Acta Diurna de muliere ludenti
Mijn Merel heeft haar eigenste tekeningetje, ontworpen door Stephen van Barts kantoor. Toch handig, van die schitterende designers in huis hebben 🙂
Niet alleen staat het op haar kaartje en haar website, ik ga het ook op de muur van haar kamer schilderen. Enfin, ik was ermee bezig toen ze zich dan toch plots aankondigde.
Wat had de gynae ook alweer gezegd? Geen kans op natuurlijke bevalling? Well…
Ziehier mijn dochter! Geen mooie foto, ik weet het, maar ze is dan ook amper drie minuten oud, naakt op mijn vel, en naar adem happend…
Hier is ze zeven uur oud 🙂
Voor meer foto’s en het verhaal van de bevalling moet je maar op Merels eigen site gaan kijken. Daar kan je ook in het gastenboek schrijven 🙂 zodat ze het later zelf kan lezen.
Deze middag ben ik voor de laatste keer bij de gynaecoloog langsgeweest.
Hij heeft een monitor genomen, geconstateerd dat alles perfect in orde is met de baby, maar dat er nog geen spoor is van contracties, en dat ze nog zeer hoog zit. Hij heeft zelfs niet gekeken of er al ontsluiting was, ik moet niet rekenen op een spontane bevalling, helaas.
Dinsdagavond moet ik dus binnen in het ziekenhuis, en dan woensdag in de loop van de voormiddag volgt een keizersnee. Ach ja, zo erg vond ik dat de vorige keer niet, alleen jammer dat ik dan een tijdje niks van gewicht mag heffen, en zeker geen Kobetje van 17 kilo…
Maar bon, de kogel is dus door de kerk: ten laatste woensdag heb ik dus een dochter!
Vandaag was het eigenlijk de bedoeling om naar de babyborrel van mijn nicht te gaan: ze heeft een pracht van een tweede dochtertje Hannah.
Alleen… ik dacht dat ik al lang bevallen ging zijn, maar met die dikke buik zie ik het niet zo goed zitten. Denderleeuw is een eindje, en stel dat dan net mijn water breekt, dan moeten we nog terug naar huis, gerief pakken voor de jongens, die uitbesteden enz. enz. Liever niet dus. Kobe was trouwens ook bijzonder moe, wat lastig, en ik heb hem dan maar in bed gestoken, en de borrel afgezegd. Jammer, maar helaas.
De tijd hebben we niet verloren laten gaan: Bart en ik hebben verdergewerkt aan de babykamer, en ook Wolf heeft ijverig meegeholpen. Het resultaat is dat alle muren netjes twee lagen hebben gekregen, zodat er nog enkel een afwerkingslaag moet komen op plafond en twee van de drie muren. Goed opgeschoten dus!
Hopelijk komt dat laatste laagje snel, dat ik de kamer kan afwerken, kuisen, opruimen en vooral inrichten, zodat het echt een kleine-meisjeskamer wordt 🙂
In de reeks ‘als ’t zo simpel is, waarom maakt ge ze dan niet wat meer?’ stel ik u vandaag voor: de currysoep.
Benodigdheden (voor vier serieuze porties):
– boter
– twee of drie ajuinen, al naargelang de grootte. Het mag serieus wat zijn.
– currypoeder, al dan niet pikant
– vier kippenbouillonblokjes
– melk
– bloem
– eventueel peterselie om af te werken
Werkwijze:
– snipper de ui fijn (hij wordt niet meer gemixt, dus vrij fijn) en bak hem glazig in de boter
– strooi er royaal wat currypoeder op. Ik meng pikant en niet-pikant door elkaar.
– giet er een halve liter water bij (of zoiets), doe er de vier bouillonblokjes bij, en laat een tien minuutjes koken
– los een eetlepel of twee bloem op in een kommetje melk tot er geen klonters meer zijn, en kiep dat bij de rest.
– breng opnieuw aan de kook, laat even stevig doorkoken, en doe er melk en water naar smaak bij, en eventueel extra curry.
En dat is het. Simpel, en lekker!
Vandaag is het vijf november, lieve schat. De dag waarop de dokter dacht dat jij geboren ging worden. En waarvan ik dacht dat ik je dan tenminste al twee weken in mijn armen ging houden. Maar blijkbaar ben je koppiger dan je broers, en blijf je hardnekkig waar je zit.
Weet je… Wij twee gaan nog veel ruzie hebben later. Ik voel dat nu al. Want wil je BEGOT haast uit die buik komen, ja?
