Stress!

Dat het mijn ochtend niet was!

Dat Bart ziek was, dat kondigde zich gisterenavond al aan. Dat ik dus de jongens naar school moest brengen, was het logische gevolg. Niet dat ik daar een probleem mee heb, het is gewoon een kwestie van planning. Maar.

Ik had me al overslapen: in gans het gedoe er niet aan gedacht mijn wekker te zetten, en voor een keer – damn you, Murphy! – waren de jongens natuurlijk NIET wakker om zeven uur. Bon, half acht is geen probleem, ook dan komen we er wel zonder ons noemenswaardig te haasten.

Naar de badkamer dus, en daar de jongens in de douche gestoken. Ook tot hier nog niet echt een probleem. Tot Kobe plots uitgleed en zeer bizar terechtkwam tegen een paar uitsteeksels van de douchedeur: twee sneetjes in zijn onderrug/poepje, die serieus aan het bloeden waren. Ik moet u het huilconcert niet beschrijven zeker?

Bon, iets later was het bloed gedept, de wondjes ontsmet en twee grote plakkers geplakt. En tranen en jongenslijven gedroogd. En mochten we toch wel serieus beginnen voortdoen, met dat ontbijt en zo. Nog net op tijd zaten we in de auto, als we het wilden halen voor de bel ging. Maar, waar waren de jassen? Niet aan de kapstok, niet in de auto, zoals ik dacht? Huh? Het was de dag voordien misschien wel stralend weer geweest, maar nu was het amper zeven graden, en dus echt wel jassenweer. Ik ben als een gek gans het huis beginnen afzoeken. Ik dacht zelfs al dat ze uit de auto gestolen waren. Tot ik ze in de respectieve kleerkasten vond: de kuisvrouw was bijzonder ijverig geweest en had ze weggehangen, alsof ze niet meer nodig waren. Hmm.

Wolf was dus vijf minuten te laat, maar zijn juf wuifde het weg. En in Kobes kleuterklasje was het gelukkig ook geen probleem. En ik? Ik was alweer een jaar van mijn leven kwijt.

Waar is die koffie? Dat ik kalmeer, tiens!

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *