Keukenbehang

Ik zei het al eerder: mijn ma is de beste!

Vandaag is ze namelijk de rest van de keuken komen behangen. Deel één had ze gedaan halfweg augustus, maar toen was ik geen klop waard geweest. Vandaag voelde ik me een pak beter, maar toch is zij degene die zowat al het werk heeft gedaan. En dat is dan vijfenzestig he!

Ik ben vergeten foto’s te nemen van de oorspronkelijk gele keuken, maar heb wel foto’s van halverwege, toen de keukenmuren volledig gestript waren, en van het eindresultaat. Ik ben er in ieder geval zot van, ik vind dat groen heerlijk rustgevend 🙂 Maar oordeelt u vooral zelf.

keuken1

keuken2

keuken3

keuken4

keuken5

School

Vandaag de eerste schooldag gehad. Menig collega was er al eerder deze week om herexamens af te nemen of vakantietaken te ondervragen, maar daarvan was ik gespaard gebleven.

Omdat de schoolse opvang gesloten was, zaten de kinderen bij mijn moeder sinds gisterenavond, en kon ik ongestoord in alle vroegte wakker worden.

Eerst waren er deliberaties, daarna motivatie van bepaalde attesteringen, en in de namiddag een leraarsvergadering. Het voelde meteen of er nooit vakantie was geweest, geloof me. En toch deed het wel deugd om terug te zijn.

Geloof me, ik kijk er eigenlijk wel naar uit. Terug systeem in mijn dagen, niet voortdurend twee kinderen aan mijn rokken, interactie met andere mensen, en terug show mogen staan verkopen voor de klas. Mja.

Laat maar komen, die eerste september!

Zwemmen

Mijn ma had al lang gevraagd om eens iets samen te doen met Alexander, het zoontje van mijn broer. Hij is vier, en kijkt gigantisch op naar Wolf.

Nu, een echte uitstap zag ik niet zitten omdat ik nog bij ’t minste oververmoeid ben, en dus stelde ik voor om te gaan zwemmen. Mijn ma is daar nu niet direct de grootste fan van, maar kom, toezicht houden op drie spetterende kleuters valt nog wel mee qua inspanning voor mij, dus ze zei ja.

Dinsdag zijn we dan ook met ons vijfjes gaan zwemmen in het vernieuwde zwembad van Zomergem, en dat viel heel goed mee. Zo goed zelfs, dat we deze morgen opnieuw naar daar zijn getrokken. We, zijnde, Bart, ik en de kinderen.

Normaal gezien gaan we naar Ertvelde, maar dit zwembad heeft een paar extra troeven. Het kinderbadje is iets groter, en Kobe vindt het fantastisch. Het grote zwembad is aan de ene kant ook een stuk minder diep dan dat van Ertvelde: Wolf kan er netjes staan, en op die manier ook veel beter oefenen om te zwemmen dan in het andere. En, last but not least voor Wolf: er is een springplank! Met bandjes aan springt hij onvervaard in het diepe. Hij kan zo nét niet zwemmen, vooral een gebrek aan zelfvertrouwen, denk ik.

In ieder geval: een hele fijne voormiddag gehad. Kobe was zó moe, dat hij daarna meteen in zijn bedje is gekropen, zelfs zonder te eten, en dat zegt veel 🙂

Elanor

Vandaag heb ik een heerlijke namiddag/avond gehad: de ledendag van Elanor, de Vlaamse “Tolkienfanclub” (al mogen we de naam Tolkien niet meer officieel gebruiken zonder daar zwaar voor te moeten betalen aan de erven).

Ik hou van fantasyboeken, en ik hou zeker en vast van Tolkien zijn schrijfsels, maar ik ben zeker niet fanatiek daarin. Er zijn leden die elke naam, zelfs die uit de Silmarillion, kunnen situeren, er zijn er die Elfs spreken, er zijn er die de boeken al minstens 50 keer gelezen hebben… Nee dank u (al kan vijf keer de Lord of the Rings ook wel tellen, denk ik).

Ik zit al ettelijke jaren in de vereniging, ken er iedereen (tenzij nieuwe leden of zij die nooit afkomen naar activiteiten), en doe ook geregeld mee. Elk jaar staan we met een stand op F.A.C.T.S., en doe ik daar aan vertellen, voorlezen, of Elfs schrijven. Er is de kwis, de spelletjesavond, en de internationaal gevierde Tolkien Birthday Toast. En vooral: ik ben één van de Barden van Elanor, een van de verhalenvertellers of liedjeszangers.

Elke ledendag bereiden we iets voor: soms met zeven, zoals deze keer, soms alleen of met twee. Het kan voorlezen zijn, vertellen, toneel spelen, persifleren, zingen…

En elke ledendag is er ook de barbecue, en genieten we ervan gezellig te zitten kletsen, een robbertje te zwaardvechten (Namarië is de zwaardvechtafdeling van Elanor, die ook geregeld in kostuum voorstellingen geeft), te discussiëren (al dan niet over Tolkien) of de andere activiteiten die voorzien zijn.

