Koalascheten

Merel krijgt niet alleen antibiotica, ik moet haar ook eucalyptussuppo’s geven.

Mocht iemand zich dus ooit al afgevraagd hebben hoe koalascheten zouden ruiken: ge moogt altijd eens komen snuffelen.

Eten

Nu dit weer!

Ik had al bij Gwen en anderen zitten stoefen dat Merel zo mooi patatjes at, dat ze na een week al 80 gram binnenspeelde, en dat ze het precies best leuk en lekker vond. En nu wil ze niet meer! Is het nu omdat ze ziek is, dat ze met dat hoestje zit en dat ik haar antibiotica moet geven? Dat ze die overschakeling niet leuk vindt? Of is het gewoon, zoals Ilse zo treffend zei over haar eigen dochter: “Die van ons heeft dat ook gedaan. Na een paar weken dacht ze: Bon, dat groentengedoe hebben we ook gehad. Nu weer melk.”

Ik weet het niet. Ik weet alleen dat ik het écht niet leuk vind.

Oudercontact

Zo’n oudercontact is eigenlijk altijd fijn, als je weet dat je kind eigenlijk flink zijn best doet en niet het varken uithangt.

Vandaag ging ik dus eens luisteren bij juf Salina, Kobes knappe juf (vraag maar aan de grootvaders). Kobe doet het blijkbaar fantastisch! Hij is gehoorzaam, lief, beleefd (blijkbaar opvallend meer dan de andere kleuters) en vooral enorm leergierig. Zijn taalvaardigheid is ver vooruit, maar ook zijn sociale interactievermogen is prima. Hij verzint geen verhalen, zoals hier thuis, en durft soms wel eens de sloeber uithangen, maar is zich daar dan zeer van bewust. Zijn tekenvermogen is ook prima, en blijkbaar wel wat vooruit ook.

Ze had eigenlijk niks negatiefs te melden, over gans mijn lief ventje. Zo hebben we het graag natuurlijk!

Ziek

Nee, voor een keer ben ik het niet die ziek is, maar Bart. Hij voelde zich al gans vorige week niet denderend, en is dit weekend helemaal platgevallen. Zodanig zelfs, dat ik vandaag de dokter heb doen komen. Die heeft een griepje vastgesteld, en gezegd dat hij thuis moest blijven en rusten. Minstens tot en met woensdag. Bart zette het al op een verontwaardigd gepuf dat hij morgen al ging gaan werken, en woensdag zeker, tot hij nog maar eens een oncontroleerbare hoestbui kreeg en deemoedig weer in zijn bed kroop.

Merel is ook nog steeds ziek, en bijgevolg lastig. Ik heb mijn handen dus vol, al moet ik toegeven dat Bart echt geen lastige zieke is. En hij is blijkbaar goed ziek, want hij komt nauwelijks aan zijn computer. Al zijn vergaderingen zijn afgezegd, en ik geloof dat Dirk de rest opvangt. En maar goed ook.

Bon, ik ga nog een theetje maken voor mijn liefste, en de kleinste een suppo geven. All in a day’s work :-p

Stress!

Dat het mijn ochtend niet was!

Dat Bart ziek was, dat kondigde zich gisterenavond al aan. Dat ik dus de jongens naar school moest brengen, was het logische gevolg. Niet dat ik daar een probleem mee heb, het is gewoon een kwestie van planning. Maar.

Ik had me al overslapen: in gans het gedoe er niet aan gedacht mijn wekker te zetten, en voor een keer – damn you, Murphy! – waren de jongens natuurlijk NIET wakker om zeven uur. Bon, half acht is geen probleem, ook dan komen we er wel zonder ons noemenswaardig te haasten.

Naar de badkamer dus, en daar de jongens in de douche gestoken. Ook tot hier nog niet echt een probleem. Tot Kobe plots uitgleed en zeer bizar terechtkwam tegen een paar uitsteeksels van de douchedeur: twee sneetjes in zijn onderrug/poepje, die serieus aan het bloeden waren. Ik moet u het huilconcert niet beschrijven zeker?

