Beslissing

Ik heb lang getwijfeld, heb een half uur (minder lukt toch niet) aan telefoon gehangen met mijn ma, heb uitvoerig alles doorgesproken met Bart, en heb eindelijk een beslissing genomen: dit is mijn laatste week werk, ik stop ermee. Enfin, toch voor de komende zes maanden, zeker niet definitief!

Ik ben nu bijna 35 weken zwanger, en als het kleintje geboren wordt op 37 weken (zoals haar broers), dan heb ik nog een goeie twee weken te gaan.

Ik heb alle voor- en nadelen eens op een rijtje gezet:

PRO:

– ik kan perfect stoppen: 15 weken zwangerschapsverlof en drie maanden ouderschapsverlof, dan kom ik netjes uit in de paasvakantie, en het plan was toch om daarna te herbeginnen
– financieel kan het. Elke week dat ik langer werk is een week meer loon, maar dat is eigenlijk het punt niet
– ik ga eindelijk kunnen slapen. Ik sleep me voort: ofwel presteer ik op school en ben ik thuis geen klop meer waard, ofwel zorg ik gedegen voor de kinderen en speel met hen, en dan lukt het op school niet zoals het moet. En ik wil slapen. Vooral slapen.
– het is beter voor de baby, als mama uitgeslapen is en geen stress meer heeft
– mijn vervanger staat klaar, heeft alles al voorbereid, en ziet het helemaal zitten
– ik ga eindelijk mijn huishouden weer op de rails krijgen, en uit ervaring weet ik dat dat de eerste weken met een kersverse baby ook niet zo goed lukt, dus het is beter dat alles in orde is voor de bevalling
– misschien ga ik zelfs de tijd en energie vinden om de kinderkamer te schilderen en zo
– minder druk op Barts schouders, die het nu razend druk heeft (om tijd vrij te houden voor de tweede helft van oktober en zo) en daarnaast ook mij een beetje wil helpen en wil ontzien

CONTRA:

– ik wil mijn leerlingen eigenlijk niet uit handen geven. Nu nog niet. Maar zoals mijn ma zegt: of dat ge ze nu een week vroeger of later afgeeft, ge gaat ze toch moeten loslaten. En gelijk heeft ze, natuurlijk. Maar toch. Ergens vind ik het opgeven van mezelf.

Geef toe, veel contra’s zijn er niet, maar die ene telt wel. Telt zelfs serieus door.

Maar dinsdag zat ik erdoor. Maandag was ik ook al niet gaan werken omdat het echt niet ging, en heb ik geslapen tot half twaalf. En dinsdag voelde ik me wel beter, maar kon ik mezelf niet meer oppeppen. En dus, na veel getel en getwijfel en de nodige gesprekken heb ik de knoop doorgehakt. Maandag begint Jan.

En wil je geloven dat het toch een pak van mijn hart is?

Stom he.

Kat(er)

Het is er eindelijk eens van gekomen, ik zeg het al een half jaar: onze huiskater (of beter misschien tuinkater, het beest zit hele dagen buiten) is eindelijk gesneden!  Hij was intussen al bijna anderhalf jaar oud, dus het mocht wel eens, in onze kattenrijke buurt.

Gisterenmorgen heb ik hem zonder omhaal van het hondenmatje geplukt en in de reisbox gedropt (gelukkig had hij die niet op voorhand zien staan) en bij de dierenarts om de hoek afgezet. Rond half vijf mocht ik hem weer ophalen: bang, als altijd als hij vervoerd moet worden, maar niet extra. Niet zoals de vorige katten, die ronduit boos waren op mij en die me minstens twee dagen geen blik waardig keurden. Nee, hij sprong hier thuis wel vrij snel uit zijn box, en ontweek me een beetje (in die zin dat ik hem niet had kunnen pakken als ik zou gewild hebben), maar viel wel onmiddellijk aan op zijn korrels en water, en ’s avonds bleef hij erbarmelijk miauwen om toch maar buiten te mogen. Eigenlijk moest ik hem nog tot vandaag binnen houden, maar dat was dus niet te doen, en daarmee heb ik hem rond acht uur toch maar buiten gelaten. Hij was levendig, had nergens last van, en sprong rond zoals anders. En dus mocht hij van mij.

