Daarstraks zat ik rustig in de leraarszaal (een springuur, weetuwel) toen plots mijn telefoon ging: de school van de kinderen! Kobe was blijkbaar gevallen op de speelplaats, en had een gapje in zijn hoofd. Niks ernstigs, wist ze te melden, het was in zijn haar, maar het bloedde nogal, en ze dacht dat het misschien best toch met zo van die hechtingsstrips werd toegetrokken. Of ik tijd had om te komen, of dat ze zelf naar de dokter moesten?
Ik zei dat ik kwam, spurtte richting secretariaat om mijn zesdes het volgende uur in de studie te zetten, en belde mijn fantastische huisartenspraktijk. Filip nam op, zei dat hij zelf op ronde was, maar dat Shari ook op ronde was in de buurt van de school, en dat hij haar zou bellen om langs te komen. En jawel, toen ik een kleine tien minuten later parkeerde aan de school, zag ik haar nog net binnengaan. De secretaresses ginder waren onder de indruk: gewoon een dokter op bezoek zeg, en zo snel! Shari knipte een stuk van Kobes haar weg (wat trouwens niet eens opviel want de rest viel erover), ontsmette het wondje, en plakte er effectief zo’n hechtingsstripje op. Kobe gaf geen kik, liet zich netjes doen, en dat was dat. Ik betaalde de dokter, bedankte haar en de mensen van het schoolsecretariaat, bracht Kobe weer naar zijn klas, reed terug naar mijn school, viste mijn zesdes op uit hun studie, en gaf les.
En liet eigenlijk dan stilletjesaan de adrenaline zakken en probeerde zen te worden.
Zo’n telefoontje, da’s niet goed voor het hart. Ook al zeggen ze dat het niks ernstigs is.
Eén antwoord op “Even schrikken”