Acta Diurna de muliere ludenti
Jawel, mijn kleine meid kan zitten! Ik heb net haar grote stoel volledig afgewassen, aangepast (tot twee weken geleden zat Kobe er in) en de tablet erin gestoken. Ze zit dus, en geniet er ongelofelijk van! Ze kan nu bij ons aan tafel zitten, en ze eet kleine stukjes brood mee. Alweer een mijlpaal dus.
Examens op roze Didlpapier, jawel. Al een chance dat ze het gevraagd hadden, en dat ik toegestemd had. Want anders zat ik hier maar raar te kijken, tijdens het verbeteren.
Vandaag heb ik een dag om te verbeteren. Vrijdag heb ik een grote pak examens binnengekregen, en de punten moeten woensdagnacht binnen zijn. Maar een weekend met drie kinderen in huis is niet ideaal om te werken, en gisteren had ik de hele dag mondeling.
Soit, Wolf heeft vandaag ook sportdag, en de juf had gevraagd of er mama’s waren die de kinderen naar de Blaarmeersen konden brengen. Ik had toegezegd, omdat ik dan meteen goed wakker ging zijn en tegen negen uur kon beginnen met verbeteren. Hmm.
Kobe treuzelde nogal wat deze morgen, zodat we een paar minuten te laat op school waren. Wolfs vriendjes die mee gingen rijden, waren intussen al over andere auto’s verdeeld, en ik kreeg twee andere mee. Bon ja. Ik schoot me de R4 op, en toen bleek daar een ongeluk gebeurd te zijn, met serieuze file. Na een kwartier aanschuiven ben ik eraf geraakt, en teruggereden naar Wondelgem, om dan via de binnenweg van Mariakerke te rijden. Helaas, de secundaire weg was ook één en al file. Dan maar een andere weg, waar ik wél vlot kon rijden, maar die een serieuze omweg betekende. Uiteindelijk waren we om twintig over negen aan de Blaarmeersen, stijf van de frustratie en de stress, maar nog net op tijd. Ugh.
Geen fijn begin van de dag. Een grote kop koffie heeft me gekalmeerd, en pas tegen tien uur ben ik echt begonnen met verbeteren. Een uur te laat, maar intussen wel terug kalm genoeg.
Ugh.
Ugh!
Ik was net klaar met mijn mondelinge examens af te nemen voor mijn middagpauze, toen mijn telefoon ging: de kleuterschool! Kobe had met zijn vingers tussen de zware deur gezeten, en het zag er wel niet zo erg uit, maar of we toch maar met hem naar de dokter konden…
Ik kon dus niet weg, ik had amper tijd om te eten (gelukkig heeft onze lieve secretaresse mijn eten opgewarmd terwijl ik aan het telefoneren was), en dus moest ik Bart wel inschakelen. Die was gelukkig op zijn kantoor en niet ergens in Brussel of Antwerpen of zo, en ging hem halen. Intussen verwittigde ik de dokter dat hij op komst was, en belde ik terug de school om hetzelfde te zeggen. Bart heeft een paar afspraken afgezegd, en zelf was ik thuis met Wolf om vier uur.
En toen bleek het allemaal niet erg te zijn: gewoon wat gekneusd, niks gebroken of zo. Kobe was wel zodanig gedaan van de alteratie, dat hij in de zetel in slaap was gevallen en daar twee uur heeft liggen slapen.
Bart sprintte prompt terug naar kantoor voor een volgende afspraak, en ik was was behoorlijk opgelucht dat het allemaal zo erg niet was. Maar ik kan u verzekeren: zo van die telefoontjes, da’s allemaal niet goed voor het hart. En de zen.
De meesten onder jullie zijn al lang van de examens af, en gelukkig maar. Ik weet dat ik nog lang nachtmerries gehad heb van die mondelinge examens aan ’t unief, die waren geen lachtertje bij sommige profs.
Maar er is dus ook een andere kant, die van de examinator. Ik geef nu maar les in het middelbaar, maar toch geef ik dus mondeling examen Latijn. Jawel. En eigenlijk heb ik best wel medelijden met mijn leerlingen, die wit rond de neus binnenkomen, en hun eigen handen er soms bijna afwringen van de pure zenuwen.
