(Dit postje verscheen eerder al op Gentblogt.)
Donderdagavond mocht ik één van de meest bevreemdende ervaringen meemaken die ik al gehad heb: een SubtleMob.
U kent wellicht wel al het fenomeen FlashMob, dat intussen ruim gecommercialiseerd is: mensen komen op een bepaalde openbare plaats samen, en op een afgesproken teken/uur doen ze een gezamenlijke handeling, zoals een vooraf ingestudeerd dansje. Oorspronkelijk was dit eenvoudigweg een groep mensen die elkaar sms’ten of via Facebook opriepen, en dan bv. in het Sint-Pietersstation een volle minuut stokstijf gingen stilstaan. De reacties van de voorbijgangers waren vaak hilarisch.
Donderdag, zoals de titel al zegt, ging het er een pak subtieler aan toe. Alle deelnemers moesten zich inschrijven, en op voorhand een bepaalde track downloaden op een MP3speler. Bedenker/kunstenaar Duncan Speakman gaf vooraf voor een aantal dames een beetje uitleg: hij had het idee oorspronkelijk opgevat als kijk op Engeland, om mensen te doen stilstaan bij wat ze zagen om zich heen. Toen echter zijn schoonbroer Paul terminaal ziek werd, verschoof de focus naar “carpe diem”: geniet van elk moment dat je hebt, laat je niet leven, en sta af en toe stil bij de wereld om je heen.
Per twee stonden we donderdag op de Korenmarkt, Graslei of Korenlei, elk met (al dan niet subtiele) oortjes of koptelefoon op, en stipt om acht uur lieten we één van de twee tracks afspelen. We kregen speciaal voor de gelegenheid gecomponeerde muziek te horen, met daartussen een vrouwenstem die ons af en toe dingen liet doen, zoals naar een venster gaan en je spiegelbeeld bekijken, weglopen van je partner en dan weer troostend terugkomen, stil blijven staan en naar je voeten kijken, de daken om je heen bekijken… Aangezien er (naar mijn totaal onkundige en onbetrouwbare schatting) toch zo’n 300 mensen meededen, was het effect bevreemdend. Je zag anderen hetzelfde doen als jij, maar toch weer niet. Voorbijgangers bleven verbaasd staan en snapten uiteraard niet wat er aan de hand was. En de muziek was… vreemd maar tegelijk heel erg passend. Je voelde je op een eilandje met je partner, en toch weer verbonden met al die anderen om je heen. Mja, het is moeilijk te beschrijven. Het mooiste moment was wel het einde: toen iedereen, met intervallen van een paar seconden, tegelijk een slow begon te dansen. De voorbijgangers hoorden de muziek niet, maar zagen wel het effect, en het was mooi, daar op de Gentse kades.
Na afloop hoorde ik dat de andere track (Lost) veel droeviger was geweest dan de onze (Found), maar dat het effect op iedereen zowat hetzelfde was: ondanks de koude wind liep iedereen te glimlachen.
Bedankt, Duncan Speakman en Vooruit, voor deze mooie ervaring. Meer foto’s kan je trouwens op de site van de Vooruit vinden.
De foto’s zijn van een jonge gast die ik daar ter plekke heb aangeklampt omdat ik hem zag lopen met zo’n knoert van een fototoestel, nl. Frederik Sadones. Bij deze bedankt!