Met een bang hartje hoopte ik toch dat ik hem de volgende morgen weer in dezelfde vrolijke hongerige staat als altijd ging zien. Hij is misschien geen mensenkat die op je benen komt liggen, maar het is toch mijn beest. En jawel hoor, hij zat klaar op de vensterbank om binnen te mogen, en ging dadelijk eten. De wonde was niet meer te zien, en blijkbaar had hij er geen last meer van. Oef!

Nog maar eens gynaecoloog

Gisteren ben ik dus nog maar eens naar de gynaecoloog geweest, om de resultaten van het bloedonderzoek van vorige week te bespreken. Hij bekeek de uitslag eens, stelde vast dat het ijzer al gestegen was naar 12 (ondergrens is 13) en dat dat dus dik in orde was, maar dat het nog een stuk hoger moest om goed te zijn, en ik dus mijn spuiten moet blijven krijgen. Mijn hemoglobine en hematocriet is nog steeds te laag, maar zeker niet abnormaal voor een zwangere vrouw. Eigenlijk zijn mijn bloedwaarden nu lang niet meer uitzonderlijk.

Ook de baby stelt het prima, groeit goed, geeft normale monitoruitslagen enz. enz. Alles dus in orde, behalve mijn vermoeidheid. Ik recupereer dus nog altijd niet.

Tsja.

Soit, ik ben tenminste gerust dat ik geen zwangerschapsvergiftiging of zoiets heb, of diabetes of zo. Oef.

Latinist

Daarnet, op Facebook, zegt een van mijn leerlingen van vorig jaar hallo. En vermeldt terloops dat hij met mijn interimaris-to-be in de les zat deze morgen. Mijn interimaris is al iets ouder, heeft een diploma van pol-en-soc, is supergemotiveerd, heeft vorig jaar al stage gedaan bij mij, is goed bevonden, maar moet nu nog zijn opleiding klassieke beginnen. Soit. Ik dacht dat die leerling het had over een algemeen vak, tot hij het plotseling heeft over taalbeheersing en de evolutie van archaïsch naar klassiek Latijn.

Ik viel bijna van mijn stoel, want hij had daar nog met geen woord over gerept.

Er gaat er dus wel degelijk eentje van de mijne Latijn studeren, in combinatie met Spaans. Ik kreeg gewoon tranen in mijn ogen, voor eventjes. Dolcontent. Dat is toch de ultieme beloning als leerkracht, zeker als je een dode taal geeft als vak: dat er iemand ook zo door geraakt is, dat die dat verder wil studeren. Zalig gewoon.

Weet je, mijn dag is goed. Mijn week is goed. Wat zeg ik? Ik ga gewoon het ganse jaar door blijven glunderen bij het idee alleen al.

Ut tibi proficiat, Dorian!

Kapper

Gisteren naar de kapper geweest, voor een meer onderhoudsvriendelijke coupe. De vorige vond ik heel fijn, maar moest ik telkens brushen, en als ik dan met een klein mormel ga rondlopen, niet altijd even praktisch. Vandaar de krullen. Bij deze.

kapper

EDIT: en toen vond Bart deze foto veel te serieus, en nam hij vandaag (=maandag) een nieuwe.

kapper2

Lijstje zomer 2010 ter

Dat er niet veel van gekomen is, zo met ziek te zijn en al. Ach ja. Het meeste kan nog wel weer een jaartje wachten :-p

* los schilderwerk:
– deur beneden in de gang schilderen
– zolderluik schilderen
raamkozijnen aan de buitenkant herschilderen (gelijkvloers heeft schoonpa al gedaan)
– achterdeur beitsen
– muur boven de nieuwe voordeur in orde zetten en schilderen
gang retoucheren
– raam in ‘loft’ retoucheren

* living:
– mierengaatje opsporen en  opnieuw in orde zetten, is blijkbaar niet ok
– verf hier en daar retoucheren, vooral de witte.

