Zalig nietsdoen

Dat is wat we gedaan hebben vandaag. Toch min of meer :-p

Na een luie rustige start heb ik de kinderen ingeladen, en zijn we richting Sleidinge getrokken bij mijn grootmoeder. Ze zag er goed uit, en is compleet stapelzot van ons Mereltje.

omavanzomergem

Lang zijn we niet gebleven, want de kinderen weten niet zo goed wat ze moeten zeggen aangezien ze nogal doof is.

Daarna zijn we even langs de Zeeman afgedraaid om witte tshirts voor Kobe voor zijn schoolfeest, en hebben we meteen ook twee nieuwe waterpistolen gekocht, en een flodderkleedje voor mezelf, en een leuk fleurig kleedje voor Merel.

streepjeskleedje

Meteen ook boodschappen gedaan, een lasagne in de oven geschoven op verzoek van de jongens, en buiten gegeten, zoals al de hele week eigenlijk.

En verder? Niks, noppes, nada. Om een echt zwembadje op te vullen had ik geen zin, maar ik heb wel een paar kuipen water buitengezet. Verwarmd, want die twee zijn koukleumen. Ze zijn trouwens samen in Merels badje gekropen, als twee sardinen in een blikje. Na vijf minuten waren ze er overigens alweer uit wegens ‘een koude wind’. Bij 28°, jawel.

babybadje

Maar wat een zalig weer zeg! De hele tijd buiten gezeten, buiten gespeeld, buiten gegeten. In april. Zalig!

Gwen en co

Aangezien het vakantie is, hadden Gwen en ik gisteren afgesproken mét kinderen. Het kwam eigenlijk wonderwel uit: haar oudste, bijna twaalf, was op voetbalkamp en was niet mee. Ernest is een half jaar ouder dan Wolf, Elly is een half jaartje jonger dan Kobe, en Merel en Lena-Mare hebben nog wel niks aan elkaar, maar schelen dus tien dagen.

Wat Kobe de vraag ontlokte: “Mama, wie komt er dan met jou spelen?”

Ze hebben hier heerlijk samen gespeeld, en we hebben hen nauwelijks gezien. De grote jongens zaten boven te beybladen, Kobe en Elly hebben in het kartonhuisje gespeeld, en op de glijbaan en zo, en de baby’s sliepen, zodat Gwen en ik zalig met een koffie in de zon zaten. Er zijn vanillewafels gegeten, en ijsjes, en grote glazen ananassap gedronken.

Yup. Meer moet dat niet zijn.

R.I.P. Osiris

Daarstraks begon ik met de kinderen het kleine tuintje aan mijn bureau in orde te zetten: dode bladeren opruimen, hout opnieuw stapelen, onkruid verwijderen, en een paar plantjes planten.

Alleen… het stonk er zo! Ik dacht dat er ergens een dode vogel lag, en ging op snuffelonderzoek. Zo kwam ik aan het hoekje tussen mijn raam en de muur, bedekt met klimop. En daar zag ik, onder de klimop, plots een stukje grijze pels. Helaas.

Wellicht is hij aangereden, en dan naar huis gekomen om hier te sterven. Ik had nooit stilgestaan bij het tuintje achteraan. Mocht hij in de grote tuin onder een struik gekropen zijn, dan had Catullus hem wel gevonden. Maar hier… Hij lag op amper een meter van me vandaag. Als hij nu nog eens één keer deftig gemiauwd had, dan had ik hem misschien nog kunnen redden.

Tsja.

Ik heb een put gegraven naast hem, en hem er dan voorzichtig ingerold. Hij ligt nu begraven op iets meer dan een meter van me, tussen de struiken.

Arme Osiris.

Vanillewafels

wafels

Ik ging deze voormiddag vanillewafels bakken, naar een recept dat ik gezien heb op VT4 bij Goe Gebakken. En toen moest Merel extra in bad en kwam de hondenwandelaar uitgebreid verslag doen over hoe Catullus het had gesteld (Prima, trouwens, alles is dik in orde) en was er plots niet genoeg tijd meer, al stond al mijn gerief al klaar en was de vanilleboter al gemengd. Ik heb alles dan maar weer in de ijskast gezet, en ben met de kinderen naar mijn ma vertrokken.