Ik heb een zeer fijne dag gehad, en kijk al uit naar volgend jaar. Jawel.

Ben ik nu een nerd?

Hibiscus

In mijn klein tuintje achteraan staat er een immense hibiscusstruik, die weliswaar laat bloeit, maar wel prachtig is. Zodra ik aan mijn bureau zit, zie ik de bloemen. Zeg nu zelf: toch magnifiek?

hibiscus

Aoûtats

Augustusbeestjes, kende u die al? Wel, ik ook niet, maar nu intussen wel! En hoe! Microscopisch kleine rotbeesten zijn het, die je bijten en zich volzuigen met bloed. Ze komen voornamelijk in bepaalde streken in Frankrijk voor, en doorgaans enkel in de maand augustus. De Franse Wikipedia kan ze mooi beschrijven, compleet met foto’s. Ik zal het geweten hebben! Sommige mensen zijn er heel gevoelig voor, andere gelukzakken weer niet. En laat ik natuurlijk nu één van die gevoeligaards zijn…

Na een paar dagen al stond ik vol rode bulten die afgrijselijk jeukten: denk aan een muggenbeet, maar dan tien keer erger en vasthoudender. Vooral in de plooien van mijn knieën stonden ze, maar ook gewoon op mijn kuiten, mijn rug, onder de band van mijn beha, in mijn lies, op mijn buik… Overal! En je krabt er bijna automatisch aan, waardoor het felpaarse grote bollen worden, die nog veel erger jeuken, helaas.

We zijn nu een halve week thuis, en die beten zijn nog geen barst gebeterd, ze jeuken nog evenveel, en ik vrees dat ik er hier en daar een littekentje aan zal overhouden, zoals op mijn borsten. Ervoor naar de dokter stappen doe ik niet, want ik mag toch geen antihistamine of corticoïde zalf, nu ik zwanger ben.

Ik hoop maar dat het snel overgaat. Ik word er stapelgek van.

Frankrijkfotootjes

Ik heb, doordat ik me zo slecht voelde, eigenlijk nauwelijks foto’s genomen. Ik ben het zo’n beetje vergeten, eigenlijk feitelijk.

Hier en daar is er wel eentje, soms ook genomen door Bart met zijn iPhone.

Onderstaande is er zo een: genomen vanuit ons slaapkamerraam, terwijl het buiten aan het regenen was.

uitzichtFrankrijkklein

Wolf heeft er ook veel met zijn domino’s gespeeld, en onder andere deze muur gebouwd, helemaal alleen.

domino

In Bribacte heb ik er wel aan gedacht een paar foto’s te nemen, gewoon omdat het uitzicht er zo mooi was.

Bribacte

smoelen

En dan met het geleende bootje aan Le Lac de Settons.

meertjefrankrijkklein

Bizar recept: corned beef met prei

Ik vermoed dat de meesten nog nooit corned beef gegeten hebben, en ik begrijp dat best :-p Vlees uit blik, het spreekt me ook niet echt aan.

Nochtans heeft mijn ma er een schitterend recept mee, waarmee ze gegarandeerd scoort, zeker bij de kinderen. Ik maak het af en toe ook eens klaar, en zowel de kinderen als Bart en ikzelf eten ons behoorlijk rond. Moeilijk is het niet, alleen soms een beetje vreemd. Het resultaat, als het op je bord ligt, ziet er ook niet bepaald smakelijk uit, maar dat is zo met de meeste ovenschotels met gehakt en dergelijke. En toch moet je het eens proberen: een aanrader!

Benodigdheden (voor 6 personen)

– twee grote dozen corned beef, te vinden bij de zwanworstjes en zo

cornedbeef
– prei + witte saus (of diepvriesprei-in-de-room, nog zo makkelijk)
– puree
– peper
– paneermeel
– kluitje boter

* Neem een grote ovenschotel, doe de dozen corned beef open met het bijhorende sleuteltje (let op dat je je niet snijdt, die randen zijn gigantisch scherp!) en snijd de inhoud in grote stukken.

cornedbeef2

* Zet dit even in de oven onder de grill, tot het vlees ‘smelt’ en je het heel makkelijk kan platdrukken met een vork. Let wel op dat het niet te lang onder de grill staat, want dan droogt het uit. Zorg dat je een mooi laagje krijgt.

cornedbeef3

* Maak een stevige puree (niet te slap), en verdeel die over het vlees, zodat je een mooi tweede laagje krijgt. Doe er geen zout bij, het vlees is meer dan zout genoeg.

puree

* Maak prei in de witte saus (of open een zak of doosje diepvriesprei-in-de-room) en verdeel dit over de puree, zodat je opnieuw een mooi laagje krijgt.

prei

* Strooi er kwistig paneermeel over, en voeg hier en daar een krulletje boter toe.

paneermeel

* Schuif alles in een voorverwarmde oven (200°) en zet na een paar minuutjes nog even de grill aan, zodat je een mooi korstje krijgt.

cornedbeefklaar

Smakelijk!