* badkamer:
– gedicht uitsnijden in matteerfilm
– deurstop installeren
kapotte lampjes vervangen
– douchestang boven bad ophangen

* garage
– nieuwe grondwaterpomp laten aanrukken en installeren
ontbrekende tegels zoeken en plaatsen

* jongenskamer
kussens maken met de overschot van de gordijnstof (2 gemaakt)
kinderstoeltjes renoveren
– manier bedenken voor zonnewering voor de kleine veranda
rolluikriem vervangen

* nieuwe berging
– foutieve zaagsnede (foutje van mijn pa!) in de deur opvullen en schilderen
afdichtlatje van de laminaat installeren (het is afgezaagd, maar moet nog vernist worden)
– beschadigde verf op deur retoucheren
– ontbrekende stukje behang hangen

* tuinwerk

– hout opnieuw verleggen naar houtkot dat nu opnieuw houtkot is
– tuinhuis opruimen
– losgekomen naad van zonnescherm repareren
– hibiscusstruik verplanten (in de herfst)
– hout verzagen en stapelen
– tuinhuis herbeitsen
klimop achteraan tackelen

* diversen

halletje en vestiaire uitmesten
berging grondig opkuisen
– hoop ongebruikte spullen op Ebay verkopen
– kaders in loft ophangen
– afgebreide pull afwerken
– 8mm filmpjes en trouwvideo laten digitaliseren voor ze kapot gaan.
– crème brûlée leren maken
– foto’s bestellen, in kadertjes steken en ophangen
– klamboe repareren
echtgenoot graag zien (dit heeft Bart toegevoegd en doorstreept, ik zie het eerder als een work in progress)
mozaiek herbeginnen en afwerken
– houten overgangslatje installeren boven aan de trap
– zolder opruimen en lege dozen uitkuisen
– slot van tuinhuis repareren
– Wolfs parapluutje repareren
7 5 3 broeken inleggen
– garage opruimen
leeg aquarium verhuizen
kat laten steriliseren gepland voor dinsdag
– naaiwerk allerhande
auto uitstofzuigen en kuisen aan de binnenkant
keuken herbehangen (papier is er al de helft af, het nieuwe ligt te wachten)
– drie schuiven van bureau en kast herstellen

Wijsneus

We zitten hier ten huize met een wijsneus opgescheept. Getuige de volgende conversatie, bij het ontbijt (Wolf geeft me ’s morgens altijd mijn maagmedicatie terwijl ik de boterhammen smeer, en ik durf dat soms te vergeten).

– Oooooh Wolf, mijn pilletjes!

– (op net hetzelfde toontje): Oooooh mama, mijn siroop!  (de antibiotica voor zijn sinusinfectie)

Zijn gezicht erbij was trouwens goud waard :-p

Bomen

Gisteren om tien voor acht stond hij hier, de bomenman van Arbolia. Na veel gepleit en gezaag had Bart me dan toch zover gekregen dat de twee grote bomen aan onze garage eruit gingen. Hij had gelijk: ze waren veel te groot (>10 m.), verstopten steevast de goten van het garagedak, maakten in de lente met hun bloemetjes en in de herfst met de kleine blaadjes een enorme rommel, namen veel licht weg, en trokken met hun wortels zowel de stenen van de oprit als die van het voetpad omhoog. De stadsdienst was al een keertje langsgeweest om wortels te kappen en het voetpad opnieuw te effenen, en had toen opgemerkt dat die bomen eigenlijk weg zouden moeten. Philip van Arbolia zei het ook onmiddellijk toen hij langs was geweest om te kijken en een offerte op te stellen: valse christusdoorns zijn prachtige bomen voor in een park of een grote open tuin, maar compleet misplaatst op een halve vierkante meter in de stad aan de straat.

