Bekomen

En zo werd het niet echt een actieve zondag: ik moest echt wel nog bekomen van gisteren. Gelukkig was mijn liefste wel thuis, en heeft hij zowat de zorg voor kinderen en huishouden op zich genomen: hij heeft heerlijk gekookt en zo, terwijl ik voor het grootste deel nog gevegeteerd heb in de zetel.

Maar ik wil u wel nog een paar fotootjes van mijn dochter serveren, in alweer een paar ‘nieuwe’ outfits :-p

grijstshirt

roodhema

rozebo

Planckendael

Ik had hier nog steeds die tickets van Planckendael liggen, en het was er nog steeds niet van gekomen om ernaartoe te gaan. Niet dat het niet interessant is, verre van. Maar met drie kinderen, waaronder een baby van zes maanden, is het nogal een onderneming. Mocht ik in Brussel of Antwerpen wonen, dan had ik wellicht een abonnement, want het is een heerlijk park. En voor mensen met een abonnement gaat het tegenwoordig al om negen uur open, een uur vroeger dus dan voor de rest van het publiek, zodat het er heerlijk rustig is en je de dieren nog wat vroeger kan zien.

Om negen uur gingen wij er niet geraken, dat wisten we op voorhand al. Het was echter uiteindelijk twaalf uur voor we er waren, wat dan ook weer een pak later was dan bedoeld. Aan de andere kant: jongetjes van nog geen vier stappen niet graag, en zagen al vrij snel dat hun voeten pijn doen, dat hebben we andermaal mogen ondervinden.

Zelf had ik zo rond tien uur buikkrampen, maar ik dacht dat die wel gingen overwaaien in de loop van de voormiddag. Niet dus. In de auto had ik meerdere keren het gevoel dat ik ging moeten stoppen langs de weg om over te geven, zo mottig voelde ik me intussen. Toch gebaarde ik me van niks, en ging dapper mee binnen. We werden begroet door ooievaars, en liepen vrijwel direct richting eethuisje met grote speeltuin bij. De jongens wisten niet goed hoe snel ze hun eten moesten binnenspelen om daarna de speeltuin in te duiken, Bart nam een soepje, ik gaf Merel haar groentepapje, en worstelde om één croissant binnen te krijgen. Hmmpf. En intussen was het warm, serieus warm.

We liepen nog wat verder rond, zagen de giraffen, een vosje, maar de meeste dieren had verkoeling gezocht in hun hok, en waren dus niet te bespeuren. Jammer. Merel was intussen behoorlijk lastig aan het doen, en eiste opnieuw eten. Ik gaf haar dus de borst terwijl de mannelijke helft van de familie moest wachten, maar… Plots stak ik haar – onder prompt en luid protest van harentwege – in Barts handen, en rende richting toiletten. Helaas. Tot zover de croissant. Maar ik moet toegeven, ik voelde me nadien een pak minder misselijk. Alleen de buikkrampen bleven.

We liepen verder rond, in het boomklimgedoe (ik wachtte, blij, op een bankje in de schaduw met een zeer wakkere Merel die nog de hele dag niet in haar buggy had gewild), de tropische serre binnen, naar het donkere gedeelte met de paar slangen en zo, en uiteindelijk was het rond vier uur, was Kobe serieus aan het zagen over zijn voetjes, waren we allemaal oververhit, kreeg ik het behoorlijk moeilijk om op mijn benen te blijven staan, en zijn we maar naar de auto teruggekeerd. Geen leeuwen of olifanten gezien, of zelfs nog niet de helft van de dieren, heb ik de indruk.

Wat dus een goed idee leek, draaide op een halve flop uit omdat ik me ellendig voelde, Merel lastig deed (ze viel natuurlijk gans op het einde wél in slaap) en het veel te warm was om goed te zijn. Ik denk dat we nog wel eens teruggaan naar Planckendael, maar dan zonder Merel, op een minder warme dag, wanneer ik me goed voel. En dat zal véél beter zijn.

(Thuisgekomen ben ik onmiddellijk in de zetel in slaap gevallen. Ik kon niet meer. Ik heb zelfs geen foto’s genomen gedurende de dag, gewoon omdat ik me te slecht voelde.)

Uitbuiken

Vandaag is eigenlijk een uitbuikdag. Bekomen van gisteren, en alle overschotjes opeten. En verder niks doen.