Wolf wilde met plezier tonen hoe lekker het eigenlijk wel is!

cbwolf

cbwolf2

(Oh, enne… toen Bart daarnet thuiskwam, vroeg hij met glinsterende ogen of hij er ook een beetje van mocht. Ik zei uiteraard ja, maar blijkbaar hebben we verschillende definities van “een beetje”: ik ging er donderdag met de kinderen nog van eten, en toen was de schotel vrijwel leeg :-p )

Gynaecoloog en andere dokters

Deze namiddag had ik een afspraak bij de gynaecoloog. Gelukkig maar, gezien alle problemen van de laatste dagen.

Hij luisterde minzaam naar mijn relaas, keurde de ijzerpillen en de diuretica van de huisdokter goed, maar vond dat er nu wel drastischer middelen nodig waren. Voor de constipatie gingen alleen nog de grote middelen werken, verklaarde hij: ik moet naar de materniteit van het ziekenhuis gaan, en daar een lavement vragen. Hij had even gevoeld, en verklaarde dat de hele darm vol zat met kleine kasseisteentjes. Allez gij.

Met de baby was alles gelukkig prima in orde: perfect op schema, goed beweeglijk, en dat soort dingen.

Het ijzertekort en de bijhorende vermoeidheid was een groter probleem, zei hij. De pillen zorgen duidelijk voor de constipatie, en moet ik dus stopzetten. In de plaats daarvan raadde hij me vloeibaar ijzer aan, en toen ik sprak van inspuitingen, knikte hij. Want hij schudde in eerste instantie nogal zijn hoofd toen hij hoorde dat ik op 1 september wilde beginnen werken. “Maar madammeke, vergeet dat maar, dat gaat niet lukken.” Juist ja. Tot hij mijn vastberadenheid zag. De spuiten gaan in elk geval een steviger effect hebben, en hopelijk lukt het tegen dan wel.

Ik ben dus nog deze namiddag langsgeweest bij de huisarts, en dat is echt een bijoux van een mens! Enfin, de hele groepspraktijk eigenlijk, het maakt niet uit bij wie van de drie je verzeilt. Ik belde naar Tim, en die zei me onmiddellijk een voorschrift te komen halen, dan naar de apotheker te gaan (mijn vaste apotheker is met vakantie, of ik had het zo wel meegekregen en achteraf het voorschrift gebracht)  en dan terug te komen voor de spuit. Ik had dus niet eens geld bij toen ik bij hem kwam, en hem te binnen viel dat hij nog ampullen in stock had. Ik heb meteen de spuit gekregen, en zijn rekeningnummer om het geld over te schrijven. Op twintig minuten stond ik weer thuis.

Nu maar hopen dat het effect van dat ijzer snel inkickt, en dan woensdag gaan sterven op een toilet in het ziekenhuis. Liever daar dan hier, want daar is er nog omkadering voor moest het verkeerd gaan :-p

Frankrijk: de terugweg

Om half negen, onder een stralend blauwe hemel, zaten we in de auto om te vertrekken. Geef toe, niet mis qua uur, he? Het eerste stuk naar Autun kenden we intussen vrij goed, en ging ook probleemloos. Het tweede stuk, tussen Autun en Beaune, duurde een klein uur, en was nogal kronkelig. Helaas, we zullen het geweten hebben.

Kobe meldde plots dat hij zich niet lekker vond, en een paar kilometer verder stonden we in de graskant zijn kleren te vervangen en de auto schoon te maken, jawel. Daarna ging het beter, ook al omdat we al vrij snel op de autostrade zaten, en ook heel geregeld gestopt hebben. We hoopten om tegen de middag in Metz te zijn, maar dat haalden we net niet. We zijn dan maar naar centrum Nancy gereden, om daar aan de Place Stanislaz in een Grand Cafe iets te eten. Het was intussen pokkewarm, we zweetten ons te pletter. Dat, in combinatie met mijn instant food coma, zorgde ervoor dat we niet rondgekeken hebben in Nancy, maar meteen weer doorgereden zijn. De tussenstop had ons wel twee uur gekost, en samen met het feit dat de hele auto al na tien minuten lag te slapen (gelukkig had Bart een stevige koffie gedronken) zorgde dat ervoor dat er geen stop meer in Metz kwam.

De kinderen hebben zich andermaal voorbeeldig gedragen, maar we zijn dan ook geregeld gestopt om even de benen te strekken of wat meloen te eten.

Tegen zeven uur waren we thuis, in een netjes proper gekuist huis, en met contente dieren. Meer moet dat toch niet zijn?