Zelf moet ik het hebben van mijn zen. Want ik begin, zoals vandaag, om kwart na acht, tot tien voor een, en dan om twintig over een tot ongeveer vier uur. Elke twintig minuten zit er een nieuwe leerling voor mijn neus, en ze hebben allemaal recht op mijn volledige aandacht en concentratie. Ook die eerste, als ik nog niet goed wakker ben, ook die van half een, als ik serieus honger begin te krijgen, en ook die van half vier, wanneer ik er eigenlijk al mijn buik van vol heb.
Ik zorg dus dat mijn examenreeksen netjes klaar liggen, met per examen een apart blad teksten, zodat ik niet moet beginnen zoeken of verzamelen. Ik heb een thermoskan latte mee, en een kommetje versgemaakte fruitsla. Een flesje water, en een koekje. En vooral mijn zen. Want dat heb ik vaak nodig, helaas. Ik moet hen de rust geven die zij op dat moment absoluut missen en absoluut nodig hebben.
Examinator: iets waar je als examinandus niet bij stil staat. En wat je eigenlijk op dat moment ook geen bal kan schelen.
Hamsters, dat doet niets liever dan rondcrossen in een rad, en heeft verder weinig nodig. Een huisje om in te slapen, een bodempje stro, en dat is het.
Gerbils, dat is wat anders. Dat zijn graafbeesten, en die doen niks liever dan tunnels graven in het materiaal dat je hen geeft. We hadden ze eerst in de hamsterbak gestoken, maar daar kan amper vijf centimeter stro/houtsnippers/wat-het-ook-is in, en ze probeerden voortdurend te graven en gooiden al het materiaal uit de kooi. De hele keuken lag vol, geen goed idee dus. Gisteren ben ik dus glas gaan kopen, en vandaag heb ik de bak samengelijmd.
Het was de bedoeling dat het ijzeren traliewerk van de hamsterkooi er bovenop zou passen, maar helaas, een millimeter verschil zorgt ervoor dat het een beetje scheef staat. Nu ja, het is bruikbaar: de hele bak is gevuld met strooisel, en aan de kooi hangt het etensbakje, het water en een leksteentje. En de doorgang naar de bak met het looprad, die ze blijkbaar gebruiken als plashoek. Handig: ze hoef ik niet vaak de hoofdbak te verversen, alleen geregeld die aparte bak te kuisen.
Het zijn in elk geval wijzere beesten dan die hamsters, gewoon omdat het geen nachtdieren zijn en dus overdag te observeren vallen. Ik ga ze proberen handtam te krijgen 🙂
Voorwaar een drukke zaterdag vandaag. We hadden goeie vrienden op bezoek vanavond, en ik wilde koken. En de gerbils hadden ook een nieuw onderkomen nodig, dus ben ik naar de Brico gegaan om glas op maat te laten snijden, en glasheldere siliconen te kopen. Het is er niet van gekomen om het terrarium nog in elkaar te steken vandaag, dat zal voor morgen zijn.
Maar het dineetje, dat was in elk geval dik in orde. Ik ben terug beginnen Weight Watchen, en dus werd het een dineetje in Weight Watchstijl. Als ik het niet had gezegd, ze hadden het niet gemerkt.
Hapjes bij de aperitief, daar had Bart voor gezorgd: verschillende soorten kaas, olijven, zongedroogde tomaatjes, dat soort dingen.
Het voorgerecht was een gevulde avocado met ham en mandarijntjes, zoals ik die vroeger ook al gemaakt heb en het recept heb gepost.
Het hoofdgerecht ben ik alweer vergeten fotograferen, helaas: een kalkoenlapje ‘en papilotte’: een gebraden kalkoenlapje werd samen met tomatenblokjes, parmaham, lichte gruyère, een scheutje porto en een geutje room in een papillotte van zilverpapier gedraaid en in de oven gebakken. Daarbij kwam een sausje van sjalotjes, tomatenblokjes, witte wijn en room. Ik heb er verse pasta bij geserveerd, en het heeft enorm gesmaakt.
Als dessert was er een gigantische fruitsla van verse appel, banaan, aardbei, kers, meloen, gele kiwi, groene kiwi, witte druiven, mango, en dan nog een blik (op sap, uiteraard) ananas, peer en perzik, omdat de exemplaren in de winkel absoluut niet rijp waren. Daarbij heb ik dan simpelweg een bolletje vanilleijs gegeven, en meer moest dat niet zijn.