De kinderen waren al op om half acht, en Kobe vroeg toen al: “Mama, mag het springkasteel op? Please?” Nee, om half acht ’s morgens zet ik geen springkasteel op, nee. Ze moesten wachten tot negen uur, en om kwart over negen kwam een vriendinnetje van Wolf spelen. Niet dat ze echt lang op dat kasteel gezeten hebben, eigenlijk feitelijk: de lol is er snel af als je maar met een paar bent, en het warm is buiten. En vooral ook als je een splinternieuwe xBox Kinect staan hebt, die je uitvoerig wil demonstreren.

We hebben nog aperitiefhapjes van gisteren gegeten, en soep van gisteren, en parelhoen met gratin dauphinois van gisteren, en taart van gisteren… En erg dat we dat vonden!

Al bij al was het dus een rustig dagje, met als enige verplichting het terugbrengen van dat springkasteel. Hoe jammer nou.

Wolfs eerste communie

wolf1kopie

Het huis lag er spic and span bij, de tafels (we hadden er eentje bijgezet in de zitruimte) stonden gedekt, er waren bloemstukjes gemaakt, de glazen waren opgeblonken, de tuin lag er prima bij, de rolluiken waren neergelaten om voorlopig nog de warmte buiten te houden…

Er werd rustig ontbeten, nog wat gespeeld, baby’s gevoed en aangekleed, iedereen vloog in de douche en kreeg zijn beste kleren aan, en ik kreeg ruimschoots de tijd om mezelf ook klaar te maken. Mijn nagels had ik gisterenavond al gelakt, en verder lagen alle kleren netjes klaar. Alleen slaagde Merel erin om, net voor we gingen vertrekken, nog over te geven op zichzelf en Wolfs nieuwe broek. Argh! Bart ververste ons meisje en trok haar iets nieuws aan, ik mocht Wolfs broek uitwassen en droogstrijken. Bad timing, Mereltje, slecht moment.

We waren toch nog netjes op tijd in de kerk, maar zelfs mijn ouders waren er al, en dat wil wat zeggen. De dienst zelf duurde vrij lang, maar was best wel te doen. Merel wilde eerst uitgebreid en bijzonder alert rondkijken, maar begon dan toch in haar ogen te wrijven, en viel uiteindelijk in slaap, op mijn arm. Die intussen ook al sliep.

Aansluitend gingen we (mijn ouders, de jongens en ik) naar Wolfs school, waar een uitgebreide receptie werd gehouden. Bart was intussen naar huis gegaan met een slapende Merel, om de kok op te wachten en nog een paar laatste dingen te doen. Tegen half een gingen we ook naar huis, en zoals verwacht was mijn schoonmoeder er ook al, maar tot mijn grote spijt zonder mijn schoonvader. Jeroom voelde zich niet goed, en was thuisgebleven. We hebben hem gemist, echt wel.
Eén na één kwamen ook de anderen binnengedruppeld, behalve dan Koen en Else. Die bleken in panne te staan in Wetteren, en zijn pas een pak later toegekomen in de auto van haar vader.

Er werd buiten op het terras geaperitiefd, de kinderen kregen eten en mochten dan op het springkasteel, en daarna aten wij. Lekker, en vooral ook veel.

Het dessert was – hoe kan het ook anders, barbaarse tradities zijn er om in ere gehouden te worden – een ijslammetje dat moest onthoofd worden tot er bloed – lees: frambozencoulis – uitstroomde, en de koffie met taart werd alweer buiten genuttigd.

Ik denk niet dat er ook maar iemand honger heeft gehad, wel integendeel: we hebben nog genoeg over om ook morgen van te eten.

Dirk had het trouwens ook op zich genomen om Wolfs Kinect aan te sluiten, wat hem de held van de dag maakte. En Wolf vroeg of hij later nog eens mocht komen spelen :-p

Rond half acht zaten de kinderen uiteindelijk in bed. Doodop, maar blij. En dat waren Bart en ik ook. Het huis was alweer helemaal op orde, alleen de extra tafels stonden er nog. Oef.

Een hoop muizenissen uit mijn kop. Nu de rest nog.

Springkasteel

Deze namiddag hees ik beide jongens in de auto, om Wolfs verrassing op te halen. Hij had er totaal geen idee van, en was doodcurieus. De vele hints die ik hem gaf, maakten het alleen nog maar erger, tot uiteindelijk toch zijn frank viel.

Je had hen beiden moeten horen juichen in de auto :-p

Tegen vijf uur waren we thuis met het ding, maar ik kon het niet alleen opzetten wegens te zwaar, dus moest er geduld geoefend worden tot papa thuis was. En die kwam gelukkig ietsje vroeger dan anders naar huis.

Ze hebben een dik uur gesprongen, tot ze doodop en compleet bezweet waren, maar ze hebben er gigantisch van genoten. Ik denk dat dit een dikke hit wordt morgen, met hun neefje erbij.