Dit staat te bloeien in mijn keuken. Zomaar. In november. En gij nu.
Het is vakantie, en dus zit ik met een bolle buik en twee kinderen opgescheept. En kwam mijn ma af met het voorstel om hen daar een paar dagen te laten logeren. Ge ziet van hier dat ik geen nee heb gezegd: ze zijn soms behoorlijk vermoeiend. Dat de kans erin zit dat ze de komende dagen dan opnieuw naar ginder moeten, tsja, dat is dan maar zo.
Aangezien ik om half twaalf bij de gynaecoloog moest zijn, heb ik ze deze morgen afgezet. Met pak en zak, en goedgemutst 🙂
Ik ben daarna dus doorgereden naar de dokter, en die wist niks nieuws te melden, behalve dan dat alles prima in orde was met de baby, en dat ze blijkbaar vond dat ze daar goed zat. Uhhuh.
Maar ze wordt wel naar de grote kant, en daarom moet ik maandag terug: als ze dan nog niet spontaan is gekomen, wordt het woensdag een keizersnee, hij wil geen risico lopen. Dus, ten laatste op 10 november hou ik een baby in mijn armen. Het zal tijd worden.
Daarna was er nog net genoeg tijd om samen met mijn liefste te lunchen in het Lepelblad, voor hij naar Antwerpen moest, en ben ik vervolgens naar huis gereden om te schilderen.
Ne mens zou denken: al een maand thuis, die verveelt zich toch? Niet dus.
Nee, de kinderkamer voor ons meisje is nog helemaal niet klaar. Ik had dat gepland in de zomervakantie, maar toen voelde ik me zo vreselijk slecht dat dat helemaal niet lukte. En eigenlijk zit er geen haast achter: de eerste zes maanden slaapt ze toch bij ons op de kamer.
Ze krijgt haar eigen kamer, aangezien de twee jongens samen op één grote kamer slapen. Later passen we eventueel de “loft” boven wel aan, als er vraag is naar elk een eigen kamer. Maar voorlopig kan het dus wel. In juli had ik al een grote bijkomende kast gekocht in de Ikea, en die was begin augustus zelfs al geïnstalleerd op onze eigen slaapkamer, met de nodige moeite weliswaar. Zij heeft dus nu een grote dubbele kleerkast ter harer beschikking, die intussen al vol staat met dozen kleding die ik links en rechts gekregen heb. Massa’s.
Die kamer was vroeger de logeerkamer, en het grote logeerbed blijft er voorlopig staan, er is plaats genoeg. In 2004 hebben mijn ma en ik ze feloranje geschilderd, met Indische accenten, omdat de zon er nooit rechtstreeks inzit. Toen zag ze er zo uit.
Iets later is dan Wolf naar daar verhuisd, en dacht ik dat een tweede kind nooit ging lukken, zodat de grootste kamer vrij neutraal is geschilderd, en ik daar wellicht een bureau ging maken.
Toen Kobe dan geboren werd in 2007, zijn ze samen naar die grote kamer verhuisd, en werd de oranje kamer weer een volbloed logeer- en rommelkamer, waar ook onze grote kleerkast stond. Tot nu dus.
De kast blijft, het grote bed blijft (nog zo gemakkelijk voor als ze lastig is, dan kan ik daar gaan slapen met haar), maar alles wordt wel herschilderd. Ik heb nog massa’s quasi witte verf van in de living staan (ze moeten zich daar toch ergens misrekend hebben), en ik heb die gisteren allemaal boven gehaald. De hele kamer wordt dus wit, behalve één paarse muur, en op de grootste muur komt de tekening van haar geboortekaartje, ook in paarstinten. Verder zie ik dan nog wel hoe ik de rest zal aankleden.
En is het deze week niet klaar, dan is het voor na de geboorte. Tijd genoeg.
November, en nog is ze er niet, mijn klein mormel. Had je het me op voorhand gezegd, ik had het niet geloofd. De twee jongens zijn geboren op 37 weken, en ik ben nu bezig aan de 39ste. Ze schopt, ze beweegt, ze duwt mijn hand weg als dat op mijn buik ligt, en ze danst een polonaise met mijn ingewanden, maar eruit komen? Ho maar.
Ik heb me al gerealiseerd dat het een schorpioentje zal zijn, die dochter van mij. Net zoals ik en haar papa. Dat gaat me nog vonken geven, medunkt.