En dus: met spijt in het hart, weg ermee, met mijn mooie grote bomen. Helaas.

Ik ben compleet vergeten een foto te trekken op voorhand, maar deze van de bruidssluier die erin woekert, zegt ook al iets:

bruidssluier

Toen ik tegen één uur weer thuis kwam, was de ene boom al grotendeels ontmanteld, en was hij volop bezig aan de tweede. Met professionele ankering en boomklauwen aan zijn benen.

boom

Tegen ’s avonds waren de bomen tot aan de grond afgezaagd, waren de grotere takken en de stronk in brandbare stukken gezaagd (als er iemand wil komen klieven, ge roept maar!) en had hij alle kleinere takken en loof opgeladen om af te voeren. Mooi werk!

Vandaag was hij er terug, maar heb ik hem niet gezien omdat ik wel degelijk zelf ook nog moet werken. Hij heeft toen de stronken uitgefreesd en alle wortels uitgegraven. Hij heeft er zelfs een deel van de tegels voor uitgebroken en teruggelegd (die lagen toch niet gebetonneerd maar op stabilisé) en ik heb nu een mooi stukje omgeploegd bloembed :-p Het hondenhok is ook gedeeltelijk afgebroken, maar dat stoort helemaal niet, het is niet alsof het nog echt gebezigd werd.

boom2

boom3

En nu ziet het er vooral leeg uit. Heel erg klaar in de keuken, dat wel, maar vreselijk leeg buiten. Ik mis mijn bomen. Maar geen nood, er komen er nieuwe. Twee valse acacia’s, zoals er al eentje in de tuin staat. Makkelijk in onderhoud, niet te groot, en zeer bestand tegen het stadsleven, volgens Arbolia. Yup. Content van die mens zijn werk: snel en vooral zeer grondig.

En toch mis ik ze.

Turnles

Helaas, geen turnles meer voor Kobe. Waar ik de eerste keer de indruk had dat hij het zeer graag deed, was hij nu al een paar dagen aan het zeggen dat hij er geen zin in had. Dat hij het niet leuk vond. En vandaag beaamde hij dat nog eens met klem. Hmm. Ik twijfelde. Toegeven, of niet?

Maar vorige week was hij na de turnles ook nog gaan slapen, het kind was doodop, en had geslapen van vier tot half zeven, toen ik hem wakker maakte. Nog net genoeg tijd voor een bad, eten, en opnieuw bedje binnen.

Hij is effectief moe, dat zeggen zijn juffen ook. In het weekend slaapt hij steevast drie uur in de namiddag, als we thuis zijn tenminste. Elke nacht slaapt hij ongeveer twaalf uur. En tot hiertoe dus ook nog een stevige tuk op woensdag.

Ik heb hem dus maar thuis gehouden, en hem tegen drie uur (de bomenman was teveel lawaai aan het maken) toch in bed gestopt. En toen sliep hij wel degelijk tot zes uur.

Ik vind het jammer, maar ik denk dat ik de juiste beslissing heb genomen. Volgend jaar beter.

Huisarts

Ik heb het al eerder gezegd, en ik zal het blijven zeggen: ik heb een juweel van een huisartsenpraktijk.

Ik moet dus wekelijks die ijzerspuit hebben, en omdat het gisteren te laat ging worden door dat gynaecologenbezoek, was het ok deze morgen. In feite doet Shari dan geen spreekuur (dat is voor Tim) maar ze neemt eventueel wel op afspraak, voor ze op huisbezoek gaat. En dus was ik daar al kwart voor negen deze morgen, en voelde ik me zeer welgekomen. Ze was blij dat ik van dokter was veranderd, en luisterde gretig naar mijn verhaal. En vroeg meteen of ze dan ook een kopie van dat nieuwe bloedonderzoek ging kunnen krijgen, kwestie van alles goed op te volgen.

Toch knap, zo’n dokters?