdje geleden had hij op twitter een heel tof project aangekondigd: 365 avatars. Of zoals hij zelf op de betreffende site schrijft:
On june 27th 2011 I felt like changing a random avatar in my twitter-feed and so I picked the first person to post next. It happened to be @vromant so he got his avatar transformed as a random act of design. And so I kept doing it, one avatar a day, either random or from the queue of people asking me to tackle their avatar.
Ik vroeg hem of ik ook in de wachtrij kon gaan staan, maar hij gaf toe dat hij mijn foto heimelijk sowieso al eens onder handen wilde nemen. Ik blij, uiteraard.
En vandaag post hij het resultaat. Ik weet niet hoe hij het gedaan heeft, en hoeveel werk hij eraan gehad heeft, maar ik vind het knap. HĂ©Ă©l knap.
Bedankt, @sweetcharlie!
Concentratie
Omdat het buiten echt geen weer is, speelden de jongens binnen. Ze mogen maar een beperkt (lees: eigenlijk nog veel te veel) aantal uur met schermen bezig zijn (tv, computer, iPad, Nintendo DS, dat soort onzin) en dus waren ze plots aan het schilderen geslagen. En ondertussen stond er een CDtje van Kapitein Winokio op 🙂