Daar hebben we een heerlijke middag en namiddag gespendeerd (sleutelwoorden: zon en zandbak) en hebben nog een bezoekje aan mijn grootmoeder gebracht. Thuisgekomen heb ik twee zwarte zandmuizen in de douche gestoken, alvorens buiten te eten en hen in bed te stoppen.

En toen stond mijn deeg daar nog, en moest ik toch nog gans de keuken opruimen, afwas doen, machine uitlegen en opnieuw opvullen, en nog zo’n paar klusjes. Ideaal om tussendoor de vanillewafels te bakken, want die moeten telkens een drietal minuten bakken.

Maar ze zijn lekker, echt waar! Ideaal voor morgen, wanneer Gwen komt met de kinderen 🙂 Geef toe, ze zien er goed uit.

Afscheid van een trouwe viervoeter

De titel klinkt dramatischer dan het is, hoor!

Al meer dan een maand sukkelen we enorm met onze Catullus: hij is bijna veertien, en nu incontinent geworden. Ik heb hem uitgebreid laten onderzoeken, en de dierenarts heeft vastgesteld dat het gewoon door zijn ouderdom is, en dat er niks aan te doen valt.

Ik heb het er al uitgebreid over gehad met onze hondenwandelaar. Dat is een buur een beetje verder in de straat, die vroeger altijd zelf een hond had, maar er nu geen meer mag van zijn vrouw. Zijn vorige hond, waarmee ik hem altijd zag wandelen, was plots gestorven aan blaaskanker, en hij was er zodanig het hart van in dat zij hem dat niet nog eens wil aandoen. Toen ik hem er ooit over aansprak dat ik hem niet meer zag passeren met zijn beest, en hij het verhaal deed, zei ik al lachend: “Oh, maar ge moogt altijd met die van ons gaan wandelen hoor!” Diene mens zijn gezicht klaarde gans op, zijn ogen begonnen te stralen: “Serieus?” Euh… Sindsdien, een jaar of vier geleden, komt hij elke dag Catullus halen voor een fikse wandeling. Hij heeft een sleutel van ons huis, dus het maakt niet uit of we thuis zijn of niet.

Toen ik Didier dus vertelde van ons probleem, en dat we desnoods een spuitje gingen moeten geven, heeft hij me doen beloven dat niet te doen zonder eerst met hem te spreken. Hij heeft het met zijn vrouw besproken, en ging hem desnoods zelf in huis nemen. Hij heeft geen kinderen, en zo kan het al iets makkelijker.

Gisteren had ik hem laten weten dat Bart en ik besloten hadden dat het zo voor ons niet langer kon, en dat de arme Catullus dus weg moest. En vandaag stond hij dus aan de deur: eerst is hij de hondenmand en wat ander gerief komen halen, en wat later kwam hij om de hond zelf. Ik heb serieus geslikt, het beest een grote knuffel gegeven, en was eigenlijk bijzonder opgelucht dat ik wist dat het beest in goeie handen was. Ik weet niet of ik het mezelf ooit zou vergeven hebben dat ik hem een spuitje had laten geven, terwijl hij verder nog in excellente gezondheid was.

Maar ik mis hem wel. Weet je, wij hebben geen dag in dit huis geleefd zonder de hond. Hij is hier gekomen de dag dat we verhuisd zijn. Veertien jaar.

Dus ja, het doet raar. Maar ik ben ook opgelucht. Niet langer overal druppels of klodden haar, en eindelijk ook eens ongestoord een deur kunnen laten openstaan.

En toch mis ik hem.

Uroloog

Een heerlijke stralende dag, en wij zijn voor een stuk binnen gaan zitten, meer bepaald in de voormiddag bij de kinesist (de kinderen waren voorbeeldig), en in de namiddag bij de uroloog.

Wolf had namelijk een bedplasprobleem, maar dat is zichzelf aan het oplossen momenteel, van zodra ik eigenlijk de afspraak bij de specialist had gemaakt. Zijn afspraak heb ik dus maar geannuleerd, maar ik wilde een checkup voor Kobe. In maart 2009 is hij namelijk geopereerd voor kryptorchie: zijn testikels waren niet ingedaald. Nu was ik bang dat er toch nog steeds iets mis was, en wilde ik een controle. De dokter stelde me gerust: alles was in orde, en ik zal – hopelijk – probleemloos oma worden later 🙂 Ook hier hebben de jongens zich exemplarisch gedragen: ik kan dus echt overal komen met hen, en da’s bijzonder fijn.