En bij de koffie heb ik dan wél gesnoept, zijnde een paar van die fantastische mini-amandelcakejes.
Maar eigenlijk was het vooral het gezelschap dat zo aangenaam was. Al meer dan twintig jaar 🙂
Ik ben deze middag vrij onverwacht nog naar de #twunch geweest in de Arteveldehogeschool. U weet wel, dat enorme gebouw waar vroeger die krakkemikkige parking van de Decascoop (ik weiger Kinepolis te zeggen) was. De twunch (informele lunch voor iedereen die wil komen en die op twitter zit) was op de tiende en bovenste verdieping van de AH, en ik moet zeggen: fantastisch uitzicht! Vooral op de Sint-Pietersabdij: ronduit indrukwekkend.
Ik heb er met verschillende mensen staan praten terwijl ik een broodje binnenwerkte, maar ik heb eigenlijk vooral naar buiten staan kijken. Machtig, gewoon!
Bart is gaan zeilen vandaag. Jawel, u leest het goed. Hij zit samen met een Duitse kapitein en zes anderen op een zeiljacht, om in de namiddag deel te nemen aan de Captains of Industry Race. En ook al ben ik er serieus niet gerust in – wat als hij een slag van de giek krijgt? Of verstrikt in de touwen van de fok? – ik ben wel apetrots dat hij daaraan mag deelnemen. Want dat is wel mijne vent he 🙂
Zelf zit ik op het examen van de vierdes toezicht te houden. Saaie bedoening. Maar ik kan intussen toch wel wat versio’s van de zesdes verbeteren, dan moet ik dat thuis niet meer doen. En op mijn computer tokkelen, da’s ook een bezigheid natuurlijk.
En vanavond is er een soortement trouwfeest. Wouter en Katrien, vrienden van op ’t unief, worden dit jaar namelijk allebei veertig, en zijn vijftien jaar getrouwd. En vonden dat meteen een heel erg goeie reden om een groot feest te geven. Met receptie, diner en dansfeest, zoals op een echt trouwfeest. In een typische trouwzaal en alles.
Ik kijk er eigenlijk al naar uit, ook al zal Bart er niet bij zijn. Er zullen natuurlijk andere vrienden zijn, zodat het gegarandeerd een fijne avond wordt. En hopelijk komt Bart nog achter, als hij uitgezeild en uitgenetwerkt is.
Een fijne dag gehad, vandaag.
Eerst twee uur examentoezicht, en dat is nu niet direct om van te jubelen, da’s waar. Maar erg vind ik het ook niet, het hoort nu eenmaal bij de job.
Daarna ben ik fluks in mijn auto gesprongen, ben veertig rode rozen gaan kopen, heb me geparkeerd in de Bagattenstraat, en zat tegen kwart voor elf in de Pain Perdu met een van mijn beste vriendinnen die vandaag veertig wordt. Eerlijk gezegd, ik vind het zalig dat ze ervoor koos om die verjaardag (gedeeltelijk) met mij te vieren, door samen te ontbijten en te kletsen. Heerlijk gewoon. Een ‘verslag’ van de Pain Perdu volgt nog wel, als het ooit eens op Gentblogt verschenen geraakt. En die rozen, wel, da’s een traditie die zij ingezet heeft door mij op mijn achttiende verjaardag achttien rozen te geven. En sindsdien, als we elkaar zien op onze verjaardag, horen die rozen erbij.
Daarna had zij afgesproken met haar man, en ik met Faust, mijn vroegere allerbeste vriend. We zien elkaar maar heel sporadisch meer, helaas, maar komen wel nog schitterend overeen. Hij had de Tasty World voorgesteld, vegetarische burgers. Ik had mijn twijfels bij het concept, maar het viel gigantisch goed mee: mijn champignonburger was fantastisch! Oordeel zelf maar, dat ziet er toch bijzonder lekker uit?
Als afsluiter zijn we koffie gaan drinken (met bijhorende brownie) een paar huizen verder, in de Or.
Dik in orde, die dag van me. Geen klop gedaan qua verbeterwerk, maar wel een zalige dag gehad.