Bon, iets later was het bloed gedept, de wondjes ontsmet en twee grote plakkers geplakt. En tranen en jongenslijven gedroogd. En mochten we toch wel serieus beginnen voortdoen, met dat ontbijt en zo. Nog net op tijd zaten we in de auto, als we het wilden halen voor de bel ging. Maar, waar waren de jassen? Niet aan de kapstok, niet in de auto, zoals ik dacht? Huh? Het was de dag voordien misschien wel stralend weer geweest, maar nu was het amper zeven graden, en dus echt wel jassenweer. Ik ben als een gek gans het huis beginnen afzoeken. Ik dacht zelfs al dat ze uit de auto gestolen waren. Tot ik ze in de respectieve kleerkasten vond: de kuisvrouw was bijzonder ijverig geweest en had ze weggehangen, alsof ze niet meer nodig waren. Hmm.

Wolf was dus vijf minuten te laat, maar zijn juf wuifde het weg. En in Kobes kleuterklasje was het gelukkig ook geen probleem. En ik? Ik was alweer een jaar van mijn leven kwijt.

Waar is die koffie? Dat ik kalmeer, tiens!

Zondags ontbijt

Op zondagmorgen eten we eigenlijk altijd versgebakken croissants en chocoladekoeken. Die moet je dan de avond voordien uit de diepvries halen en laten rijzen, en ’s morgens bakken. Heerlijk gewoon! Soms kookt Bart er een zachtgekookt eitje bij, om dan erin te doppen met reepjes wit brood 🙂 En heel heel af en toe, als ik appelsienen in huis heb en eraan denk, pers ik er fruitsap bij. Sowieso is er altijd chocomelk voorzien, en heerlijke koffie.

Vandaag hadden Wolf en ik zin om een dergelijk ontbijt te voorzien, vooral omdat papa ziek was/is. De jongens hebben het fruitsap geperst (toch een groot deel).

ontbijt1

ontbijt2

Kleren

Vorige week zaterdag had Wolf een verjaardagsfeestje, waar ik even met de andere moeders stond te praten. Ik kreeg een zeer vreemde, en vooral medelijdende blik toen ik vertelde dat ik nog geen kleren had voor Wolfs communie. Een bemoedigend schouderklopje en een “Och, er zal nog wel wat over zijn” waren mijn deel. Serieus.

Maar het deed ergens toch wel enige zin voor urgentie bij mij ontstaan. Alleen, ik ben niet zo thuis in die fancy-schmancy kleren, ik koop de kinderkleren doorgaans bij H&M, C&A of JBC en dergelijke. Stevig, degelijk en goedkoop, want ofwel binnen de kortste keren te klein, ofwel met een gat in of een onuitwasbare plek.
Waarop Bart mij zijn moeder suggereerde. Die wél chique kleren voor mijn zonen koopt, zoals Armani Jr, Ralph Lauren, Scapa en dergelijke meer. Hmm. Daar zat wat in.

Vandaag had ik dus met haar afgesproken: ik zou tegen de middag met mijn kinderen naar Ronse komen (Bart was toch gans de dag weg voor het werk), bij haar eten, en daarna zou Merel bij schoonpa blijven en konden wij met de jongens kleren gaan kopen. Zo gezegd, zo gedaan.

Ze had kippenbillen gebakken, met versgemaakt appelmoes en kroketjes. Mmmm. En dan nog een frisco als dessert want die zaten al veel te lang in haar diepvries en die moesten daaruit want die namen maar plaats en ze had ze al uit die grote doos gehaald maar dan nog lagen ze op haren teen in die bovenste schuif daar en daarom moesten we nu wel een frisco eten want dan was ze daarvan af.

Ik heb Merel nog in bed gelegd en gewacht tot ze sliep, en toen zijn we naar Ronse centrum afgezakt. Vrij veel mooie winkels, toch wel. Voor Wolf is een een outfit geworden in felblauw met geel, echt mooi: een lange bermuda, een geel Tshirt (want hemden draagt hij niet graag) en een gestreepte pull. Kobe heeft meteen ook nieuwe kleren gekregen: een blauw shortje, een blauwe tshirt en een blauwe gilet. Daarna zijn we nog een paar winkels afgelopen voor bijpassende schoenen. Nog een chance dat schoonmama betaalde, want de rekening was ernaar.