Thuis hebben we dan maar als beloning met zijn allen een ijsje gegeten, en daarna ook het avondeten buiten gegeten. Man, ik hou van de zomer in april!

Vakantiezondag

Vorige zondag voelde al als vakantie aan, met die brunch en dat verjaardagsfeestje. Vandaag had net hetzelfde gevoel, al zal het weer er ook wel voor iets tussen zitten.

Het traditionele zondagsontbijt zorgt altijd al voor een goed begin: versgebakken croissants, boterkoeken en chocoladebroodjes met chocolademelk, en een zachtgekookt eitje 🙂

Tegen half elf waren we in Gent centrum: JCI Artevelde, waar Bart lid van is, gaf een soortement van concert. SACD heet het, al heb ik nog niet kunnen achterhalen waar die letters voor staan. Een man nam ons, aan de hand van diverse cd’s, mee op een muzikale geschiedenisles, maar vooral zijn anekdotes en uitleg waren hetgeen alles interessant maakte. Ik wist niet goed wat ik mocht verwachten, en vond dat ze het geen concert hadden mogen noemen, maar het was wel de moeite waard. De scene van Tinnenpot was dan ook zeer huiselijk aangekleed, met sofa, flatscreen met knetterende haard, bloemen, schemerlampen, en een kick ass geluidsinstallatie. Maar wat ons over de streep had gehaald om te komen, was de kinderopvang :-p Zelfs Merel vormde geen probleem. De jongens hebben er prima gespeeld, Kobe had zich zelfs laten schminken als Spiderman. Dat vond ik dan persoonlijk weer geen goed idee, en ik kreeg gelijk: al amper een half uurtje later begon hij te klagen dat het jeukte en piekte in zijn ogen, en dat ik het moest afwrijven. Gelukkig zijn die vochtige doekjes voor Merel prima als demaquillage, en heeft hij een tijdlang rondgelopen met half beschilderd gezicht.

spidey

We zijn eventjes gebleven op de receptie, net lang genoeg voor Merel om eten te krijgen en net kort genoeg voor de jongens om zich niet te vervelen, en zijn dan naar de Korenmarkt gewandeld om te eten in de Pizza Hut. Die met Grimbergenkaas kan ik trouwens aanraden. Daarna zijn we een klein eindje verder gewandeld, om een boottochtje te maken vanaf de Korenlei. Ik had dat al lang beloofd aan Wolf, en nu kwam het er dus eindelijk van. De jongens genoten, en Merel heeft nog maar eens op een bizarre plaats de borst gekregen, zucht. Ik moet zeggen, ik ken Gent serieus grondig, en toch is zo’n boottochtje toch nog verrassend door het nieuwe perspectief. En ook hier gaf de lerarenkaart me 3,5 euro korting :-p

boot1

boot2

boot3

De dag eindigde helaas niet zo rooskleurig als de rest van de dag was geweest: we hadden geparkeerd op de hoek van de Academiestraat en de Augustijnenstraat, en stonden voor een stukje op het zebrapad. Ik had er Bart nog op gewezen, maar die dacht dat het wel ging meevallen op een zondag. Al lachend had ik eraan toegevoegd dat hij dan maar de eventuele boete moest betalen, ook al zat ik achter het stuur.

Ja maat! De auto is dus gewoon weggesleept he! Ergens hebben ze wel gelijk, maar toch, dat is toch wel hardvochtig! We hebben een taxi gebeld, en die heeft mij met de kinderen thuis afgezet, en heeft daarna Bart tot aan het UZ bij de auto gebracht. Hmpf. Eigenlijk toch wel een serieuze domper op zo’n mooie dag.

Jammer!

Rustige zaterdag

Zo’n heerlijke rustige niets-moet-zaterdag, daar kan ik van genieten.

Geslapen tot acht uur, en dan geknutseld met de jongens. Ze verveelden zich, en keken toen voor inspiratie in het grote KetNetKnutselboek. Wel, dat ding is een aanrader. We hebben samen een huisjesrij geknutseld in karton, met deurtjes en venstertjes die opengaan en dat soort dingen. En voor Kobe een appelboom met opgeplakte appeltjes en zo.

Ook de kapster is weer vereerd met een bezoekje: ik kon weer knabbelen op mijn haar vooraan, en dan werkt dat vreselijk op mijn zenuwen. Nu is wel de meeste krul eruit, maar bon, het valt best wel mee. Vrij kort, dat wel.

En er is alweer een primeur: ik heb daarstraks Merel voor het eerst overdag in haar eigen bedje boven gelegd, in plaats van in de wieg hier in de woonkamer. Ze wordt er minder gestoord door de omgevingsgeluiden, en ik hoop dat ze wat langer ongestoord kan slapen dan. Jaja, ze wordt groot, mijn kleine meid…

Center Parcs dag 5, slot

Tsja, ook aan vakantie komt dus een eind.

Deze morgen stonden we rustig op, ontbeten, en pakten ons boeltje weer in. Als je op bent om zeven uur, dan heb je daar zeeën van tijd voor, als je maar tegen tien uur weg moet zijn :-p

huisje1

huisje2

Ik vond het zonde om meteen weg te rijden, en dus deden we iets wat we nog nooit eerder in Center Parcs gedaan hebben op onze laatste dag: we gingen nog zwemmen! Alles zat toch al in de auto, en ons zwemgerief zat netjes apart. Na een klein uurtje gespatterd te hebben, zijn we naar de zee gereden. Echt koud was het niet, maar zo warm toch ook niet: ik had mijn jas aan, en kon hem goed gebruiken. We hebben er gegeten, en toen bleef Bart bij de slapende Merel, en ging ik met de jongens tot aan de waterlijn. Ik had hun schoenen uitgedaan en hun broeken opgesloofd, maar ik had beter moeten weten: na een paar minuten had ik broeken met natte pijpen in mijn handen, en jassen met natte mouwen :-p Maar ze hebben zich machtig geamuseerd.

Op de terugweg lagen ze allemaal te slapen, trouwens: het waren eigenlijk al bij al zware dagen geweest.

Tegen vier uur waren we thuis, deden op het gemak boodschappen, en genoten nog van de rest van de dag.

Al bij al een fijne vakantie gehad 🙂

Center Parcs dag 4, oftewel Plopsaland

Jawel, wij hadden vandaag het boude plan opgevat om naar Plopsaland te gaan. Het ging niet regenen, dus dat zou wel meevallen.

Rond elf uur stonden we aan de ingang, en daar haalde ik mijn lerarenkaart boven. En jawel, lang leve de lerarendagen! Ik mocht gratis binnen, en de rest aan 16 euro, ipv. 29. Een totale prijsvermindering van 122 euro naar 54, ne mens zou voor minder content zijn.

We lieten ons meevoeren op de stroom, Merel in de buggy, en gingen zo het Kabouterbos binnen: een boottochtje langs een diorama, te vergelijken met It’s a small world in Disneyland. Helaas waren nogal wat mensen ook die eerste attractie binnengewaaid, zodat er een wachtrij stond van meer dan een half uur (en op een bepaald moment na ons amper tien minuten, grr). En toen begon Merel natuurlijk honger te krijgen. Ze zat bij mij of Bart op de arm, de buggy was achtergebleven, en de draagdoek ook. Hmmm. Maar borstvoeding is bijzonder praktisch: ik heb ze daar ter plekke al aanschuivend gevoed, terwijl ik rustig verderwandelde (en een lamme arm kreeg). Ook in het bootje zat ze nog te drinken, al was ze daar vooral gefascineerd door de bewegende kaboutertjes overal, zodat het drinken er wat bij inschoot.

’s Middags hebben we onze sandwichkes, die over waren van ’s morgens, opgegeten, met een braadworst, en zijn nog in allerhande attracties geweest: diverse draaidingen voor Bart en de jongens, rupsen en rollercoasters voor Wolf en mij. Bart is ook met hen in de boomstammetjes geweest en met Wolf in de Supersplash, en dan nog een draaiding. Uiteraard moest er altijd een van ons bij Merel blijven, en zij zat netjes te kijken, of lag gewoon te slapen. Al bij al viel het nog mee met haar.

plopsa1

plopsa2

plopsa3

plopsa4

plopsa5

plopsa6

Het park sloot om zes uur, en ik had nooit gedacht dat we dat zouden halen, maar hey, het was tien voor zes toen we naar buiten wandelden. Netjes! We zijn nog langs de Delhaize in De Haan gepasseerd, hebben spaghetti en een bokaal saus gekocht, hebben dat thuis snel verorberd, en hebben toen twee doodmoeë jongens in bed gestoken. Ons meisje lag al langer voor pampus.

En ja, het was alweer een fijne dag.