Bart was vandaag de hele dag weg. Niet dat ik dat zo erg vond (al heb ik hem liever thuis natuurlijk), ik had me erop voorzien. Boodschappen had ik gisterenavond gedaan, en een deel van het koken was ook al achter de rug.
De kinderen hebben heel lief zitten spelen, alleen Merel was in de voormiddag was lastig. Enfin, dat vond ik toch. Tot ik plots kon vergelijken met de (voor)avond: ik weet niet wat er scheelde, maar ze wilde niet slapen, en bleef maar huilen. Of ik nu een lepeltje siroop gaf (tegen de reflux), haar wiegde, in haar bedje of park legde, ermee rondliep, een liedje zong, haar aan de borst legde… Af en toen hield ze even op, maar na maximum vijf minuten begon ze opnieuw te huilen. Dat heeft ze zo’n anderhalf uur volgehouden, en pas dan viel ze echt in slaap. Oef.
En pas dan begon me op te vallen dat mijn ene borst zo’n pijn begon te doen. En jawel, ook al zat er geen spanning op, de binnenkant was keihard en bijzonder pijnlijk: een borstontsteking! Die trouwens alsmaar meer pijn begon te doen. Ik raadpleegde een paar apothekers op twitter, maar dat hielp eigenlijk niet want ik bleek toch geen ontstekingsremmers in huis te hebben. Uiteindelijk, na veel getwijfel – het was intussen per slot van rekening kwart voor tien op een zaterdagavond – belde ik naar Pieter en Delphine, van de apotheek hier een halve straat verder. Ze was wel niet van wacht, en ik kan me voorstellen dat ze wel af en toe zo’n telefoontje krijgt, dus ik voelde me behoorlijk gegeneerd. Edoch, Bart was niet thuis, ik had drie slapende kinderen, het was niet direct de moment om veel naar dokters en apothekers van wacht te lopen. Gelukkig zijn zij allebei zeer begrijpende mensen en eigenlijk toch wel goeie vrienden, en na wat uitleg en overleg trok Pieter zijn jas aan, en kwam me een ontstekingsremmer brengen. Die ik prompt gepakt heb.
Hopelijk kan ik straks wat slapen (op mijn zij liggen doet momenteel serieus veel pijn), en is het tegen morgen al wat beter.
Bedankt, Pieter en Delphine! Het is enorm, enorm gewaardeerd!