Daarna hebben we nog op ’t gemak thuis koffie gedronken met een taartje bij (Merel sliep nog steeds), en nog een hoop gekletst. ’t Is eens wat anders, schoonmoeder-dochter bonding :-p

Al bij al een fijne dag gehad, en de jongens vonden dat ook. Voor hen was het dan nog dubbel feest toen een uurtje na onze thuiskomst papa thuis kwam met frietjes 🙂

Soit, voor de communie hebben we dus al kleren en een traiteur. Naar ’t schijnt moeten er nu nog foto’s gemaakt worden en zantjes en zo, en moet ook ik nog in ’t nieuw. Meh. Geen zin in.

Mixed feelings

Een zeer wisselvallige dag, welzeker.

Het begon al niet te denderend: Merel is ziek! Gisteren had ze zich nog min of meer normaal gedragen, gisterenavond had ze plots 39,6°. Op zich nog niet echt alarmerend, baby’s hebben vaak serieuze koorts, maar toch meer dan genoeg om de dokter te bellen. De arts van Kind & Gezin had het dinsdag nog gezegd: Merel had dan wat last van haar neusje en van slijmoogjes, en blijkbaar waren haar oortjes ook niet helemaal zuiver meer. Ik moest gewoon geregeld spoelen, maar als er koorts zou opkomen, toch de dokter raadplegen.
Deze morgen dus gebeld, en ik had chance: tien minuten later was er nog een plaatsje! Ik ben te vierklauwens in mijn auto gesprongen, en Merel heeft het begin van een oorontsteking. Als ze nog eens een zware koortsopstoot heeft, moet ze antibiotica krijgen, het dutske.

Daarna ben ik naar mijn ma gereden om daar de zieke Merel af te zetten: uitvaart bij ons op school. Omdat het leerlingen zijn die ik zes jaar in de klas heb gehad, wilde ik er toch wel bij zijn. Als leerkracht vind je dat op den duur banaal, maar voor de leerlingen blijft het belangrijk. Het thema was sprookjesfiguren, en voor mij hadden ze, oh verrassing, de heks voorzien. Lekker makkelijk: een basic gothic outfit uit de kast genomen, een punthoed op, en klaar. Alle collega’s waren verkleed, en ik heb schitterende dingen gezien. Petje (of in dit geval hoed) af!

Na een wisselvallige en al bij al matige show ben ik dan terug naar mijn ouders gereden. Merel had bijna twee uur gehuild, maar was dan toch in slaap gevallen. Eten wilde ze niet doen, net zoals de nacht voordien. Amai mijn boezem! Ik heb dus rustig en bijzonder lekker gegeten: erwtensoep, en dan konijn met gebakken appeltjes en véél saus. En zelfs een appeltaartje als dessert 🙂 Dank u, ma! Mijn ouders waren allebei ook goed gezind, en we hebben gezellig buiten in de zon op het balkon zitten kletsen en lachen. Fijne dag, fijne dag.

Merel was na haar serieuze dut ook goed gezind, en wilde dan toch eten, gelukkig maar. Ik ben dan naar huis gereden, en heb thuis nog op ’t gemak wat huishouden gedaan, terwijl de kinderen op school in de opvang in de zandbak speelden.

En toen sloeg de dag weer om.

De jongens waren lastig, Kobe was huilerig, Merel had weer serieuze koorts en stopte niet met huilen. Kobe moest in bad, Wolf nam een douche, en toen bleek dat de sensoren van het bubbelbad niet op tien cm water zijn voorzien, en begon het zichzelf al droog te blazen terwijl Kobe er nog inzat. Uiteraard net op het moment dat Merel tóch een paar slokken wilde drinken. Consternatie alom. En toen huilde zij nog wat meer, en wilde Kobe niet eten en werd Wolf ambetant van de andere twee, en was ook mijn humeur ver te zoeken. En belde Bart dat zijn afspraak in de file zat en hij dus later ging zijn. Hmpf. Bad timing.

Gelukkig eindigde de dag in rust, met een slapende Merel en een Bart aan mijn zijde. Oef.

Alweer een zalige dag doorgebracht met Gwen. Ze had paella gemaakt, en die hebben we buiten in de tuin opgegeten, zalig in de zon. En daarna een overheerlijk appeltaartje, met een goeie koffie bij.

En intussen hebben we gekletst over vanalles en nog wat, en vooral over kinderen en baby’s. Ongegeneerd, ongestoord.

Ik geniet daarvan. Echt wel.